ଚିତ୍ତବୋଧ ବା ଚିତ୍ତବିନୋଦ

ଖର୍ବ ସ୍ଥୂଳତନୁଂ ଗଜେନ୍ଦ୍ର ବନ୍ଦନଂ ଲମ୍ବୋଦରଂ ସୁନ୍ଦରଂ

ପ୍ରସ୍ୟନ୍ଦନ୍‌ମଧୂଗନ୍ଧ ଲୁବ୍‌ଧ ମଧୁପ ବ୍ୟାଲୋଳ ଗଣ୍ଡସ୍ଥଳଂ

ଦନ୍ତାଘାତବିଦାରିତାରିରୁଧିରୈଃ ସିନ୍ଦୂରଶୋଭାକରଂ

ବନ୍ଦେ ଶୈଳସୁତାସୁତଂ ଗଣପତିଂ ସିଦ୍ଧିପ୍ରଦଂ କାମଦଂ

ଯତୋନନ୍ତ ଶକ୍ତି ଶେଷୋବଭୂବଃ

ଧରାଧାରେଣେନେକରୂପେ ଚ ଶକ୍ତଃ

ଯତୋନେକଧା ସ୍ଵର୍ଗଲୋକାହି ନାନା

ସଦା ତଂ ଗଣେଶଂ ନମାମୋ ଭଜାମଃ

କସ୍ତୁରୀତିଳକଂ ଲଲାଟପଟଳେ ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ କୌସ୍ତୁଭଂ

ନାସାଗ୍ରେ ଗଜମୌକ୍ତିକଂ କରଃତଳେ ବେଣୁ କରେ କଙ୍କଣଂ

ସର୍ବାଙ୍ଗେ ହରିଚନ୍ଦନଂ ସୁଲଳିତଂ କଣ୍ଠେ ଚ ମୁକ୍ତାବଳଂ

ଗୋପ-ସ୍ତ୍ରୀ ପରିବେଷ୍ଟିତଂ ବିଜୟତେ ଶ୍ରୀଗୋପାଳଚୂଡ଼ାମଣି

ଦେବୋ ପାତୁ ଯଦି ଅତକ୍ଷ୍‌ଣ ନଖରେ ଦୈତ୍ୟାଧିପୋରାଜସେ

ଯସ୍ୟ ଶ୍ରୀଚରଣାମ୍ବୁ ବ୍ରଜେ ସୁରନଦୀ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନଂ ଯତ୍‌କରେ

ଦନ୍ତାଗ୍ରେ ଧରଣୀ ସ୍ୱଲୋକ ନିବହା ମାୟା ଯଦି ଆସିତ୍

ଜମ୍ବୁବତ୍ ଜଳବିନ୍ଦୁବତ୍ ଜମ୍ବାଳବତ୍ ଜାଲବତ୍

ବନ୍ଦେ ଦେବ ଉମାପତିଃ ସୁରଗୁରୁଂ ବନ୍ଦେ ଜଗତ୍‍ କାରଣଂ

ବନ୍ଦେ ପନ୍ନ ଭୂଷଣଂ ମୃଗଧରଂ ବନ୍ଦେ ପଶୁନାଂ ପତିଂ

ବନ୍ଦେ ସୂର୍ଯ୍ୟ-ଶଶାଙ୍କ-ବହ୍ନି-ନୟନଂ ବନ୍ଦେ ମୁକୁନ୍ଦପ୍ରିୟଂ ।

ବନ୍ଦେ ଭକ୍ତ ଜନାଶ୍ରୟଂଚ ବରଦଂ ବନ୍ଦେ ଶିବଂ ଶଙ୍କରଂ

ପ୍ରଭୁମଶୀ ମନୀଶ ମହେଶ ଗୁଣଂ ଗୁଣହୀନ ମହୀଶଗଳାଭରଣଂ

ରଣ-ନିର୍ଜିତ-ଦୁର୍ଜୟ ଦୈତ୍ୟପୁରଂ ପ୍ରଣମାମି ଶିବଂ ଶିବକଳ୍ପତରୁଂ ।

ଗିରିରାଜସୁତାନ୍ୱିତବାମତନୁ ତନୁ ନିନ୍ଦିତ ରାଜିତ କୋଟି ବିଧୁଂ

ବିଧିବିଷ୍ଣୁଶିବାନୁତ ପାଦଯୁଗଂ ପ୍ରଣମାମି ଶିବଂ ଶିବକଳ୍ପତରୁଂ

ପୂର୍ଣ୍ଣ ବକ୍‌ତ୍ର ସୁରାଣାଂ ଯମ ମହିଷ ମହାଶୃଙ୍ଗମାଦୟ ପାଶୌ

କୃତାବ୍ୟୋ ବନ୍ଦ୍ୟମାନଃ ପ୍ରଳୟା ମୁଦିତୟା ଭୈରବଃ କାଳରାତ୍ର୍ୟା

ଗର୍ବନ୍ତୀଚାସ୍ଥଖଣ୍ଡ ପ୍ରକଟତରରଟ ସେବ୍ୟସଂଘାତମୁଗ୍ରଂ

କୁର୍ବାଣଂ ପ୍ରେତ ମଧ୍ୟେ କହ କହ କଳସାଂ ହସଂସୁପ୍ରୀ କୃଶାଙ୍ଗୀ

ବାମ କର୍ଣ୍ଣେ ମୃଗାଙ୍କଃ ପ୍ରଳୟ ପରିଣତଂ ଦକ୍ଷିଣେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବିମ୍ବଂ

କଣ୍ଠେ ନକ୍ଷତ୍ର ହାରଂ କରବିକଟଜଟାଜୂଟକେ କେତୁମାଳା

ସ୍କନ୍ଧେ କୃତ୍ୱେରଗେନ୍ଦ୍ର ଧ୍ୱନିନିକର ଭୁଜଂ ବ୍ରହ୍ମକଙ୍କାଳହାରଂ

ସଂହାରେ ଧାରୟନ୍ତି ହରତୁ ମମ ଭୟ ଭଦ୍ରକାଳୀ କପାଳୀ ।

ସପ୍ତାଶ୍ଵ ରଥମାରୁଢ଼ଂ ପ୍ରଚଣ୍ଡଂ କଶ୍ୟପାତ୍ମଜଂ

ଶ୍ୱେତପଦ୍ମଧରଂ ଦେବଂ ତଂ ସୂର୍ଯ୍ୟଂ ପ୍ରଣମାମ୍ୟହଂ

ବନ୍ଧକ ପୁଷ୍ପସଂକାଶଂ ହାର କୁଣ୍ଡଳ ଭୂଷିତଂ

ଏକ ଚକ୍ରଧରଂ ଦେବଂ ତଂ ସୂର୍ଯ୍ୟଂ ପ୍ରଣମାମ୍ୟହଂ ।।

ଜୟ ଜୟ ଗଣନାଥ ପାର୍ବତୀନନ୍ଦନ

ଅଯୋନି ସମ୍ଭୂତ ଦେବ ମୂଷିକବାହନ ।

ମହାଯୋଗେଶ୍ଵର ଦେବ ଅଟ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା

ଶୋଭା ପାଏ କପାଳରେ ସିନ୍ଦୂରର ଚିତା ।

ଜ୍ଞାନୀମାନଙ୍କର ଗୁରୁ ବିଦ୍ୟାରେ ସାଗର

ସର୍ବ ଦେବ ଅଗ୍ରତରେ ପୂଜା ଯେ ତୁମ୍ଭର ।

ସର୍ବସିଦ୍ଧି ଦାତା ପ୍ରଭୁ କାଳ କାମଜୟୀ

ଅମୃତ ଲଡ଼ୁ ଭକ୍ଷିଲ ଶିବଠାରୁ ନେଇ ।

ଏକଦନ୍ତ ମହାକାୟ ବିଘ୍ନବିନାଶକ

ତବ ଶ୍ରୀ ପଦରେ ମୋର ମାଗୁଣି ଏତେକ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଗୋପଲୀଳା କରିବି ବର୍ଣ୍ଣନ

ଭିକ୍ଷା କରେ ସୁଦୟା କରିବ ଗଜାନନ ।

ଜୟ ହେ ମଧୁସୂଦନ ଦେବ ଜଗତ୍‌ପତି

ଆଜାନୁଲମ୍ବିତ ବାହୁ ଚତୁର୍ଦ୍ଧା ମୂରତି ।

ଗଜାର୍ତ୍ତନାଶନ ଦେବ ଅହଲ୍ୟାତାରଣ

ମୃଗୁଣୀର ବିପତ୍ତିକୁ କରିଛ ହରଣ ।

ସୁଦାମା ଦାରିଦ୍ର୍ୟହରା ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଈଶ୍ଵର

କୀଟୁ ବ୍ରହ୍ମ ପରିଯନ୍ତେ ସୃଜନ ତୋହର ।

ମତ୍ସ୍ୟ କଚ୍ଛ ବରାହ ହେ ବାମନାବତାର

ନରସିଂହ ପର୍ଶୁରାମ ଶ୍ରୀରାମ ଶରୀର ।

ବସୁଦେବର ନନ୍ଦନ ବୁଦ୍ଧ ଅବତାର

କଳିଯୁଗ ଶେଷେ କଳ୍‌କୀ ନାମ ହେବ ସାର ।

ମୌନ ଅବତାର ହୋଇ ଶ୍ରୀନୀଳ କନ୍ଦରେ

ବାହୁ ମେଲି ବସିଅଛ ଚକାବଇଠିରେ ।

ବଳିୟାର ଭୁଜ ପ୍ରଭୁ ଦେଇଛ ମେଲାଇ

ଭକ୍ତଜନମାନଙ୍କ ପାତକ ନାଶ ପାଇଁ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀହୃଦୟମଣ୍ଡନ ଆହେ ଜଗତ୍‍ପତି

ଏ ହୀନ ପାମର ପାଦେ କରଇ ପ୍ରଣତି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ତତ୍ତ୍ୱ କିଛି କରିବି ବର୍ଣ୍ଣନ

ଦୟାକର ପଦ ଦୃଶ୍ୟ ହେଉ ନାରାୟଣ ।

ଜୟ ଜୟ ପଶୁପତି ପାର୍ବତୀଙ୍କ ବର

ଜୟ ଜୟ ବ୍ୟୋମକେଶ ପ୍ରଭୁ ଦିଗମ୍ବର ।

ଜୟ ଜୟ ପିନାକୀ ହେ ତ୍ରିଭୁବନ କର୍ତ୍ତା

ଜୟ ଜୟ କଇଳାସବାସୀ ପ୍ରଭୁ ତ୍ରାତା ।

କାଳ-କାମଜୟୀ ପ୍ରଭୁ ମହା ଯୋଗୀବର

ମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟ ନୀଳକଣ୍ଠ ଦେବ ବିଶ୍ଵମ୍ଭର ।

ତୋର ଦୟାବଳେ ପ୍ରଭୁ ହୀନ ମୂଢ଼ ପ୍ରାଣୀ

ପାପ-ତାପୁ ତରିଯାଏ ଆହେ ଶୂଳପାଣି ।

ଅକର୍ମା ଦାନୀ ହେ ପ୍ରଭୁ ସଂହାର ମୂରତି

ତୁମ୍ଭ ପାଦପଦ୍ମ ତଳେ କରଇ ପ୍ରଣତି ।

ହରିହର ଏକ ତୁମ୍ଭେ ନାହିଁ ଭିନ୍ନାଭିନ୍ନ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଖେଳା ଲୀଳା କରିବି ବର୍ଣ୍ଣନ ।

ଦୟାକର ବିଶ୍ଵନାଥ ଅଭୟ ବରଦ

ଦୀନ ହୀନ ଆଶା ପୂର୍ଣ୍ଣ କର ଦେବରାଜ ।

ଜୟ ମା ଜଗଜ୍ଜନନୀ ଅତ୍ରାହିଭଞ୍ଜନୀ

ତବଠାରୁ ଚରାଚର ସୃଜିଛି ମେଦିନୀ ।

ମହା ଯୋଗେଶ୍ୱରୀ ମାତା ଅପର୍ଣ୍ଣା ଅମ୍ବିକା

ନାରାୟଣୀ ଜଗଦ୍ଧାତ୍ରୀ ଦୁର୍ଜନ ନାଶିକା ।

ସର୍ଜ୍ଜନ ପାଳିନୀ ମାତା ସଂହାର କାରିଣୀ

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶାଦି ଦେବଙ୍କ ବନ୍ଦିନୀ ।

ଆଦ୍ୟା ସନାତନୀ ମାତା ମହିଷା ନାଶିନୀ

ଚଣ୍ଡ ମୁଣ୍ଡ ବିନାଶିନୀ ପ୍ରକୃତି ରୂପିଣୀ ।

ଅଷ୍ଟଚଣ୍ଡୀ ରୂପେ ମାତ ଜଗତ ବିଦିତ

ତବ ଦୟାବଳେ ମୂର୍ଖ ହୁଅଇ ପଣ୍ଡିତ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୋପପୁରରେ କଲେ ଯେଉଁ ଲୀଳା

ତାହା ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ତବ ନାମ କରେ ମାଳା ।

ଦୟା କରି ଭଗବତୀ କଣ୍ଠେ ବିଜେ କର

ପଦମାନ ଦୃଶ୍ୟ ହେଉ ଲଳିତ ଛନ୍ଦର ।

ଏତିକି ମାଗୁଣି ମାତା ଶ୍ରୀଚରଣେ ତବ

ତବ ନାମ ଧ୍ୟାୟି ଚାଲିଯାଉ ମୋର ଜୀବ ।

ଜୟ ହେ ସଂଜ୍ଞାବଲ୍ଲଭ ଧର୍ମ ନିରଞ୍ଜନ

ସପ୍ତାଶ୍ୱ ରଥରେ ଦେବ ତୋହର ଭ୍ରମଣ ।

ସର୍ବଲୋକ ପିତାମହ ମହାପାପହର

ସର୍ବ ଗ୍ରହରାଜ ପ୍ରଭୁ ତାପ ନାଶ କର ।

ଏକଚକ୍ର ରଥେ ଦେବ ତୋହର ଭ୍ରମଣ

ସଂସାର ପାଳକ ଦେବ ଛାୟାର ରମଣ ।

ସମ୍ବରାସୁର ନାଶକ ଦୀନେ ଦୟା କର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଲୀଳା ଲେଖିବି ଭାବିଛି ମନର ।

ହୃଦୟ ମଧ୍ୟରେ ବିଜେ କରନ୍ତୁ ଆପଣ

ଅକ୍ଳେଶରେ ଦୃଶ୍ୟ ହେଉ ଛନ୍ଦପଦମାନ ।

ଏତିକି ଜଣାଣ ଦେବ ଶ୍ରୀପୟରେ ତବ

ଦୀନ ଅଚ୍ୟୁତକୁ ଉଦ୍ଧରିବ ଛାୟାଦେବ ।

ସର୍ପାଘାତେ ପରୀକ୍ଷିତ ହୋଇଣ ଅଧୀର

ଶୁକକୁ କୁହନ୍ତି କୁହ କୃଷ୍ଣଲୀଳା ସାର ।

ଭକ୍ତିଭରେ ପ୍ରେମଅଶ୍ରୁ ହୁଅଇ ନିର୍ଗତ

ହସ୍ତ ପାତି ବିନୟେ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ନରନାଥ ।

ପରୀକ୍ଷିତଙ୍କ କାକୁସ୍ଥେ ଶୁକ ମହାମୁନି

ମନ ମଧ୍ୟେ ଚିନ୍ତାକରି ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି ।

ପରୀକ୍ଷିତ ଆଗରେ କହନ୍ତି ଶୁକଦେବ

ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ହରିବଂଶରୁ ସମ୍ଭବ ।

ବିହ୍ୱଳିତ ବାଣୀ ଏହି ଅପୂର୍ବ କାହାଣୀ

ଚିତ୍ତବୋଧ ହେବ ଏହୁ ଗ୍ରନ୍ଥ ଯେହୁ ଶୁଣି ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଜନେ କୃଷ୍ଣକଥା ଶୁଣ

ଶ୍ରୀମତୀ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ବେଶ ଅକ୍ରୂର ଗମନ ।

କୃଷ ମଧୁପୁର ଯିବେ ବୃନ୍ଦା ମୂର୍ଚ୍ଛା ଯିବେ

ଭାବେ ପ୍ରିୟବତୀ ନାମ ନାରୀକି ତାରିବେ ।

ମଧୁପୁରେ କଂସ ମାରି ମାଈଁକି ବୁଝାଇ

ଉଗ୍ରସେନକୁ କରିବେ ତହିଁ ନରସାଇଁ ।

ଗୋପାଳଙ୍କୁ ଘେନି ନନ୍ଦ ଗୋପକୁ ଫେରିବେ

ମାରି ଦୁଷ୍ଟ ନିଶାଚର ଧରା ଉଶ୍ୱାସିବେ ।

ଲଙ୍ଘିବାକୁ ସାଗର ମୁଁ କରିଛି ସାହସ

ପରସନ୍ନ ହୁଅ ମୋତେ କମଳାବିଳାସ ।

ରାଧା କୃଷ୍ଣ ବେଶ କୃଷ୍ଣ ରାଧା ବେଶ ହେବେ

ଏହି ଲୀଳା ଶୁଣି ନରେ ସଂସାରୁ ତରିବେ ।

ଏକଦିନେ ରାଧାଦେବୀ ମନେ ବିଚାରିଲେ

ମୋହନର ବେଶ ଆଜ ଧରିବେ ବୋଇଲେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗକୁ ଶୋଭେ ଯେଉଁ ଅଳଙ୍କାର

ଯେପରି ବସନ କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗକୁ ସୁନ୍ଦର ।

ସେ ସମସ୍ତ ଘେନି ରାଧା ବୃନ୍ଦାବନେ ଗଲେ

କଦମ୍ବ ମୂଳରେ ଯାଇଁ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ନିଜ ଦେହ ଅଳଙ୍କାର ନିଜ ହସ୍ତେ ଫେଇ

କଦମ୍ବ ବୃକ୍ଷରେ ତାହା ରଖିଲେ ଲୁଚାଇ ।

ତାଳୁରେ ବାନ୍ଧିଲେ ଚୂଳକେଶ ଦିବ୍ୟବେଣୀ

ପାଦରେ ନୂପୁର ଖଞ୍ଜା ନାସାର ବସଣି ।

ଅଙ୍ଗୁଳିରେ ମୁଦ୍ରିକା ହେ ଶ୍ରୀହସ୍ତେ କଙ୍କଣ

କଟିରେ କିଙ୍କିଣୀ ସାଜେ ବାଜେ ରୁଣଝୁଣ ।

କଣ୍ଠେ ଲମ୍ବେ ବ୍ୟାଘ୍ରନଖ ବାହୁରେ ବାହୁଟି

ଭାଲେ ଗୋରଚନା ଟୋପି ତିଳକର ପଟି ।

ସରୁ ଝୀନ ପୀତାମ୍ବର ପରିଧାନ କଲେ

ନାନାଜାତି ପୁଷ୍ପମାଳ କଣ୍ଠେ ଲମ୍ବାଇଲେ ।

କେ ମୁଖେ କହିବ ରାଧା ଛଦ୍ମ କୃଷ୍ଣବେଶ

ଶୂନ୍ୟେ ଥାଇ ଦେବଗଣ ହୋଇଲେ ହରଷ ।

ସାକ୍ଷାତେ ପରମ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ରାଧା ଠାକୁରାଣୀ

ମୋହନ ବେଶରେ ଉଭା ତ୍ରିଭଙ୍ଗିମା ଠାଣି ।

ପୟରେ ପୟର ଛନ୍ଦି ତେରଛେ ଅନାଇଁ

ପକ୍ୱ ବିମ୍ବାଧରେ ମନ୍ଦହାସ ପ୍ରକାଶଇ ।

ମୋହନ ମୁରଲୀ ଧରି ନୀପମୂଳେ ରହି

ସଧୀରେ ବଜାନ୍ତି ରାଧା ଅଧରେ ଲଗାଇ ।

ଆସ କୃଷ୍ଣ କରିବା ଏ ବନେ ରସକେଳି

ଅଦଭୂତେ ବାଜେ ବଂଶୀ ଆସ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ।

ପୁଣିହିଁ ଦ୍ୱିତୀୟ ରନ୍ଧ୍ରେ ବଜାନ୍ତି ଶ୍ରୀମତୀ

ଆସ ଆସ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର କରିବ ସୁରତି ।

କୃଷ୍ଣନାମ ହୁଡ଼ି ବଂଶୀ ବୋଲେ ରାଧେ ରାଧେ

ଆସ ପ୍ରାଣେଶ୍ୱରୀ ବୋଲି ବଜାଇ ଆନନ୍ଦେ ।

ଶୁଣି ବଂଶୀସ୍ୱନ ରାଧା ବିଷାଦ ଭଜିଲେ

ଫେରାଇ ଆରେକ ରନ୍ଧ୍ରେ ପୁଣି ବଜାଇଲେ

ବୋଇଲେରେ ବଂଶୀ ଘେନ ମୋହର ଆଦେଶ

କୃଷ୍ଣ କର୍ଣ୍ଣେ ପଶି କର ବିହ୍ୱଳମାନସ ।

ବୋଲେ ଆସ ଆସ କୃଷ୍ଣ ବୃନ୍ଦାବନେ ଆସ

ଡାକେ ନିଜ ଦାସୀ ତବ ଅଙ୍କେ ଆସି ବସ ।

ଏତେ ଭାଷି ରାସେଶ୍ୱରୀ ଫୁଙ୍କିଲେ ମୁରଲୀ

କେଭେ ନ ବାଜଇ ବଂଶୀ କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି

କୃଷ୍ଣନାମ ଛାଡ଼ି ଡାକେ ଆସ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲେ ଶୁଣି ରାଧିକା ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଆର ରନ୍ଧ୍ରେ ପୁଣି ରାଧା ମୁରଲୀ ଫୁଙ୍କିଲେ

କେଭେ କୃଷ୍ଣନାମ ନ ବାଜଇ ମୁରଲୀରେ ।

ବାରମ୍ବାର ବଦଳାଇ ବଜାଇ ମୁରଲୀ

ବନେ ଆସ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଡାକେ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ।

କୃଷ୍ଣ ନାମ ଛାଡ଼ି ରାଧା ନାମରେ ବଜାଇ

ଉଚ୍ଚେ ଡାକେ ଆସ ଆସ ଆଗୋ ପ୍ରିୟସହୀ ।

ଫେରାଇ ପଞ୍ଚମ ରନ୍ଧ୍ରେ ପୁଣିହିଁ ମୁରଲୀ

ବଜାନ୍ତି କ୍ରୋଧରେ ରାଧା ଆସ ବନମାଳୀ ।

କୃଷ୍ଣ ନାମେ କେତେବେଳେ ମୁରଲୀ ନ ବାଜେ

କୃଷ୍ଣ ନାମେ ବଜାଇଲେ ରାଧା ନାମେ ବାଜେ ।

ଶୁଣିଣ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ବୋଲନ୍ତି କିଶୋରୀ

ଭଲା ଶିଖାଇଛି କୃଷ୍ଣ ମୋ ନାମକୁ ଧରି ।

ଯେତେ ବଜାଇଲେ କୃଷ୍ଣ ନାମ ନ ବାଜଇ

ନିରନ୍ତରେ ମୋର ନାମ ଧରି ଏ ଡାକଇ ।

ଯେବେ ନ ମାନିଲା ମୋର କଥା ଗୋଟି ଏହି

କିମ୍ପାଇଁ ଏହାକୁ ହସ୍ତେ ଧରିବିଟି ମୁହିଁ ।

ଏତେ ବୋଲି ମୁରଲୀକି ତଳେ ଥୋଇଦେଲେ

ପାଶରୁ ଅନ୍ତର ହୋଇ ଦୂରରେ ରହିଲେ ।

ସେ ମୁରଲୀ ରନ୍ଧ୍ରେ ବାୟୁ ପଶିଣ ବାଜିଲା

କେ ବଂଶୀ ବାଉଛି ବୋଲି ଜାଣି ନ ହୋଇଲା ।

ଅତି ଆଚମ୍ବିତ ହୋଇ ବାଜୁଛି ମୁରଲୀ

ଆସ ଆସ ରାଧେ ଗୋ କରିବା ରସକେଳି ।

କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି ରାଈ ହୃଦେ ବାଜେ ପଞ୍ଚଶର

କାତରେ ଉଠାଇ ବଂଶୀ ଘେନିଲେ ହସ୍ତର ।

ହସ୍ତର ମୁଠାରେ ତା ରନ୍ଧ୍ରକୁ ରୁଦ୍ଧ କଲେ

ତା ମୁଖରେ ଅନ୍ୟ କର ଅଙ୍ଗୁଳି ଭରିଲେ ।

ବିହ୍ୱଳିତଚିତ୍ତ ହୋଇ ଭାବୁଛନ୍ତି ରାଈ

ଯେତେ ନିବାରିଲେ ସେ ନିବାରି ହେଲା ନାହିଁ ।

ଏହି ବଂଶୀ ଖଣ୍ଡ ମୋର ମହତ୍ତ୍ୱ ସାରିଲା

ଏହି ବଂଶୀ ଖଣ୍ଡ ସବୁ ମାନ ବୁଡ଼ାଇଲା ।

ଏହି ବଂଶୀ ଖଣ୍ଡ ମୋର ଧୈର୍ଯ୍ୟ କଲା ଭଙ୍ଗ

ଏହି ବଂଶୀ ଖଣ୍ଡ ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶୀର୍ଣ୍ଣ କଲା ଅଙ୍ଗ ।

ଏହି ବଂଶୀ ଖଣ୍ଡ ମୋର ସାରିଲା ସକଳ

ଏହି ବଂଶୀ ଖଣ୍ଡ ଯୋଗୁ ସଦା ହରବର ।

ଏହି ବଂଶୀ ଖଣ୍ଡ ମୋର ମନ ଭ୍ରମ କଲା

ଏହି ବଂଶୀ ଖଣ୍ଡ ମୋର ଜାତି ବୁଡ଼ାଇଲା ।

ଏହି ବଂଶୀ ଖଣ୍ଡ ସର୍ବ କଲା ମୋର ନାଶ

ଏହି ବଂଶୀ ଖଣ୍ଡ ଯୋଗୁ ନିଶ୍ଚେ ହେବି ଧ୍ୱଂସ ।

ଏ ବଂଶୀ ଯାହାର ତାକୁ ଆଜି ନ ଦେଖିଲେ

ଏ ଜୀବନ ମୋର ଆଉ ନ ରଖିବି ଭଲେ ।

କୃଷ୍ଣ ନ ଦେଖିଲେ ଆଜ ଗୋପକୁ ନ ଯିବି

ଏହିଠାରେ ରହି ପଛେ ଜୀବନ ହାରିବି ।

ଏ ମୋହନ ବେଶ ମୋର ନ ଦେଖିଲେ ହରି

କାହିଁପାଇଁ ଯିବି ଆଉ ଗୋପପୁର ଫେରି ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ରାଈ ନୀପମୂଳେ ବସି

ବୋଲନ୍ତି ନ ବାଜୁ କିମ୍ପା କୃଷ୍ଣ ନାମେ ବଂଶୀ

ପରୀକ୍ଷିତଙ୍କୁ କହନ୍ତି ଶୁକ ନାମେ ଯତି

ଏ ଉତ୍ତର ଯାହା ହେଲା ଶୁଣ ହେ ନୃପତି ।

ରାଧା କୃଷ୍ଣ ଲୀଳା ଏ ଯେ ଅପୂର୍ବ କାହାଣୀ

ଯାହା ଶୁଣି ଭବ କୂପୁ ତରିଥାଏ ପ୍ରାଣୀ ।

ସେହି ଚରିତ ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ଆଗରେ କହୁଛି

ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଲୀଳା ଯେପରି ହୋଇଛି ।

ତଳେ ଥୋଇଥିଲେ ସିନା କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମୁରଲୀ

କୃଷ୍ଣ ନାମ କହି ଫୁଙ୍କି ଦେଲେ ହସ୍ତେ ଧରି ।

କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ହୋଇକରି ମୁରଲୀ ବାଜିଲା

ସେ ଶବଦ ଗୋଟି ତିନିପୁରକୁ ଶୁଭିଲା ।

ତ୍ରିପୁରର ଲୋକ ଶୁଣି ଚକିତ ହୋଇଲେ

କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ବଂଶୀ ବାଜେ ଉଚ୍ଚସ୍ୱରେ ।

ମଥୁରାରେ କଂସ ରାଜା କର୍ଣ୍ଣକୁ ଶୁଭିଲା

ସେ ନାମ ଶୁଣି ଅଜ୍ଞାନେ ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଲା ।

ପୁଣି କ୍ଷଣେ ଚେତା ଲଭି ଭାବଇ ରାଜନ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଜାଏ ବଂଶୀ ରହି ବୃନ୍ଦାବନ ।

କାଳ ସର୍ପ ତୁଲ୍ୟ ଦଂଶେ ଯାର ବଂଶୀସ୍ଵନ

ଯା ନାମ ଶୁଣିଲେ କମ୍ପେ ମୋ ପଞ୍ଚପରାଣ ।

ଦେବଙ୍କର ଛଳେ ମୋତେ ମାରିବାର ପାଇଁ

ଜନମ ଲଭି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଛି ବ୍ରଜସାଇଁ ।

ମାରିବା ପାଇଁକି ତାକୁ ନାନା କଥା କଲି

ପୂତନାକୁ ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲ ଗୋପକୁ ପେଶିଲି ।

କେହି ନ ଫେରିଲେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସେ ମାଇଲା

ଏତେ ଭାଳି କଂସାସୁର ମନେ ଭୟ କଲା ।

କି କରିବି ନିଶ୍ଚେ ମୋର ହୋଇଲା ମରଣ

ବିଶ୍ଵାସେ ଅକ୍ରୂର ରାଇ ବୋଲଇ ବଚନ ।

ହେ ମନ୍ତ୍ରୀ ଅକ୍ରୂର ତୁହି ଗୋପପୁରେ ଯିବୁ

ଗୋପ ନୃପ ନନ୍ଦ ପାଶେ ମୋର ଲେଖା ଦେବୁ

ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନିଭାଇ ଆସିବେ ଯେମନ୍ତେ

ତେମନ୍ତ ଉପାୟ କରି ଘେନିଆସ ଏଥେ ।

ଉପାୟ କରିଣ ବହୁ ପ୍ରକାର ଏଠାରେ

ଦୁଇଭାଇଙ୍କୁ ମାରିବି କୀଟ ପରକାରେ ।

ତାହାଙ୍କୁ ଯଦ୍ୟପି ମୁହଁ ମାରି ନ ପାରିବି

କେମନ୍ତେ ରାଜାଧିରାଜ ମୁହିଁ ବୋଲାଇବି ।

ସେ ଦୁଇ ବାଳକ ମୋର ହୃଦେ ହେଲେ ଶର

ଯାଅ ବେଗେ ଅକ୍ରୂର ହେ ଆଣ ନନ୍ଦବାଳ ।

ଏତେ ବୋଲି ନିଜ ହସ୍ତେ ଚିଟାଉ ଲେଖିଲା

ମୁଦିକରି ମନ୍ତ୍ରୀ କରେ ତତକାଳେ ଦେଲା ।

ଦିବ୍ୟରଥ ଏକ ସଜ କରାଇ ଆଣିଲା

ସୁଖେ ଯାଅ ବୋଲି ରଥେ ନେଇ ବସାଇଲା ।

କଂସର ଚିଟାଉ ଘେନି ଅକ୍ରୂର ହସ୍ତରେ

ରଥରେ ବସିଲା ଯାଇ ମହା ଆନନ୍ଦରେ ।

ରାଜା ଆଜ୍ଞା ମାନି ମନ୍ତ୍ରୀ ରାଜଦାଣ୍ଡେ ଚଳି

ଦେଖି ପୁର ନର-ନାରୀମାନେ ମନେ ଭାଳି ।

ବୋଲନ୍ତି ଦେଖ ଅକ୍ରୂର ଯାଏ ଗୋପପୁର

ଆଣିବ ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପେଶେ କଂସାସୁର ।

ସତେ ସେ ବେନି ଭାଇଙ୍କି ନୟନେ ଦେଖିବା

ଆମ୍ଭର ପାପ ଜୀବନ ସଫଳ କରିବା ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ରଥ ବାହି ଚଳଇ ଅକ୍ରୂର

ମନେ ବିଚାରଇ ଆଜ ଯିବି ଗୋପପୁର ।

ଧନ୍ୟ ମୋର ପିତାମାତା ଧନ୍ୟ ମୋ ଜୀବନ

ଅଶେଷ ଜନ୍ମର ପାପ କରିବି ଦହନ ।

ବ୍ରହ୍ମା ଚନ୍ଦ୍ର ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର କୁବେର ବରୁଣ

ଅନୁକ୍ଷଣେ ଧାଉଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କ ଚରଣ ।

ସେହି ପାଦ ରଜ ଆଜ ଅଙ୍ଗେ ହେବି ବୋଳି

ବିଚାରି ଅକ୍ରୂର ଏହା ବୃନ୍ଦାବନେ ଚଳି ।

ଦେଖିଲେ ସେ ବୃନ୍ଦାବନ ଅତି ମନୋହର

ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଗିରିବର ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର ।

ବହଇ ବସନ୍ତ ସଦା ତହିଁ ଘନ ଘନ

ରାତ୍ର ଦିବା ଦୁଇ ତହିଁ ନହୁଏ ବାରିଣ ।

ଯେଉଁ ବନେ ନିଶାଚର ସର୍ବଦା ଉଦୟ

ଯେଉଁ ବୃନ୍ଦାବନେ ନାହିଁ ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁ ଭୟ ।

ଯେଉଁ ବନ ସୀମା ଛୁଏଁ ନାହିଁ ବୈଶ୍ଵାନର

ଯହିଁ କାଳ ଜାଣି ବୃଷ୍ଟି କରେ ପୁରନ୍ଦର ।

ଯେଉଁ ବୃନ୍ଦାବନ ରଜ ଘେନିଲେ ମୁଣ୍ଡରେ

ନ ପଡ଼ଇ ପ୍ରାଣୀ କେଭେ ଶମନ ଦଣ୍ଡରେ ।

ଅମର ଔଷଧ ଯେଉଁ ବନେ ଅଛି ରହି

ଯେଉଁ ବନେ ଥିଲେ ଭୋକ ଶୋକ ବାଧେ ନାହିଁ ।

କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ନ ଲାଗଇ ଯେ ବନେ ପଶିଲେ

କରନ୍ତି ଅମରେ ଲୋଭ ଯାହାକୁ ଦେଖିଲେ

ନିତ୍ୟ ରାସସ୍ଥଳୀ ଯେହୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ନାଥର

ବଲ୍ଲଭ ଯୁବତୀ ତହିଁ କରନ୍ତି ବିହାର ।

ଯହିଁ ରାଧ। ନାମ ବହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ କରେ ବାସ

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସର ମନ ତହିଁ କରୁ ବାସ ।

ସେହି ବନେ ଅକ୍ରୂର ଯେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା

ରାମକୃଷ୍ଣ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ଦୂରୁ ଅନାଇଲା ।

ଦେଖିଲା ଗୋପାଳମାନେ ନାନାରଙ୍ଗେ ଖେଳି

ଶିଙ୍ଗ। ବେଣୁ ବଜାଇଣ ଚରାନ୍ତି ବାଛୁରୀ ।

ଗୀତ ଗାଉଅଛି କେହୁ ବୋଲି ହରି ହରି

କେହୁ ବାଡ଼ି ବୁଲାଇ କେ ଯାଏ ଚିରାମାରି ।

ଆସୁଅଛନ୍ତି ତାହାର ସଙ୍ଗେ କାମପାଳ

କାଦମ୍ବରୀ ପାନେ ସଦା ହୋଇ ମତିଭୋଳ

ଅଛନ୍ତି ମାଧବୀଲତା ତଳେ ବନମାଳୀ

ସଙ୍ଗତରେ ନାହିଁ କେହି ବଜାନ୍ତି ମୁରଲୀ ।

କଦମ୍ବ ମୂଳେ କିଶୋରୀ କୃଷ୍ଣବେଶ ହୋଇ

ତ୍ରିଭଙ୍ଗୀ ଛନ୍ଦରେ ଉଭା ମୁରଲୀ ବଜାଇ ।

ରାଈର ମୋହନ ରୂପ ଦେଖି ସେ ଅକ୍ରୂର

ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ହୋଇଣ ପଡ଼େ ରଥର ଉପର ।

କାଳିନ୍ଦୀ ସଞ୍ଚାରି ମନ୍ଦ ସମୀର ପରଶେ

କିଛିକ୍ଷଣେ ଚେତା ଲଭି ରଥପରେ ବସେ ।

କିଶୋରୀ ମୋହନ ରୂପ ତ୍ରିଭୁବନ ମୋହେ

ପଲକଶୂନ୍ୟ ନୟନେ ତେଣୁ ରଥେ ଚାହେଁ ।

ମାଧବୀ ଲତାର ତଳେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନିରେଖି

ରାଧାର ମୋହିନୀ ରୂପ ନୀପମୂଳେ ଦେଖି ।

ଅକ୍ରୂର ମନେ ବିଚାରେ କି ବୁଦ୍ଧି କରିବି

ୟାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ କିଏ କୃଷ୍ଣ କେମନ୍ତେ ଚିହ୍ନିବି ।

ଅଛନ୍ତି କଦମ୍ବ ମୂଳେ କୃଷ୍ଣ ବିଜେ କରି

ପୁଣି ଲତା ତଳେ ସେହୁ ବଜାନ୍ତି ମୁରଲୀ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଦେଲା ଗୋଷ୍ଠକୁ ଅନାଇ

ଦେଖିଲା ଗୋପାଳ ଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ରୂପ ବହି ।

ଧବଳ ମୂରତି ରାମ ସୁନ୍ଦର ଦିଶନ୍ତି

ଗୋପସୁତ ମେଳେ ଧେନୁ ଚରାଉ ଅଛନ୍ତି ।

ଧୂଳିରେ ଧୂସର ଅଙ୍ଗ ଦିଶେ ସପ୍ତଫଣୀ

ଚରାନ୍ତି ଗୋପାଳବୃନ୍ଦ ସଙ୍ଗେ ବତ୍ସା ଘେନି ।

ଏମନ୍ତ ଦେଖି ଅକ୍ରୂର ହୋଇଲା ଚକିତ

ମନେ ବିଚାରଇ ଏତ ବଡ଼ ଅଦଭୂତ ।

ମାଧବୀର ତଳେ କୃଷ୍ଣ ନୀପମୂଳେ କୃଷ୍ଣ

ପୁଣି ଦେଖିଅଛି ଧେନୁ ଚରାନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ।

କେବଳ ଦେଖିଛି ଯାର ମୂରତି ଧବଳ

ଶିରେ ସପ୍ତଫେଣୀ ସାଜେ ଶ୍ରୀଭୁଜେ ମୂଷଳ ।

ସେହି ସିନା କାମପାଳ ରୋହିଣୀ ନନ୍ଦନ

ଆଉ ସେ ଅଛନ୍ତି ଯେତେ ସକଳେ ସମାନ ।

ସର୍ବେ ଚତୁର୍ଭୁଜଧାରୀ ଘନ ନୀଳକାନ୍ତି

ତେଜୋମୟ ଦିଶନ୍ତି ସେ ସବୁରି ମୂରତି ।

କାହାକୁ ଚିହ୍ନିବି ଏବେ କୃଷ୍ଣ ବୋଲିକରି

ମାତ୍ରକ ଶୁଣିଛି କୃଷ୍ଣ ସଦା ବଂଶୀଧାରୀ ।

ତେବେ ଦୁଇଜଣ ଏଥେ ଛନ୍ତି ବଂଶୀଧର

ଜଣେ ନୀପମୂଳେ ଜଣେ ମାଧବୀର ତଳ ।

କଦମ୍ବ ମୂଳରେ ଯେହୁ କରେ ବଂଶୀ ସ୍ଵନ

ତା’ପରି ସୁନ୍ଦର ଦେଖି ନଥିଲା ନୟନ ।

ତପତ କାଞ୍ଚନ ଜିଣି ଗୌର ରୂପଧାରୀ

ଶୁଣିଛି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କାନ୍ତି ନୀଳଘନ ପରି ।

ମାଧବୀ ଲତାର ତଳେ ଯେହୁ ଅଛି ରହି

ଚିକ୍‌କଣ କାଳିଆ ରୂପ ତାହାର ଅଟଇ ।

କୋଟିଚନ୍ଦ୍ର ଜିଣି ମୁଖ ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର

ଆଜାନୁଲମ୍ବିତ ବାହୁ କିବା ମନୋହର ।

କି ବିଶାଳ ବକ୍ଷସ୍ଥଳ ରତ୍ନମାଳେ ପୂରି

କେକୀ ପୁଚ୍ଛ ବାଙ୍କଚୂଳ ଦିଶେ କି ମାଧୁରୀ ।

ରାଧା ରାଧାବୋଲି ସେ ଯେ କରେ ବଂଶୀସ୍ଵନ

ଉଛୁଳେ ଯମୁନା ନଈ କମ୍ପେ ବୃନ୍ଦାବନ ।

କେମନ୍ତେ ଚିହ୍ନିବି କୃଷ୍ଣ ଗୋପବାଳ କେହୁ

ଏମନ୍ତ ଭାବି ଚିତ୍ତରେ ଚିନ୍ତେ ମହାବାହୁ ।

ବୋଇଲେ ଆରତତ୍ରାଣ ଆରତନାଶନ

ହେ ପଦ୍ମଲୋଚନ ପ୍ରଭୁ ପତିତପାବନ ।

ହେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାୟକ ଦେବ ଯଶୋଦାନନ୍ଦନ

କାଳୀୟଗଞ୍ଜନ ପ୍ରଭୁ ଯାମଳାଭଞ୍ଜନ ।

କରୁଣାସାଗର ବୋଲି ଘୋଷଇ ସଂସାର

ମାୟାଧର ନାମ ପୁଣି ଜଗତେ ପ୍ରଚାର ।

ଦୈତ୍ୟାରି ମାଧବ ବିଷ୍ଣୁ କେଶବ ଅନନ୍ତ

ଭକ୍ତବତ୍ସଳ ଗୋବିନ୍ଦ ଗୋପୀ-ପ୍ରାଣନାଥ ।

ମୁକୁନ୍ଦ ମାଧବ ମଧୁସୂଦନ ମୁରାରୀ

ଶ୍ରୀକର ଶ୍ରୀଧର ସୀତାକାନ୍ତ ରାବଣାରି ।

ବନମାଳୀ ସୁଦର୍ଶନ ଶ୍ରୀପତି ମୋହନ

ବିମ୍ବାଧର ବଇକୁଣ୍ଠ ବକାବିମର୍ଦ୍ଦନ ।

ପରମାନନ୍ଦ ହେ ପଦ୍ମନାଭ ଚକ୍ରଧାରୀ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବାଳମୁକୁନ୍ଦ ବରଜବିହାରୀ ।

କଳାକାହ୍ନୁ କାମଦେବ ପୁଣି ସତ୍ୟବାଦୀ

ଶ୍ରୀରାମ ରାଘବ ରଘୁରାଣ ଅଘ ଛେଦି ।

ବାମନ ପରଶୁରାମ ରାଜୀବଲୋଚନ

ଶ୍ୟାମସୁନ୍ଦର ଗରୁଡ଼ଧ୍ୱଜ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ।

ଖରରିପୁ ଦାଶରଥି କୌଶଲ୍ୟାନନ୍ଦନ

ଯଦୁ କଉରବ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବକୀନନ୍ଦନ ।

କରୁଣାକର କେଶବ କୌମୋଦକୀଧାରୀ

ଦୈତ୍ୟରିପୁ ଗୋପୀନାଥ ଗୋକୁଳବିହାରୀ

ଘନଶ୍ୟାମ ନୀଳକାନ୍ତି ନୟନାଭିରାମ

ମୁହଁକି ବର୍ଣ୍ଣିବି ତବ ରୂପ ଗୁଣଧାମ ।

ଅଜ୍ଞାନୀ ଅଧମ ମୂଢ଼ ଅଟେ ସିନା ମୁହିଁ

ଜାଣି କି ପାରିବି ତବ ମାୟା ଭାଗଗ୍ରାହୀ ।

ଏହିରୂପେ ମନ୍ତ୍ରୀବର ସ୍ତୁତି ଆରମ୍ଭିଲା

ଏକଲୟ ହୋଇ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଧ୍ୟାନ କଲା ।

ରୁଦ୍ଧହେଲା କଣ୍ଠ ପ୍ରେମେ ହୋଇ ଗଦଗଦ

ନୟନୁ ଲୋତକ ଗଡ଼ି ତିନ୍ତିଯାଏ ପାଦ ।

ପ୍ରେମେ ପୁଲକିତ ତନୁ ଭାବାବେଶେ ତାର

କମ୍ପୁଛି ସର୍ବାଙ୍ଗ ତାର ହୋଇ ଥରହର ।

କରଯୋଡ଼ି ବୋଲେ ତ୍ରାହି କର ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ତୁମ୍ଭ ପାଦପଦ୍ମେ ମୁହିଁ ଗଲିଟି ଶରଣ ।

ଏମନ୍ତ କହି ଅକ୍ରୂର ହତଜ୍ଞାନ ହେଲା

ପୁଣି ଚେତା ପାଇ ସେହି ତାଙ୍କୁ ଯେ ବୋଇଲା

ଅନନ୍ତ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତୋର ଗର୍ଭେ ଲୀନ

ତୋ ପାଦ ଚିନ୍ତନ୍ତି ଯୋଗୀ ଯୋଗେ ହୋଇ ମଗ୍ନ

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ତୋର ସ୍ତୁତି ଭଣି

ତୋର ନଖକୋଣେ ବାସ କରେ ମନ୍ଦାକିନୀ ।

ତୋହର ମାୟାକୁ ଦେବେ ନ ପାରନ୍ତି ଜାଣି

ମୁଁ କାହୁଁ ଜାଣିବି ଅଟେ ପାଷାଣ୍ଡ ଅଜ୍ଞାନୀ ।

ତୋ କୋଳେ କମଳା ଥାଇ ନ ଜାଣେ ତୋ ମାୟା

ଆହେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର କର ମୋତେ ଦୟା ।

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ତୋର ପାଦେ ଅଟଇ ମୁଁ ଦାସ

ଯେବେ ହେଲି ଅପରାଧୀ କମଳାବିଳାସ ।

ଯାହାକୁ କରୁଣା ତୁହି କରୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ସେହି ତୋର ପାଦପଦ୍ମେ ବିଲୀନ ହୁଅଇ ।

ଯାହାକୁ ତୁ କ୍ରୋଧବହି କରୁ ଶିରଚ୍ଛେଦ

ବୈକୁଣ୍ଠେ ବସାଇ ତାକୁ ଦେଉ ବ୍ରହ୍ମପଦ ।

ପରାପର ତୋହଠାରେ ଭିନ୍ନାଭିନ୍ନ ନାହିଁ

ଏଣୁ ତୋ ପରମାନନ୍ଦ ନାମ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ମଧ୍ୟରେ

ଶରୀର ପ୍ରାଣରେ ତୁହି ବସୁ ସର୍ବଠାରେ ।

ନ ଜାଣି ବା ଅପରାଧ ଯେବେ କଲି ମୁହିଁ

ଦାସ ଦୋଷ କ୍ଷମା କର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗୋସାଇଁ ।

କଂସର ଆଦେଶ ମାନି ମଥୁରାରେ ଥାଏ

ଯେତେବେଳେ ଯହିଁ ପେଶେ ତହିଁକି ମୁଁ ଯାଏ ।

ସେ କଂସ ଅସୁର ବଳେ ବଳୀୟାନ ହେଲା

ମତ୍ତ ଗରବରେ ଭଲ ମନ୍ଦ ନ ଜାଣିଲା ।

ଯେତେବେଳେ ଯେ ଆଦେଶ କରଇ ପ୍ରଦାନ

ମାନିବାକୁ ତାହା ବାଧ୍ୟ ଯେଣୁ ତା ଅଧୀନ ।

ପୂତନା ସହିତେ ଯେତେ ଅସୁର ପେଶିଲା

କେ କାହିଁ ମଲେ ହଜିଲେ ବାରତା ନ ଗଲା ।

ତେଣୁ ଧନୁ ମହୋତ୍ସବ ଅଛିଟି ଭିଆଇ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନେବାକୁ ମୋତେ ଦେଇଛି ପଠାଇ ।

ବୋଲିଛି ରାମ-କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବହନ ଆଣିବୁ

ଏ ଲେଖାକୁ ନେଇ ନନ୍ଦ ହସ୍ତରେ ତୁ ଦେବୁ

ଧନୁ ଉତ୍ସବର କଥା ତାହାକୁ କହିଣ

ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନିଭାଇ ଆଣିବୁ ବହନ ।

ବିଶ୍ୱାସେ ମୋତେ ପେଶନ୍ତି କଂସ ନରସାଇଁ

କି କଥା କହିବି ଏଣେ ବୁଦ୍ଧି ଦିଶୁନାହିଁ ।

ଭୃତ୍ୟଭାବେ ସେବା କରିଅଛି ନିରନ୍ତରେ ।

ରାଜଦ୍ରୋହୀ ହେବି ନିଶ୍ଚେ ତା ଆଜ୍ଞା ଭାଙ୍ଗିଲେ ।

ପ୍ରଭୁର ଆଦେଶ ଯେବେ ସେବକ ମେଣ୍ଟଇ

ମାତା ପିତା ବାକ୍ୟ ଯେବେ ପୁତ୍ର ନ ପାଳଇ ।

ପତ୍ନୀ ଯେବେ ସ୍ୱାମୀ ଆଜ୍ଞା କରଇଟି ଆନ

ଗୁରୁ ଆଜ୍ଞା ଶିଷ୍ୟ ଯେବେ କରଇ ଲଙ୍ଘନ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୈଷ୍ଣବ ଅବା ଯୋଗୀ ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ

ଏମାନଙ୍କ ଆଦେଶ ଯେ କରଇଟି ନଷ୍ଟ ।

ଯାହାଠାରୁ ଯେବା ଦିନେ ଅନ୍ନ ଖାଇଥାଇ

ସେ ଯାହା ବୋଇଲେ ତାହା ମେଣ୍ଟି ତ ନୁହଇ

ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣକୁ ମୁଖେ ଯେ ନିନ୍ଦଇ

ସୁଜନମାନଙ୍କୁ ଯେ କୁତ୍ସିତ କଥା କହି ।

ଅନୁକ୍ଷଣେ ପର ସଙ୍ଗେ ବାଦ ଯେହୁ କରେ

ଗର୍ବପଣ ଗୋଟି ଯେହୁ ବହେ ହୃଦୟରେ ।

ଅତିଥି ଦେଖିଲେ ଯେହୁ ଭର୍ତ୍ସନା କରନ୍ତି

ପରହିଂସା ପରକୁତ୍ସା କରଇ ଯେ ନିତି ।

ପରଧନ ପରନାରୀ କରେ ଯେ ହରଣ

ପରର ଅନିଷ୍ଟ ଚିନ୍ତା କରେ ଯେହୁ ପୁଣ ।

ଏମନ୍ତ ଜନ ହୁଅଇ ଦୁଃଖରେ ପୀଡ଼ିତ

ମରଣ କାଳରେ ବାନ୍ଧିନିଏ ଯମ ଦୂତ ।

ଦରିଦ୍ର ହୁଅଇ ସେହୁ ସାତ ଜନ୍ମଯାଏ

ଯହିଁ ଗଲେ ତହିଁ ହୁଏ ତାର ଅପଚୟେ ।

ସ୍ୱାମୀଠାରେ ନାରୀ ଯେବେ ଭକତି ନ କରେ

ବୈଧବ୍ୟ ଦୁଃଖ ଲଭେ ସେ ଜନ୍ମଜନ୍ମାନ୍ତରେ ।

ତୀର୍ଥବ୍ରତ ଧର୍ମ କର୍ମ ସବୁ ତାର ନଷ୍ଟ

ହରି ଅଭକତ ଜନ ଭୋଗେ ନାନା କଷ୍ଟ ।

କୁମ୍ଭୀପାକେ ପଡ଼ି ନାନା ଯାତନା ଲଭଇ

କେବେହେଁ ଗତି ମୁକତି ତାହାରଟି ନାହିଁ ।

ତେଣୁକରି କଂସ ଆଜ୍ଞା ଲଙ୍ଘି ନ ପାରିଲି

ତାର ଲେଖା ଘେନି ହରି ତୋ ପାଶେ ଅଇଲି

ଖଡ଼ଗ ଉଞ୍ଚାଇ କ୍ରୋଧେ ହୋଇଲା ପ୍ରଚଣ୍ଡ

ବୋଇଲା ଆଜ୍ଞା ଲଙ୍ଘିଲେ କାଟିବି ତୋ ମୁଣ୍ଡ ।

କଂସ କ୍ରୋଧ ଦେଖି ମୁଁ ଯେ ଭୟରେ ଆସିଲି

ଭାଗ୍ୟେ ବୃନ୍ଦାବନେ ତବ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲି ।

କଂସ ଲେଖା ଧରି ଆସିଅଛି ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଚିହ୍ନି ନ ପାରଇ ତୋତେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗୋସାଇଁ

ଶିଙ୍ଗା ବାଡ଼ି ହସ୍ତେ ଘେନି ପ୍ରଭୁ କାମପାଳ

ଚରାଉଛନ୍ତି ବାଛୁରୀ ହୋଇ ମତିଭୋଳ ।

ଗୋପାଳ ଅଛନ୍ତି ଯେତେ ତବ ରୂପ ବହି

ମାଧବୀ ଲତାର ତଳେ କୃଷ୍ଣେକ ଅଛଇ ।

ନୀପମୂଳେ ଏକ କୃଷ୍ଣ ଦୀପ୍ତ ହେମ କାନ୍ତି

ରାଧେ ରାଧେ ବୋଲି ବଂଶୀ ବଜାଉ ଅଛନ୍ତି ।

ଚିହ୍ନି ନ ପାରି ମୁଁ ତୋତେ ପଡ଼ିଛି ବିପଦେ

ଚିହ୍ନା ଦେଇ ନାଥ ମୋଦ ଜନ୍ମାଅ ମୋ ହୃଦେ ।

ମାୟାଧର ଯେବେ ମାୟା କରିବୁ ମୋଠାରେ

ଚିହ୍ନି ନ ପାରି ମୁଁ ଫେରିଗଲେ ମଧୁପୁରେ ।

ନିଶ୍ଚେ ଦୁଷ୍ଟ କଂସ ମୁଣ୍ଡ କାଟିବ ମୋହର

ହତ୍ୟାରେ କାରଣ ତୁହି ହେବୁ ଚକ୍ରଧର ।

ପାପୀହସ୍ତେ ଦାସ ଯେବେ ମରେ ମହାବାହୁ

ଭକତବତ୍ସଳ ନାମ ରହିବ ତୋ କାହୁଁ ।

କଂସଦୂତ ବୋଲି ଯେବେ ଘୃଣା କରୁ ତୁହି

ଚକ୍ରଦ୍ୱାରା ତୋର ମୁଣ୍ଡ ନ କାଟୁ କିମ୍ପାଇଁ ।

ଅକ୍ରୂର ଏମନ୍ତ ଭାବେ କାର୍ପଣ୍ୟ ଆଚରି

କରଯୋଡ଼ି ବିନୟରେ ଅର୍ଦ୍ଧମୃତ ପରି ।

ଅକ୍ରୂର ମନକୁ ଜାଣି ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ବିଚାରନ୍ତି ଆସିଛି ଏ ମୋତେ ନେବା ପାଇଁ ।

ମାୟା କରି ଯେବେ ମୁହଁ ନ ଦେବି ଦର୍ଶନ

ଜୀବନ ହାରିବ ନିଶ୍ଚେ ସଫଳାନନ୍ଦନ ।

ନ ଗଲେ ମୁଁ ମଧୁପୁରୀ ନ ମରିବ କଂସ

ଧରଣୀର ଭାରା କାହୁଁ ହେବ ବା ଉଶ୍ୱାସ ।

ସୁସ୍ଥରେ ରହିବେ କାହିଁ ଅମରେ ଅମର

ଆଜୀବନେ ପିତାମାତା ଥିବେ କାରାଗାର ।

ପରମ ଭକତ ମୋର ସଫଳା ନନ୍ଦନ

ଦେଖି ମୋ ଲାବଣ୍ୟ ରୂପ ତୋଷ କରୁ ମନ ।

ଗୋପକୁ ପଠାଇଦେବି ନନ୍ଦ ଆଗେ କହୁ

କଂସର ଆଦେଶ ଗୋପ ନଗରେ ଜଣାଉ ।

ମୋ ନାମେ ରାଧା ମୁରଲୀ ଫୁଙ୍କେ ଘନ ଘନ

ମୁଁ ଗଲେ ଏକ୍ଷଣି ରାଧା ତେଜିବ ଜୀବନ ।

ତାକୁ ବୋଧକରି ପଛେ ଗୋପପୁରେ ଯିବି

ସେ ମୋର ପ୍ରେମପସରା ପରାଣ ବାନ୍ଧବୀ ।

ଏତେ ବୋଲି ମାଧବୀର ମୂଳେ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଆସ ହୋ ଅକ୍ରୂର ବୋଲି ମୁରଲୀ ବଜାଇ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ଗୋପିନାଥ କରନ୍ତି ଗମନ

ରଥପରେ ଥାଇ ଦେଖେ ସଫଳାନନ୍ଦନ ।

ମନେ ମନେ ବିଚାରନ୍ତି ନିଶ୍ଚେ ଭଗବାନ

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ପୁରୁଷ ହେ ଜାଣି ମୋର ମନ ।

ବଂଶୀସ୍ୱନେ ଡାକି ଡାକି କରନ୍ତି ଗମନ

ରଥପରେ ଥାଇ ଦେଖେ ସଫଳାନନ୍ଦନ ।

ପରମପୁରୁଷ ପ୍ରଭୁ ଦେବକୀନନ୍ଦନ

ନିଶ୍ଚୟ ହରିବ ଏହୁ ଧରାର କଷଣ ।

ଏ ପାପ ନୟନ ଆଜି ପବିତ୍ର ହୋଇଲା

କେଉଁ ଜନ୍ମେ କେତେ ପାପ ଅବା କରିଥିଲା ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ରଥୁ ଓହ୍ଲାଇ ଅକ୍ରୂର

ହା ନାଥ ବୋଲିଣ ଲୋଟେ ଧରଣୀ ଉପର ।

ପୁଣ ପୁଣ ଉଠି ପାଦେ ପଡ଼ଇ ଅକ୍ରୂର

ବୋଇଲା ମୋ ପୂର୍ବଜନ୍ମ ପାପ ହେଲା ଦୂର ।

ଜନମ ସଫଳ ହେଲା ତବ ପାଦ ଦେଖି

ପବିତ୍ର ହୋଇଲା ନେତ୍ର ଶ୍ରୀମୁଖ ନିରେଖି ।

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ତୁମ୍ଭର ମୁଁ ଅଟେ ନିଜ ଦାସ

ମୋର ଅପରାଧ କ୍ଷମା କର ପୀତବାସ ।

ଏତେ ବୋଲି ପାଦତଳେ ପଡ଼େ ପୁଣ ପୁଣ

ଅକ୍ରୂର ଭାବରେ ବଶ ହୋଇ ନାରାୟଣ ।

କୋଳକରି ଅକ୍ରୂରକୁ ବସାଇ ସଧୀରେ

ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହସି ବାଣୀ ଭାଷନ୍ତି ମଧୁରେ ।

ତୁମ୍ଭେ ମୋର ଗୁରୁଜନ ଅଟ ପୂଜନୀୟ

ତୁମ୍ଭ ବଂଶେ ଜନ୍ମ ମୋର ଅଟଇ ନିଶ୍ଚୟ ।

ତୁମ୍ଭେ ଜାତ ହେଲେ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ହୁଏ ଜାତ

ଏଥିରେ ସଂଶୟ କିଛି ନାହିଁଟି ହୋ ତାତ ।

ରାକ୍ଷସମାନେ ଜନମି ପ୍ରବଳ ହୋଇଲେ

ଦେବତାଏ ତାଙ୍କ ଯୋଗୁ କଷଣ ଲଭିଲେ ।

ତେଣୁ ସିନା ଜନମ ହୋଇଲି ଏଥେ ମୁହିଁ

ଦେବତାଙ୍କ ଆକୁଳ ମୁଁ ନ ପାରଇ ସହି ।

ତାହା କି ନ ଜାଣୁ ତୁହି ଭକତ ଅଗ୍ରଣୀ

ଏବେ କହ ପିତାମାତାଙ୍କର ଶୁଭବାଣୀ ।

ଅଜା ଉଗ୍ରସେନ ବୁଢ଼ା ଅଛି କି କୁଶଳେ

ମଧୁନଗରକୁ ମାମୁଁ ପାଳେଟିକି ଭଲେ ।

ଭଲେ ଛନ୍ତିଟିକି ମଧୁପୁର ପ୍ରଜାଗଣ

ମାମୁଁ ମୋର ସୁଖରେ ଛନ୍ତିଟି କହ ପୁଣ ।

ମାଈଁମାନେ କୁଶଳରେ ଛନ୍ତି ନା ମୋହର

ଯଦୁକୁଳ ବାସୀଙ୍କର କୁହ ହେ ଖବର ।

ପାତ୍ର ଅମାତ୍ୟ ଯେ ସୁଖେ ଅଛନ୍ତିଟି ରହି

ମୋ କଥାକି ମାଈଁଙ୍କର ମନେପଡ଼େ ନାହିଁ ।

ମାମୁଁଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ତୁମ୍ଭେ ନ ପାର ହେ ଟାଳି

ତାର ଆଜ୍ଞା ଘେନି ତେଣୁ ଆସିଛ ସଙ୍ଖାଳି

ଅନ୍ତୋଡ଼ିଶାଳେ ସଙ୍ଖୋଳି ଆସିଲା ପୂତନା

ସ୍ତନପାନ କରୁ ତାର ଫାଟିଲା ମୂର୍ଦ୍ଧନା ।

ଷଣ୍ଢା ଯେ ଶକଟା ଆଦି ବକା ଅଘାସୁର

ଏମାନେ ସଙ୍ଖୋଳି ମୋତେ ଗଲେ ଯମପୁର

କାଳିନ୍ଦୀ ହ୍ରଦରୁ ପଦ୍ମ ମୋତେ ତୋଳାଇଲା

ଶତେ ଭାର ପଦ୍ମ ମାଈଁ ଲାଗି ନେଇଗଲା ।

ଇନ୍ଦ୍ର ଛଳେ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଧରିଲି ମୁଁ କରେ

ସେକଥା କହିଲେ ଚାରେ ମୋ ମାମୁଁ ଆଗରେ

ବିଜୁଳି କହିଲା ମାଈଁ ତାହା ପାଶୋରିଲା

ନାରଦ କହିବା କଥା ମିଛ କି ମଣିଲା ।

ଜାଣିଲି ମୋ ମାମୁଁ କରେ ବଡ଼ ଅବିଚାର

ଶୁଣିଲା କଥାକୁ ମନେ ନ ଧରେ ତାହାର ।

ଯେଉଁ କଥା ଗୋଟି ମାମୁଁ ନେତ୍ରେ ନ ଦେଖଇ

ସେ କଥା ଗୋଟିକୁ ମାମୁଁ ପ୍ରତେ ନ କରଇ ।

ଏବେ ହୋ ଅକ୍ରୂର ତୁମ୍ଭେ କହ ସତ୍ୟବାଣୀ

କିମ୍ପାଇ ପେଶିଲା ତୋତେ ବ୍ରଜଧାମେ ପୁଣି

ଏହା ଶୁଣିଣ ଅକ୍ରୂର ଯୋଡ଼ି ବେନିକର

ମହାଭୟେ ଅଙ୍ଗ ତାର କମ୍ପେ ଥରହର ।

ମନେ ବିଚାରଇ ମୁଁ ଯେ ମନ୍ଦକର୍ମ କଲି

କଂସର ବଚନେ ଯାହା ଗୋପକୁ ଆସିଲି ।

ଯେତେକ ପେଶିଲା ଦୂତ ଦୁଷ୍ଟ କଂସାସୁର

କେହି ଜଣେ ହେଲେ ଫେରି ନାହିଁ ମଧୁପୁର ।

ଏବେ ମୁଁ ଜାଣିଲି କଂସ ପ୍ରାଣେ ହେବ ନାଶ

ଯେବେ ମଥୁରାକୁ ଯିବେ କମଳାବିଳାସ ।

ବୋଲଇ ଅକ୍ରୂର କୃଷ୍ଣ ଶ୍ରୀମୁଖକୁ ଚାହିଁ

ଦେଇଛି ଚିଟାଉ ରାଜା ପଢ଼ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

କହିଛି ମୋର ଭଣଜା କୃଷ୍ଣ ହଳଧର

ଆଣିବୁ ତାହାଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ମଧୁପୁର ।

ମୋହର ଶ୍ରୀମୁଖ କଥା ନନ୍ଦ ପାଶେ ଦେବୁ

ବିଳମ୍ବ ନ କରି ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଣିବୁ ।

ସେହି ଲେଖା ଘେନି ଏଥେଁ ଆସିଅଛି ମୁହିଁ

ଏଥିରେ ମୋହର ଦୋଷ ନାହିଁଟି ଗୋସାଈଁ ।

ଅକ୍ରୂର ବଚନେ କୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ଉତ୍ତର

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ଅର୍ଥେ ନିଶ୍ଚେ ଯିବି ମଧୁପୁର ।

ଯାଅ ହେ ଅକ୍ରୂର ପିତା ନନ୍ଦଙ୍କ ଛାମୁକୁ

କଂସର ଶ୍ରୀମୁଖ ଲେଖା ଦେବ ସିନା ତାଙ୍କୁ ।

ବୁଝାଇ କହିବ ଯେହ୍ନେ ଯିବେ ସେ ବିଶ୍ୱାସ

କଂସ କହି ପଠାଇଛି ଯେବଣ ସନ୍ଦେଶ ।

ଯେଉଁପରି ଗୋପୀମାନେ ନ କରନ୍ତି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ

ବୁଝିବା ପ୍ରକାରେ ତୁହୋ କର କୂଟ ଛନ୍ଦ ।

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦାଙ୍କୁ ତୁହି ବିଶ୍ୱାସେ ଡାକିବୁ

ଛନ୍ଦକଥା କହି ତାଙ୍କ ମନ ଭୁଲାଇବୁ ।

ବିଶ୍ୱାସ ନ କଲେ ତୁମ୍ଭ କହିବା କଥାକୁ

କଦାଚନ ଛାଡ଼ିବେନି ମୋତେ ମଥୁରାକୁ ।

ଗୋପପୁରେ କୋଳାହଳ ଯେହ୍ନେ ନ ପଡ଼ିବ

ତେସନ ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ଭୁଲାଇ କହିବ ।

କୃଷ୍ଣର ବଚନ ଶୁଣି ଅକ୍ରୂର ଆନନ୍ଦ

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ବୋଲେ ଶୁଣ ହୋ ଗୋବିନ୍ଦ

ତୁମ୍ଭ ଆଜ୍ଞା ଘେନିକରି ଗୋପପୁରେ ଯିବି

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ଗୋପୀଙ୍କି ବୁଝାଇ କହିବି ।

ଅଛନ୍ତି ପରମଲକ୍ଷ୍ମୀ ରାଧା ଗୋପପୁରେ

ମୋତେ ଯେବେ ଶାପ ଦେବେ ନ ବୁଝି କୋପରେ

ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶାପ କେଭେଁ ନ ଯାଏ ଖଣ୍ଡନ

ଏ କଥାକୁ ଭୟ ମୋତେ ଲାଗେ ଭଗବାନ ।

କୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ନ ହେବ ତୋତେ ଶାପ ବାଧା

ଥିବେ ଯହିଁ କୃଷ୍ଣ ତହିଁ ଥିବେ ସିନା ରାଧା ।

ଅଛି ଗୋପପୁରେ ରାଧା ନ ଥିବେ ଅକ୍ରୂର

କୃଷ୍ଣବାଣୀ ଶୁଣି ମନ୍ତ୍ରୀ ଯୋଡ଼ି ବେନି କର ।

ବୋଲଇ ମୁଁ ନିଜେ ଦାସ ଅଟଇ ତୋହର

କଥା ଏକ ପଚାରିବି କହ ଦାମୋଦର ।

ଯେତେବେଳେ ମଥୁରାରୁ ଆସି ବୃନ୍ଦାବନେ

ଚିହ୍ନି ନ ପାରିଲି ତୋତେ ଖୋଜି ମନେ ମନେ

ସମସ୍ତ ଗୋପାଳ ତୋର ସମାନ ଦିଶିଲେ

ତୁହି ସିନା ଥିଲୁ ନାଥ ମାଧବୀର ତଳେ ।

ଶିଙ୍ଗା ବେଣୁ ହସ୍ତେ ଧରି ଗୋଷ୍ଠେ କାମପାଳ

ଦେଖିଲି ନୟନେ ମୋର ଶୁଣ ନନ୍ଦବାଳ ।

ଆବର କଥାଏ ତହିଁ ଦେଖିଲି ମୁରାରୀ

କଦମ୍ବତଳେ କେ ଥିଲା କୃଷ୍ଣରୂପ ପରି ।

ତପତ କାଞ୍ଚନ ଜିଣି ବର୍ଣ୍ଣ ତା ଦିଶଇ

ଚମ୍ପକ ଚପଳା ଜ୍ୟୋତି ସମାନ ନୁହଇ ।

ହସ୍ତରେ କିଙ୍କିଣୀ ତାର ପୟରେ ନୂପୁର

କଟିରେ କିଙ୍କିଣୀଦାମ ବାଜଇ ମଧୁର ।

ଲଲାଟରେ ଗୋରଚନା ଚିତା ଶୋଭା ପାଏ

ନୟନେ କଜ୍ଜ୍ୱଳ ରେଖା ଜଗଜ୍ଜନ ମୋହେ ।

ସୁଝୀନ ପୀତ ପତନୀ ଅଙ୍ଗେ ଅଛି ଜଡ଼ି

ବାରି କେ ପାରନ୍ତା ନାହିଁ ନଥିଲେଟି ଧରି ।

ମଖମଲ ଝୁମ୍ପା ବେଶୀ ଚରଣେ ଲମ୍ବିଛି

ପକ୍ୱ ରମ୍ଭାଦଳେ କଳାନାଗ କି ଖେଳୁଛି ।

ହାସ ପ୍ରକାଶିଲେ ଜଣାଯାଉଛି ଏସନ

ଚନ୍ଦ୍ରମା କି ସୁଧା ଧାରା କରେ ବିତରଣ ।

ଅଙ୍ଗୁଳିରେ ରତ୍ନମୁଦି ପାଉଅଛି ଶୋଭା

ନାସାରେ ବସଣୀ ନିନ୍ଦେ ଶୁକ୍ରତାରା ପ୍ରଭା ।

କେକୀପୁଚ୍ଛ ବାଙ୍କଚୂଳ ତାଳୁରେ ଶୋଭୁଛି

ତ୍ରିଭଙ୍ଗୀ ଠାଣିରେ ନୀପମୂଳେ ରହିଅଛି ।

ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ମୁରଲୀ ବଜାଏ ଘନଘନ

ନିରତେ ଡାକଇ ରାଧେ ଆସ ବୃନ୍ଦାବନ ।

ଭକତର ବନ୍ଧୁ ଯେବେ ଅଟୁ ଜଗନ୍ନାଥ

ମାୟା ନ କରି ମୋଠାରେ କହ ପ୍ରଭୁ ସତ ।

ତବ କାନ୍ତି ଦିଶେ ଇନ୍ଦ୍ର ନୀଳମଣି ପରି

ନୀପମୂଳିଆର କାନ୍ତି ଦଗ୍‌ଧ ହେମ ସରି

ବିଜୁଳିର ତେଜ ଯେହ୍ନେ ଝଟକେ ଆକାଶେ

ସେହିପରି ପ୍ରଭା ମୋତେ ନୀପମୂଳେ ଦିଶେ ।

ନୟନେ ପଡ଼ିଲା ଯହୁଁ ନ ଚଳିଲା ପାଦ

କେଉଁ କୃଷ୍ଣ ଅଟେ ସେହୁ ଚିହ୍ନାଅ ଗୋବିନ୍ଦ

ସଦୟ ହୃଦୟେ ମୋତେ କହ ଦାମୋଦର

ଏମନ୍ତ ଭାଷି ଅକ୍ରୂର ଯୋଡ଼ି ବେନି କର ।

କାଞ୍ଚନ ବରନ କୃଷ୍ଣ କଥା ମୋତେ କହ

ଅକ୍ରୂର ବଚନେ କୃଷ୍ଣ ହସି ଟହ ଟହ ।

ବୋଇଲେ ଅକ୍ରୂର ଶୁଣ ମୋହର ବଚନ

ଯାହା ପଚାରିଲୁ ତୁହି ହୋଇ ଏକମନ

ହେମକାନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଗୁଣ କେ କହି ପାରିବ

ଯା ରୂପକୁ ଭାବି ନ ପାରନ୍ତି ସଦାଶିବ ।

ଦଶବାର ଅବତାର ହେଲି ଏ ମହୀରେ

କାଞ୍ଚନ ବରନ କୃଷ୍ଣ ଦେଖି ନାହିଁ ଥରେ ।

ଭାଗ୍ୟବଳେ ଦେଖିଲୁ ତୁ ମୋର ନେତ୍ର ଯୁଗେ

ଆବର କଥାଏ ଶୁଣ କହୁଛି ତୋ ଆଗେ ।

ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବକୁ ନାଶି ଦ୍ଵାରକାକୁ ଯିବି

ସେଠାରେ କାଞ୍ଚନ କୃଷ୍ଣ କଥାକୁ କହିବି ।

ଏବେ ସେ କୃଷ୍ଣର କଥା ମୋତେ ନ ପଚାର

ବିଳମ୍ବ ନ କରି ତୁହୋ ଯାଅ ଗୋପପୁର ।

ଅକ୍ରୂରକୁ ମାୟାଧର ମାୟା ଲଗାଇଲେ

ଯା ମାୟାକୁ ବ୍ରହ୍ମା ଶିବ ଜାଣି ନ ପାରିଲେ ।

ଅକ୍ରୂର ସେ ମାୟା କାହିଁ ପାରିବଟି ଜାଣି

ମୋହିତ ହୋଇଲେ ତହୁଁ କୃଷ୍ଣ କଥା ଶୁଣି ।

ଆଜ୍ଞା ଶିରେ ଧରି ରଥେ ଚଢ଼ିଲା ଅକ୍ରୂର

ଧୀରେ ଧୀରେ ବୃନ୍ଦାବନୁ ହୋଇଲା ବାହାର ।

ଦୂରୁ ଦେଖି ଗୋପପୁର ହୋଇ ଚମତ୍କାର

ବୋଲେ ଧନ୍ୟ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଗଢ଼ିଲୁ ଏ ପୁର ।

ଅମରାବତୀ ଏ ପୁର ସଙ୍ଗେ ନୋହେ ସରି

ନିର୍ମାଣିଛି ବିଶ୍ଵକର୍ମା କେତେ ଯତ୍ନ କରି ।

ସବୁଦିନ ବସନ୍ତର କ୍ରୀଡ଼ାଭୂମି ଏହି

ମନ୍ଦ ମରୁତ ମଳୟ ନିରତେ ବହଇ ।

ପ୍ରଜାଙ୍କର ମନ ଜାଣି ପାଳଇ ମଘବା

ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଏଠାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇବ କାହିଁବା ।

ସାତବାରରେ ଏଥିରେ ଭ୍ରମେ ଲୋକମାତା

ଗୁପତେ ଶୁଣନ୍ତି ଦେବେ ରହି କୃଷ୍ଣ କଥା ।

ଏ ଗୋପ ସୀମାରେ ବହେ ଯମୁନାର ଧାର

ଏ ପୁରେ ଯମର କେଭେ ନାହିଁ ଅଧିକାର ।

ଏ ପୁରେ ଅଛନ୍ତି ରାମ ବଳେ ବଳିୟାର

ହେଉଅଛି ଧର୍ମ ଚର୍ଚ୍ଚା ଏଥି ନିରନ୍ତର ।

ଘରେ ଘରେ ପୁରେ ପୁରେ ଗୋପରେ ଆନନ୍ଦ

ସକଳେ ବୋଲନ୍ତି ମୁଖେ ଶ୍ରୀରାମ ଗୋବିନ୍ଦ ।

କେଉଁ ଗୋପୀ ଗୃହେ ଅନ୍ନ କରଇ ରନ୍ଧନ

ମୁଖେ ବୋଲୁଅଛି ତ୍ରାହି ନନ୍ଦର ନନ୍ଦନ ।

କେଉଁ ଗୋପୀ ନୟନରେ ଘେନଇ ଅଞ୍ଜନ

ମୁଖେ ତାର କରୁଅଛି ହରିନାମ ଗାନ ।

କେ ତାମ୍ବୁଳ ଭାଙ୍ଗି ରଖି ହୁଅଇ ଆନନ୍ଦ

ଆଜ ମୋ ପୁରକୁ ବିଜେ କରିବେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

କେହି ଦଧି ମନ୍ଥେ କୃଷ୍ଣ ନାମେ ଗୀତ ଗାଇ

ପଲଙ୍କେ ଶୋଇଣ କେହୁ ବୋଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ବାଳକ ଖେଳାଇ କେହୁ ବୋଲେ ଢଗଗୀତ

ଗୋ ଦୋହନ କରି କେହୁ ବୋଲଇ ଅଚ୍ୟୁତ

ଶୁକସାରୀକି ପଢ଼ାନ୍ତି କେହୁ ଉଚ୍ଚସ୍ୱରେ

ପଢ଼ ଶୁକସାରୀ ତୁମ୍ଭେ ରାମକୃଷ୍ଣ ହରେ ।

ପକ୍ଷୀ ଜନମରୁ ଯେବେ ହୋଇବରେ ପାରି

ମୁଖେ ଉଚ୍ଚାରଣ କର ମୁକୁନ୍ଦ ମୁରାରୀ ।

ମଞ୍ଜାରୀ ମୁଖେ କେ ନେଇ ଦେଇ ଦୁଧଭାତ

ବୋଲେ ବୋଲରେ ମଞ୍ଜାରୀ ମୁଖେ ଗୋପୀନାଥ ।

କହି ନିଜ ସ୍ୱାମୀ ସଙ୍ଗେ କରି କଳି ଦ୍ଵନ୍ଦ

ବିକଳେ କାନ୍ଦଇ ମୋତେ ରଖ ହେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ସୁଖରେ ବସି କେ ମୁଖେ କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବୋଲେ

କେ କୃଷ୍ଣ ବୋଲଇ ଥାଇ ଗୃହର ଜଞ୍ଜାଳେ ।

ଯହିଁ ଚଳଇ ଅକ୍ରୂର ତହିଁ ହରି ଧ୍ୱନି

ଶୁଣିକରି ଚକିତେ ଭାଳଇ ମନ୍ତ୍ରୀମଣି ।

ଏ ପୁର ଗୋଟିକ ଅଟେ ଦେବଙ୍କ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଗୋପପୁର ନରନାରୀ ସର୍ବ ।

ଏପରି ଭୁବନ କାହିଁ ଦେଖି ମୁଁ ନ ଥିଲି

କଂସ ଯୋଗୁ ଏ ପୁରକୁ ସିନା ମୁଁ ଦେଖିଲି ।

ପୁଣି ରହୁବରେ ଚଢ଼ି ବୁଲେ ସାହି ସାହି

ଆନନ୍ଦ ଲଭଇ ମନେ ଗୋପୀଙ୍କି ଅନାଇ ।

ଶୁକଦେବ କହୁଛନ୍ତି ପରୀକ୍ଷେ ଅନାଇ

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଯାହା ହେଲା ଶୁଣ ମନଦେଇ ।

ଲଳିତା ଗୃହେ ବିଶାଖା ଧୀରେ ଧୀରେ ଯାଇଁ

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଗୋ ସଖୀ କଥା ଏକ ତୁହି

ଦକ୍ଷିଣ ନୟନ ମୋର ସ୍ଫୁରେ ଘନ ଘନ

କେଜାଣି ଗୋପେ କି ଆଜ ପଡ଼ିବ କଷଣ ।

ପୁରୁଷଙ୍କ ବାମ ନେତ୍ର ଯେବେ ଗୋ ସ୍ଫୁରଇ

ଅବଶ୍ୟ ବିପତ୍ତି ତାକୁ ଅଚିରେ ଘୋଟଇ ।

ନାରୀର ସ୍ଫୁରଇ ଯେବେ ଦକ୍ଷିଣ ନୟନ

ଅବଶ୍ୟ ସଜନୀ ତାକୁ ପଡ଼ଇ କଷଣ ।

ଏ କଥା ପଣ୍ଡିତ ମୁଖୁ ଅଛି ମୁହିଁ ଶୁଣି

ତେଣୁକରି ମନେ ମୋର କରଇ ଭାଳେଣି ।

ବିଶାଖାର ବାଣୀ ଶୁଣି ଲଳିତା ବୋଲଇ

ଗୋପପୁରେ କୃଷ୍ଣ ଥିଲେ ବିପତ୍ତି ଗୋ ନାହିଁ ।

ଆସିଥିଲା ପୂତନା ଗେ। ବହୁ ଗର୍ବ କରି

ବେନି ସ୍ତନ ମଧ୍ୟେ ଦୁଗ୍‌ଧ କାଳକୂଟ ଭରି ।

ଅନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳେ କୃଷଙ୍କୁ କ୍ଷୀର ଖୁଆଇଲା

କ୍ଷୀରପାନ କରାଇଣ ନିଜେ ନାଶ ହେଲା ।

କ୍ଷୀର ସଙ୍ଗେ ତା ପ୍ରାଣକୁ ଶୋଷିଲେ ଗୋବିନ୍ଦ

ସେ କୃଷ୍ଣ ଥିଲେ ଆମର କେଭେ ନାହିଁ ମନ୍ଦ

ଯାମଳାର୍ଜ୍ଜୁନେ ଅସୁର ଗୁପ୍ତେ ରହିଥିଲା

ଯଶୋଦା ରାଣୀ ତହିଁରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବାନ୍ଧିଲା ।

ଭାଙ୍ଗିଲେ ଯାମଳାର୍ଜ୍ଜୁନେ ରକ୍ଷ ପଡ଼ି ମଲା

ପୁଣି ହିଁ ଶକଟ ରୂପେ ଦୈତ୍ୟେକ ଅଇଲା ।

ମାଇଲେ ତାହାକୁ କୃଷ୍ଣ ଏ ଗୋପ ନଗରେ

ବେନି ଫାଳ କଲେ ପୁଣି ଧରି ବକାସୁରେ ।

ଅଘା ଅଇଲା ମାଇଲେ ତାକୁ ଦେବ ହରି

ତାହାର ବାରତା କଂସ ନ ପାଇଲା ଫେରି ।

ଷଣ୍ଢା ତନୁ ବହି ପୁଣି ରାକ୍ଷସେ ଅଇଲା

ବୃନ୍ଦାବନେ ବତ୍ସା ମେଳେ ଗୁପ୍ତେ ରହିଥିଲା ।

ଚିହ୍ନି ମାଇଲେ ତାହାକୁ ସେହି ନନ୍ଦବଳା

ଗୋପପୁରେ ଗୋପାଳଙ୍କ ଭୟ ଦୂର ହେଲା ।

ବତ୍ସାସୁରକୁ ଆବର ସେହି ତ ମାଇଲା

ଯେତେକ ପେଶିଲା କଂସ କେହି ନ ଫେରିଲା

ହରିର କରରୁ କେହି ନାହାନ୍ତି ବରତି

ସେଥିରେ ଗୋପରେ କାହୁଁ ପଡ଼ିବ ବିପତ୍ତି ।

ଜାଣିଲେଣି ମଧୁପୁର ନରନାରୀମାନେ

ଗୋପେ ଗଲେ ଆଉ ନ ଫେରିବେ ରକ୍ଷମାନେ

ଏଣୁ ଉପାୟ କରିଣ ଦିଅନ୍ତି ପଠାଇ

ମନ ଜାଣି ତାହାକୁ ମାରନ୍ତି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ନ ଆସିଲେ ନିଶାଚରେ କଂସ କରେ ରୋଷ

ଆସିଲେ ଗୋପକୁ କୃଷ୍ଣ କରନ୍ତି ବିନାଶ ।

ବୃନ୍ଦାବନେ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଛନ୍ତି ପଣକରି

ଯେତେକ ଦୈତ୍ୟ ପେଶିବେ କଂସ ଗୋପପୁରୀ

ଅବଶ୍ୟ ମାରିବି ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ଗୋ ମୋହର

ତୁମ୍ଭେ ଗୋପୀମାନେ କିଛି ଭୟ ହେ ନ କର

କୃଷ୍ଣର ବଚନ କେଭେ ଅସତ୍ୟ ନୁହଇ

ସେହି ଭୟରେ ହେ ଆଉ ଆସିଲେଟି ନାହିଁ ।

ଲଳିତା ବୋଲଇ ସଖୀ ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

ଦକ୍ଷିଣ ନୟନ ଯେବେ ସ୍ଫୁରେ ଘନ ଘନ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ନାମ ତୁହି ନିରନ୍ତରେ ଭାବ

ନାମେ ଆଶ୍ରା କଲେ ତୋର ବିପତ୍ତି ଘୁଞ୍ଚିବ ।

ସେ କୃଷ୍ଣ ଅଟନ୍ତି ଆମ୍ଭ ଜୀବନର ନାଥ

ତେଣୁ ସିନା ନାମ ବହିଛନ୍ତି ଗୋପୀନାଥ ।

ଆମ୍ଭର ସକଳ କଥା ତାହାଙ୍କୁ ଲାଗଇ

ସେଥିରେ ବିପଦ ପୁଣି କି କରି ପାରଇ ।

ବିଶାଖା ଲଳିତା ଏହି ରୂପେ କୁହାକୁହି

ହୋଇବାର ବେଳେ ବୃନ୍ଦା ତହିଁ ମିଳିଯାଇ ।

ବୋଇଲେକ କଥା ଏକ କହିବଇଁ ମୁହିଁ

ଶୁଣିବଟି ଦୁଇ ସଖୀ ସାବଧାନ ହୋଇ ।

କୃଷ୍ଣ ଆଜି ମୋର ପୁରେ ବିଜେ କରିଥିଲେ

ଗୁପତ ଭାବରେ ମୋତେ କଥାଏ କହିଲେ ।

ବୋଇଲେ ଲୋ ବୃନ୍ଦାବତୀ ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

ଆଜି ଫୁଲ ତୋଳି ତୁଗୋ ଯିବୁ ବୃନ୍ଦାବନ ।

ସୁବାସ କୁସୁମମାନ ତୋଳି ତୁ ଆଣିବୁ

ଯତ୍ନକରି ତାହା ନେଇ ପୁରେ ରଖିଥିବୁ ।

ଗୋପୀଗଣ ସଙ୍ଗେ ନେଇ ଆସିବଇଁ ଆଜ

କୁସୁମରେ ତାହାଙ୍କୁ ମୁଁ ସଜାଇବି ସଜ ।

ସୁବାସ କୁସୁମ ଦେବୁ ବେଣୀ ମୁଁ ସାଜିବି

ବାଛି ଚମ୍ପକ କଳିକା ଲଲାଟେ ଖଞ୍ଜିବି ।

ଗଳାରେ ମୁଁ ଲମ୍ବାଇବି ସେବତୀର ମାଳ

ରଙ୍ଗଣୀର ଗୁଚ୍ଛେ କର୍ଣ୍ଣ ସାଜିବ କେବଳ ।

ବାହୁରେ ନିଆଳୀ ଫୁଲେ ବାହୁଟି କରିବି

ଜାଇଯୂଈ ମାଳ ନେଇ ହୃଦେ ଲମ୍ବାଇବି ।

ନାନାଜାତି ପୁଷ୍ପେ ଆଜ ଗୋପୀଙ୍କି ମଣ୍ଡିବି

ଆଜି ମୁଁ ତାଙ୍କରି ପଞ୍ଚ ପରାଣ ତୋଷିବି ।

ଏହିରୂପେ ମୋତେ କହି ସେ ନାଗରମଣି

ଧେନୁ ଚରାଇଣ ଗଲେ ରାମ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ।

ମନେ ମୁଁ ବିଚାର କରି ଗତ କଥାମାନ

କୃଷ୍ଣ ନିକି ମୋତେ ପୁଣ ଦେବେ ଅପମାନ ।

ଏହିରୂପେ ଥରେ ଡାକି କୁଞ୍ଜବନେ ନେଲେ

କନ୍ଧରେ ବସାଇ ତଳେ କଚାଡ଼ି ସେ ଦେଲେ ।

ସେହି କଥାମାନ ମୋର ମନରେ ପଡ଼ିଲା

ତେଣୁ କୃଷ୍ଣ କଥାରେ ମୋ ବିଶ୍ୱାସ ନ ହେଲା ।

ବିଚାରିବାକୁ ସେ କଥା ଯୋଗୁଁ ମୁଁ ଅଇଲି

ମନକୁ କିପରି ଆସେ କହ ମୋତେ ଆଳି ।

ମନରେ ବିଚାର ଗୋ କେମନ୍ତ କଥା ଏହୁ

ମାୟାଧର କୃଷ୍ଣ ମାୟା କରିବେ କି ଆଉ ।

ପାସୋର ନ ଯାଏ ମନୁ ଗତକଥା ଯେତେ

ତୁମ୍ଭେ ଗୋପୀମାନେ ଦେଖିଅଛ ନେତ୍ରପଥେ

ତୁମ୍ଭେ ସମସ୍ତେ ଯେ କଲ ଶୁଣି ମୋ ରୋଦନ

ତୁମ୍ଭ ଯୋଗେ ସଖୀ ସିନା ପାଇଲି ଜୀବନ ।

ସେହୁ କଥାମାନ ଶୁଣି ମନେ ଲାଗେ ଡର

ଆଉ ଯେତେ କଥା କଲେ ସେ ନଟ ନାଗର

ଆମ୍ଭର ପାଲଟା ବାସ ଚୋରାଇଣ ନେଲେ

କଦମ୍ବ ଡାଳରେ ନେଇ ତାହାକୁ ବାନ୍ଧିଲେ ।

ଭୂତ ହୋଇକରି ଦିନେ ରାଧାକୁ ଲାଗିଲେ

ଗୁଣିଆ ରୂପରେ ପୁଣି ଆସି ଛଡ଼ାଇଲେ ।

ମୂଷା ହୋଇକରି ଖୋଷା କାଟିଲେ ମାଧୋଇ

ମଞ୍ଜାରୀ ରୂପକୁ ଧରି ଦହି ଦୁଧ ଖାଇ ।

ସୁଶୀଳା ଘରୁ ଲବଣୀ ଦିନେ କଲେ ଚୋରି

ଦେଖି ବାନ୍ଧି ପକାଇଲା ସେ ସୁଶୀଳା ନାରୀ ।

ଗମ୍ଭୀରି ମଧ୍ୟରେ ତାଙ୍କୁ ପୂରାଇ ରଖିଲା

କବାଟ କିଳି ସୁଶୀଳା ନନ୍ଦପୁରେ ଗଲା ।

ଯଶୋବନ୍ତୀଙ୍କୁ ଡାକିଲା ଯାଇ କ୍ରୋଧଭରେ

ଡାକ ଶୁଣି ଗୋପୀମାନେ ଧାଇଁଲେ ସତ୍ଵରେ ।

ତର୍ଜନ ଗର୍ଜନ କରି ଡାକଇ ସୁଶୀଳା

ବେଗେ ଆସି ନନ୍ଦରାଣୀ ଦେଖ ତୋର ବଳା

ତୋ ପୁତ୍ର ନିତି ଲବଣୀ ଖାଏ ଚୋରି କରି

କ୍ରୋଧ ହେଉଥାଉ ପରା କରିଲେ ଗୁହାରି ।

ଗୋପପୁରେ ଷଣ୍ଢ କିଲୋ ହୋଇଛି ତୋ ପୁଅ

କଂସ ରାଜାକୁ କି ତାର ତିଳେ ନାହିଁ ଭୟ ।

ତାର ଲାଗି ବାଟଘାଟ ଚାଲି ନ ପାରିଲି

ଶାଶୁ ନଣନ୍ଦଙ୍କଠାରୁ ଗଞ୍ଜଣା ପାଇଲି ।

ଏଡ଼େ ଦୁଷ୍ଟ ପୁତ୍ର ଜାତ କଲୁ ତୁ କାହିଁକି

ବିଧାତାକି ଅଣାଇଲା ଆମ୍ଭରି ପାଇଁକି ।

ବନ୍ଧାହୋଇ ଗମ୍ଭୀରିର ମଧ୍ୟେ ଅଛି ପଡ଼ି

ଆଜି ତୋର ପୁତ୍ରକୁ ଲୋ ନ ଦେବି ମୁଁ ଛାଡ଼ି ।

ନ ରହିଲେ ଗୋପ ପଛେ ଯିବି ଆନ ଦେଶ

ଆସ ଆସ ଯଶୋବନ୍ତୀ ତୋର ପୁତ୍ର ପାଶ ।

ସବୁଦିନେ ଏହିପରି ଖାଉଛି ଚୋରାଇ

କହିଲେ ତ ମିଛ ମଣୁ ଏବେ ଦେଖ ଯାଇଁ ।

ସୁଶୀଳାର ଏହି କଥା ଶୁଣି ନନ୍ଦରାଣୀ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କାଖେ ଘେନିଣ ବାହାରିଲେ ପୁଣି ।

ବଳରାମଙ୍କର ହସ୍ତ ଧରିଣ ଅଛନ୍ତି

ଏପରି ଭାବେ ଯଶୋଦା ବାହାରି ଆସନ୍ତି ।

ସୁଶୀଳାକୁ ବୋଲନ୍ତି ସେ ଅତି କ୍ରୋଧ ହୋଇ

କାହିଁକି ଏପରି ରାଗ ହେଉଛୁ ଲୋ ତୁହି ।

ମୋର ପୁତ୍ରେ ଆଜି ଘରୁ ନାହାନ୍ତି ବାହାରି

କିପରି ଭାବେ ଲବଣୀ ଖାଇଲେ ତୋହରି ।

ମୋର କଥା ଶୁଣିଥାଅ ସର୍ବ ଗୋପୀମାନେ

ମୋ ପୁତ୍ର ନାମେ ମିଛ ଏ କହୁଛି କେସନେ ।

ଦେଖଲୋ ଅଛନ୍ତି ରାମ କୃଷ୍ଣ ମୋର ପାଶେ

ଅକାରଣେ କୋପ ହୋଇ କହୁଛି ଅଦୋଷେ ।

ଏହିପରି ସବୁଦିନେ ଗାଳି ଦେଉଥାଏ

କେତେ ତପ କରି ମୁଁ ଲୋ ପାଇଛି ତନୟେ ।

ସୁଶୀଳା ଦେଖିଲା ଯଶୋଦାଙ୍କ ନିକଟରେ

କୃଷ୍ଣ ବଳରାମ ଛନ୍ତି କାଖରେ କ୍ରୋଡ଼ରେ ।

ଏହା ଦେଖି ସୁଶୀଳା ଯେ କିଛି ନ କହିଲା

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଣ ତହୁଁ ଲେଉଟି ଅଇଲା ।

ନିଜ ମନ୍ଦିରେ ଆସିଣ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା

କବାଟ ଫେଡ଼ି ଗମ୍ଭୀରି ଘରକୁ ଚାହିଁଲା ।

ଦେଖିଲା ଆପଣା ପୁତ୍ର ବନ୍ଧା ହୋଇଅଛି

ଲାଜରେ କାହାରେ ଆଉ ନ କହିଲା କିଛି ।

ଦେଖ କୃଷ୍ଣ ମାୟାଧର କି ମାୟା ଜାଣନ୍ତି

ଯା ମାୟାରେ ଯୋଗୀଜନେ ପଡ଼ି ଭ୍ରମୁଛନ୍ତି ।

ଅଙ୍ଗରେ ଜ୍ୱର ଆସିଣ ହୋଇଲେ ପ୍ରବଳ

ରୋଗକୁ ଚିହ୍ନି ଔଷଧ ଦିଏ ନନ୍ଦବାଳ ।

ଦଧି ବିକି ଗଲାବେଳେ ସାଧଇ ସେ ଘାଟ

ନେବା ପାଇଁ ତାହା ପୁଣି କରେ କେତେ ନାଟ ।

ନିକୁଞ୍ଜ ବନରେ ବସି କରେ ବଂଶୀସ୍ଵନ

ପତିବରତାର ବ୍ରତ କରଇ ଖଣ୍ଡନ ।

ବ୍ୟାଘ୍ର ରୂପ ହୋଇ କୁଞ୍ଜବନରେ ଡରାଇ

ଷୋଳ ସହସ୍ର ଗୋପୀଙ୍କୁ ଏକା ସେ ରମଇ ।

ଖର୍ବକଲେ ଗର୍ବ ବହିବାରୁ ବେଦବର

ଇନ୍ଦ୍ର ଦର୍ପ ଚୂର୍ଣ୍ଣ କଲେ ତୋଳି ଗିରିବର ।

କାଳୀଦର୍ପ ଦଳି ପଦ୍ମପୁଷ୍ପ ସେ ତୋଳିଲେ

ଜଳେ ନନ୍ଦ ବୁଡ଼ିଥିଲେ ତାହାଙ୍କୁ ଆଣିଲେ ।

ଆବର ଯେତେକ କର୍ମ କଲେ ଦାମୋଦର

ଗୋପପୁର ଲୀଳାସବୁ ଦେବେ ଅଗୋଚର ।

ବୃନ୍ଦାର ବଚନ ଶୁଣି ଲଳିତା ବିଶାଖା

ବୋଇଲେ ଗୋ ବୃନ୍ଦାବନେ ଯାଅ ଏକା ଏକା ।

ସୁବାସ କୁସୁମମାନ ତୋଳିଣ ଆଣିବ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିବା କଥା କେ ଆନ କରିବ ।

ଆଜି ରଜନୀରେ କୃଷ୍ଣ ତୋ ପୁରକୁ ଯିବେ

ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ଫୁଲରେ ସୁବେଶ କରିବେ ।

ଆମ୍ଭେମାନେ ତାହାଙ୍କର ବାଙ୍କଚୂଳେ ନେଇ

ନାନା ସୁବାସ କୁସୁମ ଖୋସିବା ଗୋ ସହୀ ।

ଜଗମୋହନ ରୂପକୁ ବସି ସଜାଇବା

ତେବେ ସିନା ସହୀ ତାଙ୍କ ମନକୁ ତୋଷିବା ।

ବେଗେ ଯାଅ ସଖୀ ତୁ ଲୋ ବିଳମ୍ବ ନ କର

ଯହିଁକି କରନ୍ତି ଶ୍ରଦ୍ଧା ଯଶୋଦାକୁମର ।

ମାତା ପିତା ପତି ପୁତ୍ର ଆଉ ଗୁରୁଜନ

ଜାତିକୁଳ ସହିତରେ ନନ୍ଦର ନନ୍ଦନ ।

ବିଶାଖା ବଚନ ଶୁଣି ବୃନ୍ଦା ତରତରେ

ସଖୀଙ୍କି ମେଲାଣି ମାଗି ଚଳିଲା ସ୍ଵପୁରେ ।

ସୁଝୀନ ନୀଳ ପତନୀ ଶାଢ଼ୀଏ ପିନ୍ଧିଲା

କୁଙ୍କୁମେ ମର୍ଦ୍ଦିଣ ତନୁ ସୁବେଶ ହୋଇଲା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୁମରି ବନେ ବିଜେ କଲା ବାଳା

ଅକ୍ରୂର ରଥରେ ବସି ସବୁ ଶୁଣୁଥିଲା ।

ଗୋପୀମାନଙ୍କର ଭାବ ଦେଖିଣ ସେ ବୀର

ଭାବେ ଗଦଗଦ ନେତ୍ର ବହେ ଅଶ୍ରୁଧାର ।

ବୋଲେ ଧନ୍ୟ ଗୋପୀମାନେ ଜୀବନ ତୁମ୍ଭର

ଭାବେ ବଶ କଲ ତେଣୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର ।

ଯେତେକ ଗୋପୀଗୋପାଳେ ଗୋପେ ଛନ୍ତି ରହି

ସମସ୍ତେ ଅଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ମନ ଦେଇ ।

କେମନ୍ତେ ତେଜିବେ କୃଷ୍ଣ ଭାବ ଏହାଙ୍କର

ଭାବ ଘେନି ଭାବଗ୍ରାହୀ ନାମଟି ଯାହାର ।

ମନେ ପ୍ରତେ ନୁହେ କୃଷ୍ଣ ଗୋପିଙ୍କି ତେଜିବେ

କଂସକୁ ମାରିବା ପାଇଁ ମଧୁପୁରେ ଯିବେ ।

ଗୋପୀମାନଙ୍କର ଭାବ ଦେବେ ଅଗୋଚର

ଏହା ତେଜି କୃଷ୍ଣ କିମ୍ପା ଯିବେ ମଧୁପୁର ।

ମନରେ ମୋହର ଏହା ପରତେ ନୁହଇ

ଜାଣିଛି ନିଶ୍ଚେ କଂସକୁ ନାଶିବେ ମାଧୋଇ ।

ଏହିପରି ଅକ୍ରୂର ଯେ ମନରେ ଭାବଇ

ଆପଣାକୁ ଧନ୍ୟ ବୋଲି ପୁଣି ହିଁ ଭାବଇ ।

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ଗୋପୀଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମ ଧ୍ୟାୟି

ଭାବେ ଏ ଚିତ୍ତବିନୋଦ ଗୀତକୁ ଲେଖଇ ।

ଶୁକଦେବ କହୁଛନ୍ତି ପରୀକ୍ଷ ଅଗ୍ରତେ

ଏ ଉତ୍ତାରୁ ବିଷୟ ହୋ ଶୁଣ ଏକଚିତ୍ତେ ।

ଯେଉଁ ପାଦପଦ୍ମ ଚିନ୍ତା କରେ ପଦ୍ମୋଦ୍ଭବ

ଯେଉଁ ପାଦେ ଦିବାନିଶି ଧାନ କରେ ଶିବ ।

ଯେଉଁ ପାଦେ ମନ୍ଦାକିନୀ ଗୁପ୍ତ ହୋଇଥିଲା

ବହୁ ତପେ ଭଗୀରଥ ନୃପତି ଆଣିଲା ।

ସେହି ପାଦପଦ୍ମରୁ ଯେ ବହେ ସୁଧା ଧାର

ଭାଲେ ବୋଳି ଗୋପୀମାନେ କରନ୍ତି ବିହାର

ନିଜ ସ୍ୱାମୀ ତେଜି କୃଷ୍ଣ ପ୍ରୀତି କଲେ ଆଶ

ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମୁଖେ ଆଦରେ ଗୋରସ ।

କୃଷ୍ଣ ଘେନି ବୃନ୍ଦାବନେ କରୁଛନ୍ତି କେଳି

କୃଷ୍ଣ ମୁଖେ ଚୁମ୍ବ ଦାନ କରନ୍ତି ଗୁଆଳୀ ।

ଗୋପୀ ଅଙ୍ଗ ପୁଷ୍ପ କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗରେ ଲଗାଇ

କେତେ ତପେ ଏମାନେ ଯେ ଗୋପେ ହେଲେ ଗୋଈ ।

କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗେ ଲାଗିଥିଲା ଗୋପୀଙ୍କ ସିନ୍ଦୂର

ନୀଳନଭେ ବାଳଭାନୁ ଉଦୟ ପ୍ରକାର ।

ଗୋପୀଙ୍କ ଗଣ୍ଡରେ କୃଷ୍ଣ ଭାଲରୁ କସ୍ତୁରୀ

ଲାଗିଥଲେ ଦିଶୁଥିବ ଏମନ୍ତ କସ୍ତୁରୀ ।

ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀ ଫୁଲରୁ କି କଳା ଷଟପଦ

ପାନ କରୁଅଛି ମଧୁ ହୋଇଣ ଆନନ୍ଦ ।

କୃଷ୍ଣ ମୁଖରୁ ତାମ୍ବୁଳ ଗୋପୀ ମୁଖେ ନେଇ

ସୁରତି ରସରେ ପ୍ରେମେ ହେଉଥିବେ ମୋହି ।

ସର୍ବ ଗୋପୀ ନବଯୁବା ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଂଶେ ଜାତ

ତେଣୁକରି ବଶକଲେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ନାଥ ।

ତେଣୁକରି ଗୋପୀମାନେ କୃଷ୍ଣର ବିଶ୍ଵାସ

କରିଛି ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କୃଷ୍ଣପଦେ ଆଶ ।

ହରିବଂଶ ବାଣୀ ଏ ଯେ ଅପୂର୍ବ କାହାଣୀ

ଚିତ୍ତ ବୋଧ କର ନରେ ଚିତ୍ତବୋଧ ଶୁଣି ।

ବାଛି କେତେଗୋଟି ଭାବ କଲି ଗ୍ରନ୍ଥସାର

ସୁଦୟା କରିଲେ ମୋତେ ଯହୁଁ ଚକ୍ରଧର ।

କଣ୍ଠେ ବସି ପଦ ମୋତେ ଯହୁଁ ଦେଲେ କହି

ତେଣୁକରି ଚିତ୍ତବୋଧ ଗୀତ କଲି ମୁହିଁ ।

ଶୁକପତି ବୋଲନ୍ତି ହେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ

ଭକତ ବତ୍ସଳ ଯେଣୁ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଅକ୍ରୂର ଚିଟାଉ ଧରି ଗୋପକୁ ଅଇଲା

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ପାଦପଦ୍ମ ନୟନେ ଦେଖିଲା ।

ଯଦୁବଂଶେ ଜାତ ଯେଣୁ ଅଟେ ସେ ଅକ୍ରୂର

ତେଣୁକରି ବିଶ୍ଵାସୀ ସେ ଅଟଇ କୃଷ୍ଣର ।

କୃଷ୍ଣରେ ଅକ୍ରୂର ଭାବଭରେ ଧ୍ୟାନ କରି

ବୋଇଲା ମୋ ଭାଗ୍ୟେ ଥିଲା ଦେଖିଲି ଏ ପୁରୀ ।

କଂସରାଜା ଦୂତପଣେ ନ ପେଶିଲେ ମୋତେ

ଗୋପୀଙ୍କର ଭାବ କାହିଁ ଦେଖନ୍ତି ମୁଁ ନେତ୍ରେ

ଧନ୍ୟ ମୋ ନୟନ ଆଜ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିଲା

କୋଟି ଜନ୍ମର ପାତକ ଅଙ୍ଗୁ କ୍ଷୟ ହେଲା ।

ଏସନ ଭାବି ଅକ୍ରୂର କୃଷ୍ଣପାଦ ସ୍ମରେ

ଭାବେ ବେନି ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁଜଳ ଝରେ ।

ଧୀର ଧୀର କରି ରହୁବର ସେ ବାହିଲା

ନନ୍ଦ ସିଂହଦ୍ୱାରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ।

ଅକ୍ରୂରକୁ ଦେଖି ଦ୍ଵାରପାଳେ ଲଭି ତ୍ରାସ

ଭୟରେ ନ ଗଲେ କେହି ତାହାଙ୍କର ପାଶ ।

ଦୂରେ ଥାଇ ଦ୍ଵାରପାଳେ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

କେଉଁ ଦେଶୁ ଆସିଲ ହେ ଯିବ କେଉଁ ସ୍ଥାନ ।

କେଉଁ ଦେଶ ନୃପତିର ଅଟ ତୁମ୍ଭେ ଚର

କେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟେ ଅବା ଆସିଅଛ ଗୋପପୁର ।

କେ ତୁମ୍ଭର ମାତା ପିତା କହ ସତ୍ୟକରି

କେଉଁ କୁଳଗୋତ୍ର ଜନ୍ମ ଅଟଇ ତୁମ୍ଭରି ।

କିବା ବାଟବଣା ହୋଇ ଗୋପକୁ ଆସିଲ

ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ କି ଭାବିଲ ।

ଶୁଣି ନାହଁ କିହେ ଗୋପେ ଛନ୍ତି ହଳଧାରୀ

ଶୁଣି ନାହଁ କିବା ଗୋପେ କୃଷ୍ଣ ଅବତରି ।

ଶୁଣି ନାହଁ କିବା କଂସ ପେଶେ ଯେତେ ଚାର

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବିନାଶିଲେ କୃଷ୍ଣ ହଳଧର ।

ସମସ୍ତେ ହାରିଲେ ପ୍ରାଣ ବାରତା ଦେବାକୁ

କେହି ନ ଫେରିଲେ ଜଣେ ମଧୁନଗରକୁ ।

ଜନମ ଦିନରୁ ଆଠ ବରଷ ପ୍ରମାଣେ

ପାଳିଲେ ଗୋପପୁରକୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆପଣେ ।

ଯେତେକ ଅସୁର କୃଷ୍ଣ ହସ୍ତେ ଗଲେ ନାଶ

ଏବେ ତାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟେ ପଡ଼ିଅଛି ରାଜା କଂସ ।

ଏଣିକି ପାଳିବେ ଦଶ ବର୍ଷ ହଳଧର

ନାହିଁ ତାଙ୍କଠାରେ ଭଲ ମନ୍ଦର ବିଚାର ।

ଶୁଣନ୍ତେ ଅକ୍ରୂର ମନେ ଭୟ ଗଲା ତାର

ବିଚାରଇ ହଳଧର ରୁଦ୍ର ଅବତାର ।

କାଦମ୍ବରୀ ପାନେ ଭୋଳ ଅତି ବଳୀୟାର

ତାଙ୍କରି ଭାଗରେ ଏବେ ଅଛି ଗୋପପୁର ।

ଭଲ ଅବା ମନ୍ଦେ ଯେବେ ଆସେ ଦୂତପଣେ

ନିଶ୍ଚେ ହଳଧର ତାକୁ ନାଶିବେ ପରାଣେ ।

ଯାହାର କ୍ରୋଧକୁ ଭୟ କରନ୍ତି ଅମର

ତା ଭାବେ ପଡ଼ିଲି ଏବେ ନାହିଁ ମୋ ନିସ୍ତାର ।

ଶ୍ରୀହରି ସେବକ ଏ ତ ନ କହନ୍ତି ମିଛ

ନିଶ୍ଚେ ମାରିବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଉଗ୍ରସେନ ବଂଶ ।

ଅସୁର ବିନାଶିବାକୁ ହୋଇଛନ୍ତି ଜାତ

ଦ୍ଵାରପାଳଙ୍କ ବଚନ ଅଟଇ ନିଶ୍ଚିତ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଭାବି ଆନନ୍ଦ ମନରେ

ରାମକୃଷ୍ଣ ନିଶ୍ଚେ ଯିବେ ମଥୁରା ନଗରେ ।

ପୁଣି ବୋଲେ ଆହେ ନନ୍ଦ ଦ୍ଵାରପାଳ ଶୁଣ

କହୁଅଛୁ ଆମ୍ଭ ଆଗମନର କାରଣ ।

କଂସ ଶ୍ରୀମୁଖ ଚିଟାଉ ଆମ୍ଭେ ଅଛୁ ଆଣି

ଧନୁ ଉତ୍ସବ କରୁଛି ସେହି ବୀରମଣି ।

ଦଧି ଦୁଗ୍‌ଧ ଘୃତ ସର ଶତେ ଭାର ଧରି

ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନିଭାଇ ଯିବେ ମଧୁପୁରୀ ।

ନବଦିନ ରହି ଧନୁ ଉତ୍ସବ ଦେଖିବେ

ଶାଢ଼ୀ ସୁନାବଳା ରାଜା ଉପହାର ଦେବେ ।

ସହୋଦର ଭଣଜା ଯେ ତାର ରାମହରି

ନେତ୍ର ପୁରାଇ ଦେଖିବ କଂସ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

ବେଗେ ଯାଇ ନନ୍ଦ ଆଗେ କୁହ ହେ ସନ୍ଦେଶ

ଶୁଣି ଦ୍ଵାରପାଳଙ୍କର ଉଡ଼ିଲା ସାହସ ।

ପୁଣି ବୋଇଲେ ଅକ୍ରୂର ଶୁଣ ଦ୍ଵାରପାଳ

ଯାହା ପଚାରିଲ ତୁମ୍ଭେ କେଉଁ ରାଜା ଚାର ।

କଂସ ରାଜା ଚାର ମୁହଁ ସଫଳାର ସୁତ

ଅକ୍ରୂର ନାମ ମୋହର ଯଦୁବଂଶେ ଜାତ ।

ଘର ମଧୁପୁରେ ଇଷ୍ଟ କୃଷ୍ଣ ହଳଧର

ଅଟନ୍ତି ଯେ ବେନିଭାଇ ଦେବକୀକୁମର ।

ଯାଇ ଦ୍ୱାରପାଳ ବେଗେ କହ ନନ୍ଦ ପାଶ

ବିଳମ୍ବ ହୋଇଲେ କଂସ କରିବ ଯେ ରୋଷ

ଅକ୍ରୂର ବଚନ ଶୁଣି ଦ୍ଵାରପାଳଗଣ

ନନ୍ଦ ଆଗେ ଜଣାଇଲେ ଯାଇ ତତକ୍ଷଣ ।

ଶୁକଙ୍କୁ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ପରୀକ୍ଷିତ ନୃପମଣି

କହ ମୁନି କାନନେ କି କଲେ ବେଣୁପାଣି ।

ମୁନି ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନର ନାତି

ରାଧାର ମୋହନ ରୂପ ଚିନ୍ତି ଶିରୀପତି ।

ବିଚାରନ୍ତି ନୀପମୂଳେ ଚାହିଁଛି ସୁନ୍ଦରୀ

ନିଜ ରୂପ ତେଜି ସଖୀ ମୋର ରୂପ ଧରି ।

ମୋ ନାମରେ ମୁରଲୀ ହେ ପ୍ରେମେ ବଜାଉଛି

ମୋତେ ନଦେଖିଲେପ୍ରାଣ ତେଜିବ ମୃଗାକ୍ଷୀ ।

କୃଷ୍ଣ ରୂପ ତାଜି ରାଧା ରୂପ ମୁଁ ହୋଇବି

ମୋହନ ବାଜା ବଜାଇ ନୀପମୂଳେ ଯିବି ।

ମୋହନବଂଶୀକୁ ରାଧା ବଜାଏ ମୋ ନାମେ

ମୋହନ ବାଜା ମୁଁ ବଜାଇବି ତାର ନାମେ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି କୃଷ୍ଣ ଦୂତୀକୁ ସୁମରି

ବ୍ରଜପୁରେ ଥାଇ ତାହା ଜାଣି ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ବୃନ୍ଦାବନେ କୃଷ୍ଣ ପାଶେ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଶ୍ରୀମୁଖ ଦର୍ଶନ କରି ଲଭିଲେ ସନ୍ତୋଷ ।

କୃଷ୍ଣବୋଲନ୍ତି ଗୋ ଦୂତୀ ରାଧା ମୋର ବେଶେ

ମୋହ ନାମେ ବଂଶୀ ବଜାଉଛି ପ୍ରୀତି ଆଶେ

କଦମ୍ବ ମୂଳରେ ଉଭା ହୋଇଛି ସଜନୀ

ତାର ବଂଶୀ ଶୁଣି ମୋର ହୃଦ ହୁଏ ହାଣି ।

ଶୁଣି ଦୂତୀ ବୋଲେ ତୁମ୍ଭେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ

ତୁମ୍ଭ ମାୟାର କେ କରିପାରେ ଆଦି ଅନ୍ତ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଦୂତୀ ମୋ ବଚନ

ମୋହ ରୂପ ବହି ରାଧା ମୋହେ ତ୍ରିଭୁବନ ।

ମୋହନ ମୁରଲୀ ମୋର ନେଲା ସେ ଚୋରାଇ

ମୋ ନାମେ କଦମ୍ବ ମୂଳେ ବଜାଉଛି ରହି ।

ମୋ ମୋହନ ବେଶ ମୋତେ ପଞ୍ଚବାଣ ହୋଇ

ମାରୁଅଛି ପାଞ୍ଚଶର ତୁହାଇ ତୁହାଇ ।

ଏବେ ମୋତେ ରାଧାବେଶ କର ଗୋ ଦୂତିକା

ଯେଉଁପରି ମୋତେ ଚିହ୍ନି ନ ପାରେ ରାଧିକା ।

ସେହି ପରକାରେ ଦୂତୀ ମୋତେ ବେଶ କର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଚନେ ଦୂତୀ ଯୋଡ଼ି ବେନି କର ।

ବୋଲେ ପ୍ରଭୁ ନୀଳବର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ ତୁମ୍ଭ ଦେହ

କେମନ୍ତେ କାଞ୍ଚନ ବର୍ଣ୍ଣ କରିବି ମୁଁ କହ ।

ଦୂତୀର ବଚନେ ନୀଳକାନ୍ତି କରି ଗୋପ୍ୟ

କାଞ୍ଚନ ବରନ କୃଷ୍ଣ ହୋଇଲେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ।

ଦେଖି ଦୂତିକା ମନରେ ହୋଇଲା ହରଷ

କଲା ସେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନିଜେ ଅଳଙ୍କାରେ ବେଶ ।

ଅଙ୍ଗରେ କୁଙ୍କୁମ ବୋଳି ଲଲାଟେ ସିନ୍ଦୂର

ବେନି ନୟନରେ ଦେଲା କଜଳର ଗାର ।

ସାଜିଲା ଅଳକା ପାଟୀ ଅତି ଯତ୍ନ କରି

ଯଥାସ୍ଥାନେ ମଥାମଣି ଖଞ୍ଜିଲା ସୁନ୍ଦରୀ ।

କର୍ଣ୍ଣେ କାପ ମଲ୍ଲୀକଢ଼ି ଫିରିଫିରା ଦେଇ

ଯତନେ ମୁକୁତା ମାଳି କଣ୍ଠରେ ଲମ୍ବାଇ ।

ବାହୁରେ ବାହୁଟି ବିଦମାଳୀ ସେ ଖଞ୍ଜିଲା

ଝମକ ଝୁଣ୍ଟିଆ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରପଦରେ ଦେଲା ।

ବେନି ପୟରେ ଖଞ୍ଜିଲା ବାଜେଣୀ ନୂପୁର

କଟିତଟେ କ୍ଷୁଦ୍ର ଘଣ୍ଟି ନାଦ ସୁମଧୁର ।

କର ଅଙ୍ଗୁଳିରେ ଦେଲା ରତନ ମୁଦ୍ରିକା

ମରକତ ଚୁଡ଼ି ଭୁଜେ ପିନ୍ଧାଏ ରସିକା ।

ମୁକୁତାର ମାଳି କଣ୍ଠେ ଲମ୍ବାଇଣ ଦେଲା

ହୃଦୟରେ ତାରା ପ୍ରାୟ ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରକାଶିଲା ।

ନୀଳମେଘୀ ଝୀନପାଟ ପିନ୍ଧାଇଲା ନେଇ

କନକର ସ୍ତମ୍ଭେ ଯଥା ତମାଳ ରାଜଇ ।

ମୋହିନୀର ବେଶେ କୃଷ୍ଣ ଦିଶନ୍ତି ସୁନ୍ଦର

ଯେଉଁ ରୂପେ ଭୋଳ ହୋଇଥିଲେଟି ଶଙ୍କର

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ନାଥ କୃଷ୍ଣ ହେଲେ ରାଧାରୂପ

ନିଜର ମୂରତି ପ୍ରଭୁ କରିଛନ୍ତି ଗୋପ୍ୟ ।

ଏକେ ମାୟାଧର କୃଷ୍ଣ ଯଶୋଦାର ବଳା

କିଶୋରୀ ରୂପକୁ ପୁଣି ଶରଧା ବଳିଲା ।

ଯେଉଁ ଭୂଷଣରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ହୁଏ

ଦୂତୀ ସେହି ଭୂଷଣରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସଜାଏ ।

ଅବିକଳ ରାଧାରୂପ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କରିଲା

ପୁଣି ମାଳତୀର ମାଳା ହୃଦେ ଲମ୍ବାଇଲା ।

ତାମ୍ବୁଳ ଭାଙ୍ଗି କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମୁଖରେ ସେ ଦେଲା

ଦର୍ପଣରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ମୁଖ ଦେଖାଇଲା ।

ନିଜେ କୃଷ୍ଣ ଦର୍ପଣରେ ମୁଖକୁ ଦେଖିଲେ

ତୋଷ ହୋଇ ଲଳିତାକୁ ବହୁ ପ୍ରଶଂସିଲେ ।

ଧନ୍ୟ ଗୋ ଲଳିତା ତୋହ ସମ ନାହିଁ ଜଣେ

ସଫଳ ଜୀବନ ତୋର ଜାତ ସୁଲକ୍ଷଣେ ।

ଯେ ରୂପକୁ ବେଦବର ଅଷ୍ଟନେତ୍ର ବହି

କଳପି ନ ପାରେ ବସି ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଚାହିଁ ।

ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର କୁବେରାଦି ସର୍ବ ଦେବଗଣ

ଭାବି ନ ପାରନ୍ତି ଯେଉଁ ରୂପ କରି ଧ୍ୟାନ ।

ଅବିକଳ ସେହି ରୂପ କଲୁ ତୁ ଘଟନ

ଏବେ ଗୋ ଦୂତିକା ଶୁଣ ମୋହର ବଚନ ।

ଆଉ କଥା ଏକ ତୋତେ ପଚାରୁଛି କହ

ରାଧାର ମୁରଲୀ ସ୍ୱନେ କମ୍ପେ ମୋର ଦେହ

ମାଧବୀ ଲତାର ତଳେ ବଂଶୀ ରଖିଥିଲି

ଭ୍ରମରେ ହୁଡ଼ିଣ ତାହା ଧେନୁ ଘେନି ଗଲି ।

ସେହି ବଂଶୀ ରାଧା କରେ ପଡ଼ିଛି ଗୋ ସହୀ

କଦମ୍ବ ମୂଳରେ ତେଣୁ ମୋର ବେଶ ହୋଇ

ତ୍ରିଭଙ୍ଗୀ ଛନ୍ଦରେ ଉଭା ବଂଶୀ ଧରି କରେ

ବଜାଉଛି ପ୍ରାଣେଶ୍ଵରୀ ମୋହରି ନାମରେ ।

ସେ ମୁରଲୀ ଏବେ ମୁହିଁ କେମନ୍ତ ମାଗିବି

ଚିହ୍ନା ତ ପଡ଼ିବି ନିଶ୍ଚେ କି ବୁଦ୍ଧି କରିବି ।

ନ ମାଗିଲେ ବଂଶୀ ଆଉ କାହୁଁ ବା ପାଇବି

କେଉଁ ବାଦ୍ୟ ବଜାଇ ମୁଁ ରାଧାକୁ ମୋହିବି ।

ରାଧା ପଚାରିଲେ ନାମ କି ବୋଲି କହିବି

ଯାହା କହିବୁ ଗୋ ଦୂତୀ ସେ କଥା କରିବି ।

ଏ କଥାକୁ କହ ମୋତେ ବିଚାରି ମନର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଚନେ ଦୂତୀ ଯୋଡ଼ି ବେନି କର ।

ବୋଇଲା ଭୋ ନାଥ କିସ ଅଗୋଚର ତୋତେ

କେଉଁ ବୁଦ୍ଧି ବତାଇବି ପଚାରୁଛ ମୋତେ ।

ଦିନେ ମୋହନ ବାଜାକୁ ବଜାଇଣ ଗଲ

ଭ୍ରମରେ ତାହା ବି ଛାଡ଼ି ମୋପୁରେ ଆସିଲ ।

ସେହି ମୋହନ ବାଜାକୁ ଯତ୍ନେ ଅଛି ଥୋଇ

ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଏହିକ୍ଷଣି ଆଣିଦେବି ମୁହିଁ ।

ସେ ମୋହନ ବାଜା ତୁମେ ବଜାଇବ ଯେବେ

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳ ଯେ ସ୍ଥିର ହେବ ତେବେ

ଦୂତୀର ବଚନ ଶୁଣି ବୋଇଲେ ଅଚ୍ୟୁତ

ଯାଅ ସଖୀ ସେ ବାଜାକୁ ଆଣ ଗୋ ତୁରିତ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଚନେ ଦୂତୀ ଯାଇ ନିଜ ପୁର

ମୋହନ ବାଜାକୁ ଧରି ଆସିଲା ସତ୍ଵର ।

ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ତାହା କୃଷ୍ଣ କରେ ଦେଲା

ରାଧା ପଚାରିଲେ ଏହା କହିବ ବୋଇଲା ।

କିସ ନାମ ବୋଲି ଦେବୀ ପଚାରିବ ଯେବେ

ମୋ ନାମ ମାଧୁରୀ ରାଧା କହିବଟି ତେବେ ।

ମଧୁ ନଗରେ ଜନମ ହୋଇଅଛୁ ଯହୁଁ

ମୋ ନାମ ମାଧୁରୀ ରାଧା ନାମ ଦେଲେ ତହୁଁ

ଏବେ ମୁଁ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ଆସିଛି ଏ ପୁରେ

ଦେଖିଛି ତ କୃଷ୍ଣ ବିଜେ କଦମ୍ବ ମୂଳରେ ।

ଏମନ୍ତ କହି ମୋହନ ବାଜା ବଜାଇବ

ବଂଶୀ ଛାଡ଼ି ରାଜା ତେବେ ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇବ ।

ଏତେ ବୋଲିଣ ଲଳିତା କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ପଡ଼ି

ଉଠି ପୁଣି ଉଭା ହେଲେ ବେନି କର ଯୋଡ଼ି ।

ଦୂତୀ ଭାବ ଦେଖି କୃଷ୍ଣ ହୋଇ ତୋଷଭର

ବୋଇଲେ ଗୋ ସଖି ଯାଅ ଏବେ ଗୋପପୁର

ଏହି କଥାମାନ ସଖି ନ କହିବୁ କାହିଁ

ମୋହର ଶପଥ ଯାଅ ଯାଅ ବେଗ ହୋଇ ।

କୃଷ୍ଣର ଆଦେଶେ ଦୁତୀ ରହିଲେ ମନ୍ଦିରେ

ଏଥୁଅନ୍ତେ କୃଷ୍ଣ ଚଳିଗଲେ ଧୀରେ ଧୀରେ ।

ମୋହନ ବାଜା ବଜାଇ ନାଚନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ମୋହନ ରୂପରେ ଯହିଁ ଅଛନ୍ତି କିଶୋରୀ ।

ସେଠାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିଜେ ରାଧା ରୂପ ଧରି

ବଜାଇ ମୋହନ ବାଜା କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ।

ଶୁଣ ରାଧାର ମୁରଲୀ ବାଜେ ଘନ ଘନ

ରାଧା ରାଧା ରାଧା ବୋଲି ଶୁଭୁଅଛି ସ୍ୱନ ।

କଦମ୍ବ ମୂଳରେ ରାଧା କୃଷ୍ଣ ହେଲେ ଭେଟ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମୋହନ ବାଦ୍ୟେ ହୋଇଲେ ଉଚ୍ଚାଟ

ତାଙ୍କ ବଂଶୀସ୍ୱନେ କୃଷ୍ଣ ହୋଇଲେ ଅଜ୍ଞାନ

ଯେଉଁ ବଂଶୀ ବେଦବର କରିଛି ଭିଆଣ ।

ସେ ମୋହନ ବଂଶୀ ଧରି ବଜାନ୍ତି କିଶୋରୀ

ପଞ୍ଚମ ରନ୍ଧ୍ରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମକୁ ଉଚ୍ଚାରି ।

ମୁରଲୀ ବଜାନ୍ତି ରାଈ ହତଜ୍ଞାନ ହୋଇ

ମୋହନ ବାଦ୍ୟ ବଜାଇ ନାଚନ୍ତି କହ୍ନାଇ ।

ରାଧାକୃଷ୍ଣ ନୃତ୍ୟରଙ୍ଗେ ଧରା ଟଳମଳ

ମୋହନ ବାଦ୍ୟେ କମ୍ପିଲେ ଦଶଦିଗପାଳ ।

ସ୍ଵର୍ଗେ ଦେବଗଣ କମ୍ପି ହତଜ୍ଞାନ ହୋଇ

ସୁରପତି ଆଗରେ ସେ କହିଲେକ ଯାଇ ।

ଶୁଣିକରି ଦେବରାଜ ଦେବଗଣ ଘେନି

ବେଦବର ନିକଟକୁ ଗଲେ ସେହିକ୍ଷଣି ।

ବୋଇଲେ ଭୋ ତାତ ବାଦ୍ୟନାଦ ଶୁଣି ଡର

ଲାଗୁଅଛି ଧାଡ଼ି କିବା ଦିଏ କଂସାସୁର ।

ଦେବଙ୍କ ବଚନେ ଧାତା ଧ୍ୟାନରେ ଜାଣିଲେ

ରାଧାକୃଷ୍ଣ ଳୀଳା ହୁଏ କଦମ୍ବ ମୂଳରେ ।

କୃଷ୍ଣ ରୂପ ହୋଇ ରାଧା ବଜାନ୍ତି ମୁରଲୀ

ରାଧା ରୂପେ ନୃତ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ବନମାଳୀ ।

ମୋହିନୀ ବାଦ୍ୟକୁ କୃଷ୍ଣ ବଜାଉ ଅଛନ୍ତି

ସେ ବାଦ୍ୟନାଦେ ତ୍ରିପୁର ଉଛୁଳଇ ଅତି ।

କ୍ଷଣେ ମାତ୍ର ବ୍ରହ୍ମା ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ଯେ ହୋଇଲେ

କଦମ୍ବ ମୂଳକୁ ଯୋଗଧ୍ୟାନରେ ଦେଖିଲେ ।

ତାଣ୍ଡବ କରନ୍ତି ଯେହ୍ନେ ଦେବ ତ୍ରିଲୋଚନ

କଦମ୍ବ ମୂଳେ ତେସନ ରାଧା ଭଗବାନ ।

ଦେଖନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମା ମନରୁ ଛାଡ଼ିଲେ ସଂଶୟ

ବୋଇଲେ ହେ ଦେବଗଣ ଛାଡ଼ ମନୁ ଭୟ ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ରାଧାକୃଷ୍ଣ କରନ୍ତି ବିହାର

ରାଧାର ରୂପକୁ ଧରିଛନ୍ତି ଚକ୍ରଧର ।

ମୋହନ ବାଦ୍ୟ ବଜାଉଛନ୍ତି ଆନନ୍ଦରେ

ସେହି ବାଦ୍ୟ ଘୋଷ ଶୁଭୁଅଛି ତିନିପୁରେ ।

ଜଗତର କର୍ତ୍ତା ଯେହୁ ସେ ଲୀଳା କରନ୍ତି

ସେ ବାଦ୍ୟ ଶବଦେ ଉଛୁଳଇ ବସୁମତୀ ।

କୃଷ୍ଣ ରୂପେ ରାଧା ତହିଁ ଛନ୍ତି ଉଭା ହୋଇ

ମୋହନ ବଂଶୀକୁ ନେଇ ଅଛନ୍ତି ଚୋରାଇ ।

ସେହି ମୋହନ ମୂରଲୀ ବାଜେ ଘନ ଘନ

ରାଧାର ମୂରଲୀ ସ୍ୱନେ କମ୍ପେ ତ୍ରିଭୁବନ ।

ଆନନ୍ଦେ କଦମ୍ବ ମୂଳେ କରୁଛନ୍ତି ଲୀଳା

ଯାଅ ଦେବଗଣ ଏବେ ତୁମ୍ଭ ଭୟ ଗଲା ।

ବିଧାତାଙ୍କ ବାଦ୍ୟ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ଅମରେ

ଚାଲ ଚାଲ ତାତ ଆମ୍ଭେ ଯିବା ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ।

ରାଧାକୃଷ୍ଣ ଲୀଳା ତହିଁ ଦେଖିବୁ ନୟନେ

କୋଟିଯୁଗ ଗତ ହେଲା ଦେଖି ନାହୁଁ ଦିନେ ।

ଆମ୍ଭେ ତୁମ୍ଭର ଦୟାରୁ ଦେଖିବୁ ନୟନେ

କୋଟିକୋଟି ପାପ ଆମ୍ଭେ କାଟିବୁ ଦର୍ଶନେ ।

ଦେବତାଙ୍କ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ବିଧାତ

ନୁହଇ ତୁମ୍ଭର ଏହା ବିଚାର ଉଚିତ ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର କୃଷ୍ଣ ଜଗତର କର୍ତ୍ତା

ତେଣୁକରି ସେ ବୋଲାଇଛି ଜଗତ ପିତା ।

ଜଗତର ମାତା ରାଧା ରୂପେ ଅବତାର

ଯେଣୁ ମାତା ପିତା ସେହି ତ୍ରିଲୋକ ମଧ୍ୟର ।

ମାତା ପିତା ରସକେଳି ଦେଖିବା ନୟନେ

ଅବେଭାର କଥା ତୁମ୍ଭେ କହୁଛ କେସନେ ।

ବ୍ରହ୍ମାର ବଚନେ ଦେବେ ହୋଇଲେ ସ୍ତବଧ

ବୋଇଲେ ହେ ବେଦପତି କଲୁ ଅପରାଧ ।

ଆହୁରି କଥାଏ ଆମେ ପଚାରୁଛୁ ଏବେ

କୃଷ୍ଣ ଯେବେ ଲୀଳା କରି ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇବେ ।

ଗୋପୀମାନଙ୍କର ଭାବ ଛାଡ଼ି ନ ପାରିବେ

ତାଙ୍କ ପ୍ରେମେ ବଶ ହୋଇ ଗୋପରେ ରହିବେ ।

ଗୋପୀମାନଙ୍କର ଭାବ ମୁଖେ ନୁହେଁ କହି

ଭାବେ ବଶ ହେବାରୁ ଯେ ନାମ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

କେମନ୍ତେ ଅସୁର ବଳ ବିନାଶିବେ ହରି

କିପରି ରହିବୁ ସୁସ୍ଥେ ଆମ୍ଭେ ସ୍ଵର୍ଗପୁରୀ ।

ଦେବଙ୍କ ଏସନ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି କୁଶପାଣି

ବୋଲନ୍ତି ଅମରେ ଆଉ ନ କର ଭାଳେଣି ।

ଆଜି ସିନା କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ମଧୁପୁର ଯିବେ

ନିଶ୍ଚୟ କଂସାସୁରକୁ ବିନାଶ କରିବେ ।

ମଧୁପୁର ଭାର ଉଗ୍ରସେନକୁ ଯେ ଦେବେ

ଉଗ୍ରସେନ ମୁଣ୍ଡେ ରାଜପାଟ ବନ୍ଧାଇବେ ।

ଜରାସନ୍ଧ ଶୁଣି କଂସ ମରଣ ଖବର

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମାରିବା ପାଇଁ ପାଞ୍ଚିବ ମନର ।

ଅଷ୍ଟାଦଶ ବାର ସେହୁ ଧାଡ଼ି ନିଶ୍ଚେ ଦେବ

ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ପଣ ସେହୁ ଯେ ବହିବ ।

ତାହାର ପ୍ରତାପ ସହି ନ ପାରିଣ ଜାଣ

ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟେ କରିବେ ଦ୍ଵାରାକାଭୁବନ ।

ଦ୍ଵାରାକାପୁରରେ କୃଷ୍ଣ ରାମ ଯେ ରହିବେ

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଅସୁରଙ୍କୁ ସେ ନାଶିବେ ।

ପାଣ୍ଡବଙ୍କ ସାହାପକ୍ଷ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହୋଇବେ

ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ପକ୍ଷ ହେବେ ସ୍ଵୟଂ ବଳଦେବେ ।

କୁରୁ-ପାଣ୍ଡବଙ୍କ ଯୁଦ୍ଧ ହେବ ଘୋରତର

କୌରବଙ୍କୁ ନାଶି ଉଶ୍ଵାସିବେ ମହୀଭାର ।

ଯଦୁକୁଳଙ୍କ ଉତ୍ପାତପଣ ସେ ଦେଖିବେ

ତାହାଙ୍କୁ ସଂହାର କରି ବୈକୁଣ୍ଠେ ଆସିବେ ।

ଶ୍ରୀରାଧାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସଙ୍ଗତରେ ସେ ଆଣିବେ

ଏହିପରି ନାନା କଥା ହେବ ଶୁଣ ଦେବେ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଖୁ ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ଦେବଗଣ

ଆନନ୍ଦେ ଚଳିଲେ ସର୍ବେ ଯେ ଯାହା ଭୁବନ ।

ମୋହନ ବାଦ୍ୟେ କମ୍ପିଲା ପାତାଳ ଭୁବନ

ମୋହନ ମୁରଲୀ ସ୍ଵନେ ଛନ୍ନ ପ୍ରାଣିଗଣ ।

ମୋହନ ମୁରଲୀ ସ୍ଵନେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କମ୍ପିଲା

ଭୟକରି ଜଳପତି ପଳାଇଣ ଗଲା ।

ବଳି କି ଯେ ସ୍ଥାନେ ପ୍ରଭୁ ଅଛନ୍ତି ରଖାଇ

ସ୍ୱୟଂ ନାରାୟଣ ବିଜେ ଚକ୍ରଧାରୀ ଯହିଁ ।

ସେଠାରେ ପ୍ରବେଶ ଯାଇଁ ହୋଇଲା ବରୁଣ

ମୁରଲୀ ନାଦ ଶୁଣିଣ ମନେ ମହାଚ୍ଛନ୍ନ ।

ମହା ତେଜୋମୟ ମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଚାହିଁ

କରଯୋଡ଼ି ଉଭାହେଲେ ବରୁଣ ଯେ ତହିଁ ।

ବରୁଣକୁ ଏମନ୍ତ ଦେଖିଣ ନାରାୟଣ

ଶାନ୍ତ ହୋଇ ପଚାରିଲେ ସକଳ କାରଣ ।

କାହାକୁ ଭୟ କରିଣ ଯାଉଛୁ ପଳାଇ

କା’କୁ ଜଳପତି ଭୟ ନ କର ହେ ତୁହି ।

ବରୁଣ ଶୁଣି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ପଡ଼ି

ଭୟେ ଥରହର ହୋଇ କହେ କରଯୋଡ଼ି ।

ଶୁଣନ୍ତୁ ପାତାଳେ ଘୋଷ ଶୁଭଇ କାହାର

ଯୁଝି ଆସନ୍ତି ଅସୁରେ କରିବେ ସମର ।

ବରୁଣ ବଚନ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ଭୟ ନ କରି ବରୁଣ ଯାଅ ନିଜପୁରୀ ।

ରାଧାକୃଷ୍ଣ ଲୀଳା କରୁଛନ୍ତି ବୃନ୍ଦାବନେ

ବ୍ରଜନାରୀ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ଯମୁନା ପୁଳିନେ ।

ବଜାନ୍ତି ମୋହନ ବାଜା ମୋହନ ମୁରଲୀ

ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କର ବେଶ ପାଲଟାଇ କରି ।

ସେ ଶବଦେ ତିନିପୁର ଯାଉଛି ଉଛୁଳି

ଅସୁର ମାରିବା ପାଇଁ ଛନ୍ତି ଅବତରି ।

ଶୁଣିଣ ବରୁଣ ମନେ ହୋଇ ମହା ତୋଷ

ବୋଲି ଅନ୍ୟ ମଞ୍ଚେ ଜାତ ଯେତେକ ମନୁଷ୍ୟ

ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଲୀଳା ଦେଖିବେ ନୟନେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମ କୀର୍ତ୍ତନ ଶୁଣିବ ଶ୍ରବଣେ ।

ତୁଣ୍ଡରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମ କରିବେ ଗାୟନ

ଯା ରୂପକୁ ନ ଦେଖନ୍ତି ଧ୍ୟାନେ ମୁନିଗଣ ।

ଯାହାକୁ ଚିନ୍ତନ୍ତି ସୁରଗଣେ ନିରନ୍ତରେ

ମଞ୍ଚପୁର ଜନେ ବିହରନ୍ତି ତା ସଙ୍ଗରେ ।

ଏମନ୍ତ ଭାବି ବରୁଣ ସ୍ୱପୁରେ ଫେରିଲା

ନିରାକାରଙ୍କ କଥାରେ ଭୟ ଦୂର କଲା ।

ନିର୍ଭୟ ମନରେ କଲା ମଞ୍ଚରେ ପ୍ରବେଶ

ବାଦ୍ୟନାଦ ଶୁଣି ମନେ ଲଭି ମହା ତୋଷ ।

ପୁଣି ବାସୁକି ମୋହନ ବାଦ୍ୟ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି

ମନେ ବିଚାରେ ଅସୁରେ ଆସିବେ ଏକ୍ଷଣି ।

ଏମନ୍ତ ଭାବି ବାସୁକି ଅନନ୍ତଙ୍କ ତଳେ

ଯାହାଙ୍କର ପାଦ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଚାପୁଛନ୍ତି ଭୋଳେ ।

ସେହି ପାଦପଦ୍ମ ତଳେ ରହେ ଭୟ ପାଇ

ମୋହନ ବାଦ୍ୟ ନାଦକୁ ଶ୍ରୁତି ଡେରିଥାଇ ।

ଚକିତ ହୋଇଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛାଡ଼ି ପଦ୍ମପାଦ

ବିଚାରିଲେ ଶୁଭୁଅଛି ଏ କେଉଁ ଶବଦ ।

ରାକ୍ଷସେ କି ଯୋଗନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗିବେ ପ୍ରଭୁର

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଭୟେ ଥରହର ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ଭୟ ଦେଖି ବାସୁକି ଥରିଲା

ନିଦ୍ରା ଭାଜିଯିବ ବୋଲି ଫଣା ନ ଚାଳିଲା ।

ମନେ ମହାଭୟ କରି ସ୍ଥିର ଭାବେ ରହି

ମନେ ମନେ ନାନା କଥା ବିଚାର କରଇ

କ୍ଷୀରାବ୍‍ଧିରେ କରିଛନ୍ତି ଅନନ୍ତଶୟନ

ବହୁଦିନୁ ଦେବେ କରି ନାହାନ୍ତି ଦର୍ଶନ ।

ଦରଶନ ଇଚ୍ଛା କିବା ମନେ କଲେ ସେହି

ତେଣୁ ଆସୁଅଛନ୍ତି ବା ଏ ବାଜା ବଜାଇ ।

କି ଅବା ଦୁଷ୍ଟ ରାକ୍ଷସ ଏଠାକୁ ଆସିଣ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଯୁଝିବେ ନିଦ୍ରା ଭଙ୍ଗାଇଣ ।

ଏତେ ବିଚାରି ବାସୁକି ହେଲା ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସରସ୍ୱତୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇଲେ ଚକିତ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବୋଇଲେ ଯେ ତୁମ୍ଭେ ସରସ୍ୱତୀ ଶୁଣ

ଗାନ୍ଧର୍ବୀୟ ରାଗେ ଗୀତ ଗାଅ ହେ ବହନ ।

ଗୀତ ଗାଇ ସଖି ତୁମ୍ଭେ ବଜାଅ ଗୋ ବୀଣା

ସକଳ କଥା ତେବେଟି ହୋଇବ ଗୋ ଜଣା

ନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗିଯିବ ପ୍ରଭୁଙ୍କରଟି ନିଶ୍ଚୟ

ସଚେତ ହେଲେ ଠାକୁରେ ନାହିଁ କିଛି ଭୟ ।

ଏହା ଶୁଣି ସରସ୍ଵତୀ ଗୀତ ଆରମ୍ଭିଲେ

ଉଠ ଉଠ ପ୍ରଭୁ ବୋଲି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଡାକ ଦେଲେ ।

ସରିଲା ଏ ପୁର ଦୈତ୍ୟଗଣେ ଦେଲେ ଧାଡ଼ି

କର୍ଣ୍ଣ ଡେରି ଶୁଣ ନାଥ ଶୁଭେ ଘୋର ରଡ଼ି ।

ନିଦ୍ରା ନ ଭାଜିଲେ ତୁମ୍ଭ ସରିଲା ଜଗତ

ଉଠ ଉଠ ଯୋଗନିଦ୍ରା ତେଜି ପ୍ରାଣନାଥ ।

ସପ୍ତସ୍ୱରେ ଧରି ବାଣୀ ବୀଣା ବଜାଇଲେ

କୋକିଳ ସୁସ୍ୱରେ ଯହୁଁ ଗାନ ଆରମ୍ଭିଲେ ।

ଭୟେ ବେନି ସଖୀ ଯହୁଁ ହୋଇଲେ ଆକୁଳ

ଜାଣିଲେ ଯୋଗନିଦ୍ରାରେ ଥାଇ ଆଦିମୂଳ ।

ନିଦ୍ରା ତେଜି ନାରାୟଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କି ଚାହିଁଲେ

ପଦ୍ମାଳୟା ମୁଖପଦ୍ମ ଶୁଖିଛି ଦେଖିଲେ ।

ବୋଇଲେ କିମ୍ପାଇଁ ସଖୀ ମନେ ଭୟ କଲ

ନିଜେ କଲା କଥା ସବୁ ପାସୋରି କି ଦେଲ ।

ଅସୁର ହୋଇଲେ ଯହୁଁ ମହୀରେ ପ୍ରବଳ

ମୋର ଅଂଶେ କୃଷ୍ଣ ହେଲେ ମଞ୍ଚେ ଅବତାର

ଜନମିଲେ ମଧୁପୁରେ ଦେବକୀ ଉଦରେ

ବଢ଼ିଲେ ଅଷ୍ଟ ବରଷ ରହି ଗୋପପୁରେ ।

ତୁମ୍ଭ ଅଂଶ ଘେନି ରାଧା ଅଛି ଜାତ ହୋଇ

ଗୋପେ ବୃଷଭାନୁ ଘରେ ବଢ଼ିଥିଲା ରହି ।

ସେହି ରାଧାକୃଷ୍ଣ ଏବେ କ୍ରୀଡ଼ା କରୁଛନ୍ତି

ଗୋପପୁରେ ବୃନ୍ଦାବନେ ପ୍ରେମରସେ ମାତି ।

ବଜାନ୍ତି ମୋହନ ବାଜା ମୋହନ ମୁରଲୀ

ସେହି ଘୋଷେ ଆଜି କମ୍ପୁଅଛି ନିଜ ପୁରୀ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପରୀକ୍ଷିତ ମହାରାଜା

ଶୁକମୁନି ଚରଣରେ କରି ଦିବ୍ୟପୂଜା ।

ବୋଇଲେ ଭୋ ମୁନି ଯେବେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲ

ଗୁପତ କରିଣ କିମ୍ପା କଥାକୁ ରଖିଲ ।

କିମ୍ପାଇ ଗୋପାଳ ଘରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରହିଲେ

ଜଗତଜନନୀ କିମ୍ପା ଗୋପେ ଜନମିଲେ ।

ଏହା ମୋତେ ଫେଡ଼ି କରି କହ ମହାମୁନି

ଦୂର ହେଉ ମୋ ସଂଶୟ ତବ ମୁଖୁ ଶୁଣି ।

ସକଳ ଶାସ୍ତ୍ରର ଜ୍ଞାତା ଅଟନ୍ତି ଆପଣ

କୃପା କରି କହ ମୋତେ ବ୍ୟାସଙ୍କ ନନ୍ଦନ ।

ମୁନି ବୋଲନ୍ତି ହେ ରାଜା ଶୁଣ ମନଦେଇ

ବୋଇଲେ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ହରିପାଦ ଧ୍ୟାୟି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆଗେ କହିଲେ ଯା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗୋସାଇଁ

ଭାଗବତେ ରାଧା ନାମ ଦେଖିଲି ତ ନାହିଁ ।

ତେଣୁ ହରିବଂଶ ଖୋଜି କଲି ମୁଁ ବାହାର

ସନ୍ଥ ଭକ୍ତଜନେ ମୋର ଦୋଷ କ୍ଷମା କର ।

କହନ୍ତି ପରମଲକ୍ଷ୍ମୀ କହ ପ୍ରାଣନାଥ

ରାଧାକୃଷ୍ଣ କିମ୍ପା ଗୋପପୁରେ ହେଲେ ଜାତ

ଏଥିରେ ସଂଶୟ ମୋର ହୋଇଲା ଗୋସାଇଁ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ନାଥ କିମ୍ପା ଚରାଇଲେ ଗାଈ ।

ଏ ବଚନ ଶୁଣି ହସି କହନ୍ତି ଅନନ୍ତ

ଶୁଣ ପ୍ରାଣସହୀ ରାଧା-କୃଷ୍ଣଙ୍କ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ।

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ରାମ ଅବତାରେ ମୁହିଁ

ସୀତାରୂପେ ଅବତରି ଥିଲୁ ତୁ ଗୋ ସହୀ ।

ଭୁଞ୍ଜିବା ପାଇଁକି ଅନ୍ନ ଦେଉଥିଲୁ ମୋତେ

ଭକ୍ତ ହନୁମାନ ଦେଖି ଭାଳିଲା ତା ଚିତ୍ତେ ।

ଅଟନ୍ତି ଏ ଦେବୀ ନାରୀକୁଳେ ମହାସତୀ

ଏପରି ପରଷୁଥାନ୍ତେ ଅନ୍ନ ମୋତେ ନିତି ।

ମୁଁ ତାଙ୍କ ସେବକ ହୋଇ ଖଟୁଥାନ୍ତି ପାଦେ

ତାଙ୍କ ଶ୍ରୀମୁଖ ବଚନ ପାଳୁଥାନ୍ତି ମୋଦେ ।

ସେହି ଶ୍ରୀମୁଖ ଅନାଇ ହରୁଥାନ୍ତି ଦିନ

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ହନୁ ହୋଇଲା ମଉନ ।

ତାର ମନ ଜାଣି ମୁହିଁ ଦେଲି ତାକୁ ବର

ମୋହର ବଚନ ଶୁଣ ହନୁମାନ ବୀର ।

ମନମଧ୍ୟେ ଅଭିଳାଷ କରିଲୁ ତୁ ଯାହା

ଅବଶ୍ୟ କାଳେ ପ୍ରାପତ ହେବ ତୋତେ ତାହା ।

ଏ ଜନ୍ମରେ ନ ପାଇବୁ ଶୁଣ ବୀରବର

ଦ୍ଵାପରେ ହୋଇବି ମୁହିଁ କୃଷ୍ଣ ଅବତାର ।

ତୁହି ଜନମିବୁ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ନାମ ବହି

ଏହି ସୀତା ରାଧାରୂପେ ଜନମିବେ ତହିଁ ।

ଦୈବବଳେ ହୋଇବେ ଏ ପ୍ରିୟବତୀ ତୋର

ଭୃତ୍ୟପଣେ ଖଟୁଥିବୁ ପାଶେ ତାହାଙ୍କର ।

ଅନ୍ନ ବ୍ୟଞ୍ଜନାଦି ନିତି ପରଷିବେ ତୋତେ

ନ ଥିବ ଅନ୍ୟ ବିକାର ଲବେ ତୋର ଚିତ୍ତେ ।

ଏହିପରି ଆଜ୍ଞା ତାକୁ ଦେଲିରେ ସଙ୍ଗାତ

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ହୋଇଅଛି ସେହୁ ହନୁମନ୍ତ ।

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି କମଳା ଯୋଡ଼ି ବେନି ହସ୍ତ

ବୋଇଲେ କଥାଏ ଆଉ କହ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଗୋପାଳ ଗୃହରେ ତୁମ୍ଭେ ରହିଲ କିମ୍ପାଇଁ

ତବ ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ଏହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ମଣଇ ।

ସଂଶୟ ଯାଉ ମୋହର ହୋଇବ କାରଣ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ବଚନେ କହୁଛନ୍ତି ଦାମୋଦର

ଶୁଣ ଆଗୋ ଦେବୀ ତୁମ୍ଭେ ମନ କରି ସ୍ଥିର ।

ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ରୁଦ୍ରଙ୍କୁ ଏ ଅଟେ ଅଗୋଚର

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗହନ କଥା ଶୁଣି ମନ କଲ ।

ମୁହିଁ ତ୍ରେତା ଯୁଗେ ରଘୁବଂଶେ ହେଲି ଜାତ

ବନବାସ କଲି ମୁଁ ଗୋ ପାଳି ପିତା ସତ୍ୟ ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ରୂପେ ଅନନ୍ତ ସୀତା ରୂପେ ତୁହି

ଜନମି ମୋ ସଙ୍ଗେ ବନବାସ କଲ ଯାଇ ।

ପଞ୍ଚବଟୀ ବନେ ଆମ୍ଭେ ରହିଲଇଁ ଯାଇ

ସୁସ୍ଥରେ ରହିଲି ତହିଁ ଫଳମୂଳ ଖାଇ ।

କନକ ମୃଗକୁ ସଖି ରାବଣ ପେଶିଲା

ସେ ମାୟାମୃଗରେ ତୋର ଶରଧା ବଳିଲା ।

ତୁ ବୋଇଲୁ ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ଦିଅ ମୃଗ ମାରି

ନ ଭାଙ୍ଗି ତୋ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଗଲି ଧନୁଶର ଧରି ।

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ସଙ୍ଗତେ ଥିଲୁ ତୁ ପର୍ଣ୍ଣକୁଟୀରେ

ମୃଗ ପଛେ ଗୋଡ଼ାଇଲି ମୁଁ ଯେ ଅତି ଖରେ ।

କେତେଦୂର ଅନ୍ତରେ ମୁଁ କଲି ମୃଗ ନାଶ

ମୃଗ ମଲା କହି ‘ତ୍ରାହି ଲକ୍ଷ୍ମଣ’ ଏ ଭାଷ ।

ମୃଗ ଡାକ ଶୁଣି ମୁଁ ଯେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲି

ବିପରୀତ ବାଣୀ କେବେ ଶୁଣି ଯା ନଥିଲି ।

ଶୁଣି ସେ ବଚନ ତୁମ୍ଭେ ଲକ୍ଷ୍ମଣେ ପେଶିଲ

ଅସୁରଙ୍କ ମାୟା ତୁମ୍ଭେ ଜାଣି ନ ପାରିଲ ।

କପଟେ ରାବଣ ତହୁଁ ଯୋଗୀବେଶ ହୋଇ

ବଳେ ଲଙ୍କାପୁରେ ନେଲା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଚୋରାଇ ।

ବାଟେ ତା ସଙ୍ଗେ ଜଟାୟୁ ଦ୍ୱନ୍ଦ ଆରମ୍ଭିଲା

ବେନି ଡେଣା ତାହାର ଯେ ରାବଣ କାଟିଲା ।

ପର୍ଣ୍ଣକୁଟୀରରେ ଆସି ହେଲି ମୁଁ ପ୍ରବେଶ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ମୁଁ ଗୋ ହୋଇଲି ହତାଶ ।

ସେ ସ୍ଥାନରେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଦେଖିଲି ମୁଁ ଯହୁଁ

ବନେ ବୁଲି ନାନା ସ୍ଥାନେ ଖୋଜିଲି ଗୋ ତହୁଁ ।

ଦଇବେ ଭେଟିଲି ଯାଇ ଜଟାୟୁର ପାଶ

ସେ ମୋତେ ଖବର କହି ଲଭିଲା ବିନାଶ ।

ହସ୍ତୀଭଙ୍ଗା କାଷ୍ଠ ଆଣି ତାକୁ ଦଗ୍‌ଧ କଲୁ

ରତ୍ନଗିରି ଭ୍ରମି ଭ୍ରମି କାତର ହୋଇଲୁ ।

ତୃଷାହିଁ ପୀଡ଼ିଲା କାହିଁ ନ ପାଇଲୁ ଜଳ

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଗମିଲେ ଦୂରେ ଦେଖି ଗାଭୀପଲ ।

ବିନୟରେ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ

କ୍ଷୀର ଦିଅ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ତୃଷାରେ ଅଜ୍ଞାନ ।

କ୍ଷୀରପାନ କଲେ ସେହୁ ଶାନ୍ତ ଯେ ହୋଇବେ

ଦୁଃଖ ଲଭିଲେଣି କ୍ଷୁଧା ତୃଷାର ପ୍ରଭାବେ ।

ଏମନ୍ତ ବଚନ ଶୁଣି ସେ ଦୁଷ୍ଟ ଗୋପାଳେ

କୁଭାଷା କହିଲେ ଶୁଣି ସୌମିତ୍ରୀ କୋପିଲେ

ବୋଇଲେ ରେ ଦୁଷ୍ଟ ତୁମ୍ଭେ ନ ଚିହ୍ନ ରାମଙ୍କୁ

କ୍ଷୀର ନ ଦେଇ କହୁଛ କୁଭାଷା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଆଜିଠାରୁ ଯେବେ କ୍ଷୀର ଦୋହନ କରିବ

ସେ ସବୁ କ୍ଷୀର ତୁମ୍ଭର ରକତ ହୋଇବ ।

ଏମନ୍ତ ଭାଷି ଲକ୍ଷ୍ମଣ ମୋ ପାଶକୁ ଯାଇ

ବୋଇଲେ ଦେବ ଗୋପାଳ କ୍ଷୀର ଦେଲେ ନାହିଁ ।

ତାହାଙ୍କର ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ମଉନ ହୋଇଲି

ପୁଣି ତବ ଗୁଣ ଗୁଣି କର୍ମ ଆଦରିଲି ।

ଏମନ୍ତ ଗୋପାଳମାନେ କଲେ ଗୋଦୋହନ

ଲକ୍ଷ୍ମଣର ଶାପେ କ୍ଷୀର ହେଲା ରକ୍ତବର୍ଣ୍ଣ ।

ତା ଦେଖି ଗୋପାଳମାନେ ଭୟରେ ଧାଇଁଲେ

ମୋର ବେନି ପାଦତଳେ ଆସିଣ ପଡ଼ିଲେ ।

ବୋଇଲେ ଅପ୍ରାଧ କଲୁ ଆହେ ଯୋଗୀମାନେ

ସବୁ କ୍ଷୀର ରକ୍ତ ହେଲା ତୁମ୍ଭର ବଚନେ ।

କ୍ଷମା କର ଆମ୍ଭ ଦୋଷ ମନରେ ନ ଧର

ଜାତିରେ ଗଉଡ଼ ଆମ୍ଭେ ଅଟୁ ବନଚର ।

କ୍ଷୀର ଦୁହିଁ ଦଧି ଘୃତ ଜାତ କରୁ ତହୁଁ

ତାହା ବିକି ନିଜ ନିଜ ଜୀବିକା ଚଳାଉ ।

ଏହା ଛଡ଼ା ଅନ୍ୟ ବୃତ୍ତି ନାହିଁ ତ ଆମର

ଏବେ କି କରିବୁ କହ ଆହେ ଯୋଗୀବର ।

କୁଟୁମ୍ବ କିପରି ଆମ୍ଭେ ପାଳିବୁ ହେ କହ

ପାଦେ ପଡୁଅଛୁ ସ୍ୱାମୀ ବାଟ କହିଦିଅ ।

ନ କହିଲେ ଆମ୍ଭର ଯେ ବଂଶ ଯିବେ ନାଶ

ହୀନ ଲୋକ ମାରି ତୁମ୍ଭେ ଅର୍ଜିବ କି ଯଶ ।

ଯହୁଁ ସେ ଗୋପାଳମାନେ ଏମନ୍ତ କହିଲେ

ଜାଣିଲି ଲକ୍ଷ୍ମଣ ତାଙ୍କୁ ଅଭିଶାପ ଦେଲେ ।

ବୋଇଲି ଗୋପାଳେ କଲ ବଡ଼ ଅବିଚାର

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଲୋକଙ୍କୁ ଦୂରୁ କଲ ମାର ମାର ।

ନାରୀକି ହଜାଇ ଆମ୍ଭେ ବୁଲୁ ବନ ବନ

କ୍ଷୁଧାତୃଷାରେ ଆତୁର ହେଲା ଆମ ପ୍ରାଣ ।

ଗୋଷ୍ଠ ଦେଖିଣ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଯେ କ୍ଷୀର ମାଗିଲେ

ନିରାଶ ହୁଅନ୍ତେ ସେ ଯେ ଅଭିଶାପ ଦେଲେ

ଦୋହନ କର ଯା ଏବେ ସ୍ରବିବ ସେ କ୍ଷୀର

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଜନରେ ଆଉ ନୋହିବ ନିଷ୍ଠୁର ।

ନିରାଶ ନ କରି ଦେଉଥିବ କ୍ଷୀର ଦାନ

ଯାଅରେ ଗୋପାଳେ ଗୋରୁ କରରେ ଦୋହନ ।

ଏହା ଶୁଣି ଗୋପାଳେ ଯେ ଗୋ-ଗୋଷ୍ଠକୁ ଗଲେ

ଗୋରୁଙ୍କୁ ଦୋହନ କରି କ୍ଷୀର ଆଣି ଦେଲେ ।

ସେହି କ୍ଷୀର ପାନ କରି ତୋଷ କଲୁ ମନ

ଏକାଳେ ବୃଦ୍ଧ ଗୋପାଳ ଅଳି କଲା ଜାଣ ।

ବେନିକର ଯୋଡ଼ିଣ ସେ ପାଦେ ପଡ଼ି ମୋର

ବୋଇଲା ମାଗୁଛି ଯାହା ଦିଅ ମୁନିବର ।

ତାର ମନୋଗତ ଭାବ ଜାଣିକରି ମୁହିଁ

ବୋଇଲି ଗୋପାଳ ତୁହୋ ଶୁଣ ମନଦେଇ ।

ଯାହା ତୁ ମାଗିବୁ ବାବୁ ମୁଁ ତାହା ଜାଣଇଁ

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ତୋର ପୁତ୍ର ହେବି ମୁହିଁ ।

ଏ ଜନମେ ପୁତ୍ର ତୋର ନୋହିବ ଗୋପାଳ

ଛାଡ଼ିଦେ ବାଟ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ନକର ଜଞ୍ଜାଳ ।

କ୍ଷୀର ମୋତେ ଦେଇତୋଷ କଲୁ ମୋର ମନ

ଶୁଝିବି ମୁଁ ଯେବେ ତୋର ହୋଇବି ନନ୍ଦନ ।

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ଗୋପପୁରେ ହେବି ଜାତ

କୃଷ ନାମେ ତୋର ପୁତ୍ର ହେବି ମୁହିଁ ଖ୍ୟାତ

ଶୁଣିଲୁ ଗୋ ପ୍ରାଣସହି କହିଲି ଯା ତୋତେ

ଗୋପେ ଜନମିଲି ସତ୍ୟ ପାଳନ ନିମନ୍ତେ ।

ମୋର ବଚନ ଗୋପାଳ ଶୁଣି ହେଲା ତୋଷ

ସେହି ଏବେ ହୋଇଅଛି ଗୋପରେ ନରେଶ

ତାହାର କୁମର ସିନା ହୋଇଅଛି ମୁହିଁ

ତୁମ୍ଭେ ରାଧା ରୂପ ହୋଇ ଗୋପେ ଅଛ ରହି ।

ଶୁଣି ପରୀକ୍ଷ ବୋଲନ୍ତି ଆହେ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା

ସଂଶୟ ଫିଟାଇ ମୋତେ କହ ସର୍ବ କଥା ।

ଭାଗବତେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ଚରିତ ଶୁଣିଲି

ରାଧା ନାମ ନ ଶୁଣି ମୁଁ ବିଚିତ୍ର ମଣିଲି ।

ଶୁକ ବୋଇଲେ ହେ ରାଜା ଶୁଣ ମନ ଦେଇ

ଜାହ୍ନବୀ ତୀରରେ ତୋତେ ସତ୍ୟ ମୁଁ କରାଇ ।

ବ୍ରହ୍ମଭାଗ ଭାଗବତ କହିଲି ମୁଁ ତୋତେ

ପ୍ରେମଭାଗ ଭାଗବତ ରଖିଲି ଗୁପତେ ।

ପ୍ରେମଭାଗେ ପ୍ରେମମୟୀ ରାଧାନାମ ମୂଳ

ବ୍ରହ୍ମଭାଗେ ଶୁଣନ୍ତୁରେ କାହୁଁ ନରପାଳ ।

ବ୍ରହ୍ମଭାଗେ ପ୍ରେମଭାଗ ଥିଲେଟି ମିଶାଇ

ପ୍ରେମରେ ମଜ୍ଜିଣ ବ୍ରହ୍ମ ନ ଘେନନ୍ତୁ ତୁହି ।

ବ୍ରହ୍ମଭାଗ ପ୍ରେମଭାଗ ପୃଥକ ପୃଥକ

କେତେବେଳେ କେଉଁକାଳେ ନ ହୁଅଇ ଏକ ।

ତେଣୁ ସେ ବେଳରେ ବ୍ରହ୍ମଭାଗ ଥିଲି କହି

ପ୍ରେମଭାଗ ଗୁପତରେ ରଖିଥିଲି ମୁହିଁ ।

ରାଧାର ନାମକୁ ଯେବେ କହିଥାନ୍ତି ତୋତେ

ପ୍ରେମରେ ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇଥାନ୍ତୁ ତୁ ନିରତେ ।

କେମନ୍ତ ଶୁଣନ୍ତୁ ସାତଦିନେ ଭାଗବତ

ଏଣୁ ଏହି ପ୍ରେମଭାଗ କରିଥିଲି ଗୁପ୍ତ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ତୁହୋ ଶୁଣ ନରସାଇଁ

କହିବି ଆନ ଚରିତ ତୁମ୍ଭ ଆଗେ ମୁହିଁ ।

ପୁଣି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବୋଲୁଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ମୁଖ ଚାହିଁ

ଆଉ କିଛି ପଚାରିବି କୁହନ୍ତୁ ଗୋସାଇଁ ।

ମୁହିଁ ରାଧା ରୂପେ ହେଲି ଗୋପରେ ଜନମ

ଗୋପୀମାନେ କାହୁଁ ପୁଣି ହୋଇଲେ ଉତ୍ପନ୍ନ ।

ହସି କହନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି ଶୁଣ ପ୍ରାଣସହୀ

ରାମ ଅବତାରେ ଚିତ୍ରକୂଟେ ଗଲି ମୁହିଁ ।

ତହିଁ ମୁନିମାନେ ଥିଲେ ଯୋଗଧ୍ୟାନେ ବସି

ଅନନ୍ତ କାଳରୁ ମୋର ନାମ ମୁଖେ ଘୋଷି ।

ଚିତ୍ରକୂଟେ ତୋର ସଙ୍ଗେ ମୋର ଲୀଳା ଦେଖି

ମନେକଲେ ହୋଇଥିଲେ ଆମେ ରାମ ସଖୀ ।

ନିଶ୍ଚେ ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ ଲାଭ ହୁଅନ୍ତା ରାମର

ନାନା ରସେ ମତ୍ତ ହୋଇ କରନ୍ତୁ ବିହାର ।

ବନଗିରି ମଧ୍ୟେ ରାମ ସୀତା ସଙ୍ଗେ ଘେନି

ବିହରନ୍ତି କେତେ ତପ କଲା ଏ କାମିନୀ ।

ଏହି ସୀତା ପରି ରାମ ସଙ୍ଗେ ବିହରନ୍ତୁ

ନାନାଜାତି ପୁଷ୍ପମାଳେ ରାମଙ୍କୁ ମଣ୍ଡାନ୍ତୁ ।

ବେଶ ଶେଷେ ମୁଖେ ଦେଇ ଅମୃତ ଭୋଜନ

ଧରି ମନୋରମ ସ୍ଥାନେ କରନ୍ତୁ ଭ୍ରମଣ ।

କେତେବେଳେ ରାମ ଅଙ୍କେ ବସି ପଲ୍ୟଙ୍କରେ

ଅଧରୁ ଅମୃତ ପାନ କରନ୍ତୁ ମୋଦରେ ।

ଅଙ୍ଗସଙ୍ଗ କ୍ରୀଡ଼ାରେ ସନ୍ତୋଷ ହୋନ୍ତା ମନ

ଏସନେ ଆମ୍ଭର ଭାଗ୍ୟ ହେବ କେଉଁଦିନ ।

ଏସନ ବିଚାରି ମନେ ସର୍ବ ଯୋଗୀଜନ

ମୋର ପାଦେ ସମର୍ପଣ କଲେ ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ ।

ଜାଣି ମୁହିଁ ମୁନିମାନଙ୍କର ମନ କଥା

ବୋଇଲି ହେ ଯୋଗୀମାନେ ଯାହା କଲ ଚିନ୍ତା

ନ ପାଇବ ଏ ଜନମେ କହୁଅଛୁ ଆମ୍ଭେ

ଦ୍ଵାପରେ ଜନ୍ମିବ ଗୋପେ ଗୋପୀରସେ ତୁମ୍ଭେ ।

ଏହି ସୀତା ରାଧା ରୂପେ ହେବ ଅବତାର

ମୁଁ ଯେ କୃଷ୍ଣ ରୂପେ ଜାତ ହେବି ସେ କାଳର ।

ତେତେବେଳେ ମନବାଞ୍ଛା କରିବି ପୂରଣ

ଏ ଜନମେ ତପସ୍ୟାରେ ତୋଷ କର ମନ

ଏ ବଚନେ ମୁନିମାନେ ତୃପତି ଲଭିଲେ

ମୋ ପାଦରେ ମନଦେଇ ଯୋଗଧ୍ୟାନ କଲେ ।

ଆହୁରି କଥାଏ ତୁ ଗୋ ଶୁଣ କମଳିନୀ

ଅଯୋଧ୍ୟାପୁରରେ ମୁହିଁ ହେଲି ନୃପମଣି ।

ତୋତେ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ସିଂହାସନରେ ବସିଲି

କିଛିଦିନ ସେହି ପୁରେ ସୁଖେ ବିଳସିଲି ।

ଦିନେକ ଅନ୍ଧାରୀ ବିଜେ କରିଗଲି ମୁହିଁ

ପ୍ରଜାଙ୍କର ମନୋଭାବ ବୁଝିବାର ପାଇଁ ।

ଯାଉଁ ଯାଉଁ ବୁଲି ମୁହିଁ ନଗର ମଧ୍ୟରେ

ରଜକ ରଜକୀ କଳି ବାଜିଲା କର୍ଣ୍ଣରେ ।

ଶୁଣିଣ ମୁଁ ଦଣ୍ଡେ ତହିଁ ସ୍ଥିର ହୋଇକରି

ରଜକ ବୋଲେ ରଜକୀ ହୋଇଲୁ ଦୋଚାରୀ

ମୋତେ ନ କହିଣ ପିତାଘରେ ଥିଲୁ ଯାଇ

କିପରି ବିଶ୍ୱାସ ତୋତେ କରିବି ଲୋ ମୁହିଁ ।

କାଲି ରାତି ଗୋଟିକ ତୁ ତହିଁ କଟାଇଲୁ

ମୋତେ ନ କହିଣ ତୁ ସହଜେ ଯାଇଥିଲୁ ।

ଯେବେ ଯାଇଥିଲୁ କାଲି କିମ୍ପାଇ ନଇଲୁ

ବାସି ଶୁଆ ଶୋଇକରି ଆଜି ତୁ ଆସିଲୁ ।

ତୋତେ ମୋର ବିଶ୍ବାସ ନୁହଁଇ କଦାଚନ

ଜାଣି ଜାଣି ଅରଜିଲୁ ଦୋଚାରୁଣୀ ଗୁଣ ।

ମୋର ଘରୁ ବାହାରି ତୁ ଯାଅ ଏହିକ୍ଷଣ

ତୋର ମୁଖ ଚାହିଁବା ମୋ ନାହିଁ ପ୍ରୟୋଜନ ।

ଦୋଚାରୁଣୀ ହୋଇଅଛୁ ମୋର ଘରୁ ଯାଇଁ

ଏପରି କଥା ଭାର୍ଯ୍ୟାକୁ ରଜକ ବୋଲଇ ।

ରଜକ ମୁଖରୁ ଶୁଣି ଏଭଳି ବଚନ

ରଜକୀ ବୋଲଇ ଏବେ ମୋର କଥା ଶୁଣ ।

ରାବଣ ପୁରରେ ଯାଇଁ ସୀତାଦେବୀ ଥିଲେ

ଦୋଚାରୁଣୀ ବୋଲି ରାମ ମନେ ନ ଭାବିଲେ ।

ତାଙ୍କଠାରୁ ବଡ଼ ଜାତି ହୋଇଲୁ କି ତୁହି

ଦୋଚାରୁଣୀବୋଲି ମୋତେ ଦେଉଅଛୁ କହି ।

ଶୁଣିଲି ତା କଥା ମୁଁ ଯେ ଦାଣ୍ଡେ ଉଭା ହୋଇ

ତେଣୁ ବନେ ନିବେଶିଲି ତୋତେ ପ୍ରାଣସହୀ

ମୂରୁଛି ନ ପାରି ତୋତେ ବହୁ ବିଳପିଲି

ସୁବର୍ଣ୍ଣେ ସୀତା ଗଢ଼ାଇ ଦିନ ମୁଁ ବଞ୍ଚିଲି ।

ଏବେ ସେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୀତା ଗୋପପୁରେ ଜାତ

ଲଳିତା ନାମରେ ସେହୁ ହୋଇଛି ବିଖ୍ୟାତ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବୋଲୁଛନ୍ତି ଯେତେ କହିଲ ଅନନ୍ତ

ସେ ସକଳ ଶୁଣି ମୁହିଁ ହେଲି ଆଚମ୍ବିତ ।

ପୁରୁଷ ଜନମ ମୁନି ନାରୀ ହେଲେ କାହୁଁ

ଫିଟାଇ ଏ କଥା କହ ସଂଶୟ ମୋ ଯାଉ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ବଚନେ କହୁଛନ୍ତି ପଦ୍ମଆଖି

ଯାହା ପଚାରିଲ ତାହା ଶୁଣ ପ୍ରାଣସଖୀ ।

ଦିନେ ବଇକୁଣ୍ଠେ ଏକାହୋଇ ତୁ ମନ୍ଦିରେ

କୁଙ୍କୁମ ଲାଗି ହୋଇଣ ଛଡ଼ାଇ ହସ୍ତରେ ।

ତବ ହସ୍ତ ଘାତ ତବ ଲୋମ ନ ସହିଲେ

କୁଙ୍କୁମ ସଙ୍ଗରେ ଝଡ଼ି ତଳେ ପଡ଼ିଗଲେ ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ତହିଁ ପ୍ରବେଶିଲି ମୁହିଁ

ଅଙ୍ଗେ ନ ଥିବାରୁ ବାସ ତରତର ହୋଇ ।

ପଳାଇ ପଶିଲୁ ସଖି ଗମ୍ଭୀରି ଭିତରେ

ଦାସୀମାନେ ନ ଥିଲେ ତ କେହି ସଙ୍ଗତରେ ।

ଅଳପ ଅଳପ ହସି ମୋତେ ଅନାଇଲୁ

ବିବସନୀ ଥିବା ହେତୁ ପାଖକୁ ନ ଗଲୁ ।

ସଖୀଙ୍କି ନ ଦେଖି ଛଡ଼ା କୁଙ୍କୁମକୁ ଦେଖି

ଡାକିଲି କେ ଜଣେ ଆସି ଝାଡ଼ିଦିଅ ସଖି ।

ନଥିବାରୁ ସେଠାରେ କେ ନ ଆସିଲେ ଜଣେ

ତୋ ଅଙ୍ଗ ଛଡ଼ା କୁଙ୍କୁମ ଝାଡ଼ିଲି ଆପଣେ ।

ସେ କୁଙ୍କୁମ ସଙ୍ଗେ ତୋର ଅଙ୍ଗୁ ଲୋମମାନେ

ପଡ଼ିଥିଲେ ଯହିଁ ସଖୀ ନ ଦେଖି ନୟନେ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ତାହା ନେଇ ଦେଲି ମୁଁ ପକାଇ

ମଳି ସଙ୍ଗେ ଲୋମମାନେ ପଡ଼ିଗଲେ ତହିଁ ।

ଲେଉଟି ତୋ ଅଙ୍ଗେ ଆଉ ଲୋମ ନ ଲାଗିଲେ

ମୋ କର ଲାଗିଲା ଯେଣୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନ୍ମ ହେଲେ ।

ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପ ଧରି ପୁରୁଷ ହୋଇଲେ

କାହୁଁ ଜାତ ହେଲୁ ବୋଲି ଜାଣି ନ ପାରିଲେ ।

କୁଳ ଗୋତ୍ର ନ ଥିବାରୁ ରାଜ୍ୟ ନ ରହିଲେ

ନାରୀ ଅଙ୍ଗ ଲୋମ ହେତୁ ନାରୀ ନ ଛୁଇଁଲେ

ଚିତ୍ରକୂଟେ ରହିଲେ ଯେ ମୁନିରୂପ ଧରି

ଅହୋରାତ୍ର ତୁମ୍ଭ ପାଦପଦ୍ମ ଧ୍ୟାନ କରି ।

ତହୁଁ ସୀତାରୂପେ ତୁମ୍ଭେ ହେଲ ଅବତାର

ଚିତ୍ରକୂଟେ ରହି କଲ ମୋ ସଙ୍ଗେ ବିହାର ।

ଦେଖିଲେ ତୋ ଦେହ ଲୋମଜାତ ମୁନିଗଣ

ଶୂନ୍ୟ ହୋଇଅଛି ସବୁ ତାଙ୍କ ଥିବା ସ୍ଥାନ ।

ମୋ ସଙ୍ଗେ ଥିବାରୁ ଭୟେ ତୋ ସଙ୍ଗେ ନ ଗଲେ

ପୂର୍ବେ ତୋର ଅଙ୍ଗେ ଥାଇ ମୋତେ ଭୋଗୁଥିଲେ ।

ଯହୁଁ ତୋର ମୋର ଲୀଳା ଦେଖିଲେ ନୟନେ

ପୂର୍ବକଥା ତାହାଙ୍କର ପଡ଼ିଲାଟି ମନେ ।

ତହୁଁ ପ୍ରେମାଧୀନ ହୋଇ ସର୍ବ ମୁନିବର

ଚିନ୍ତା କଲେ ନିଜ ନିଜ ପୂରୁବ ଶରୀର ।

ରାଧା ସଖୀ ହୋଇ କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ବିହରିବେ

କିଛିଦିନେ ତବ ଅଙ୍ଗ ଲୋମ ସେ ହୋଇବେ ।

ରହିବେ ସେ ଯେ ଯାହାର ସ୍ଥାନେ କମଳିନୀ

ଶୁଣିଲୁଟି ଗୋପୀଜନ୍ମ ପରାଣ ସଙ୍ଗିନୀ ।

ଯାହା ପଚାରିଲୁ ତାହା କହିଲିରେ ସହୀ

ଏବେ କଥାଏ କହୁଛି ଶୁଣ ମନଦେଇ ।

ତୁ ଏବେ ରାଧା ରୂପକୁ ଗୁପ୍ତକରି ସହୀ

ଆସୁଛୁ ବୃନ୍ଦାବନକୁ ଗୋପୀଙ୍କୁ ନ କହି ।

ମୋହନ ରୂପକୁ ଧରି କରୁ ବଂଶୀଧ୍ୱନି

ସେ ଧ୍ୱନି ଶୁଣି କମ୍ପନ୍ତି ସୁର ନର ମୁନି ।

ସେ କପଟ ରୂପ ତୋର ମୋହେ ତ୍ରିଭୁବନ

ଯୋଗକୁ ତେଜି ଅଜ୍ଞାନ ହେବେ ଯୋଗୀଜନ

ତୁମ୍ଭେ ନାରୀଜାତି ଛନ୍ଦ ଜାଣ ଗୋ ବହୁତ

ନାରୀ ମାୟାରେ ମୋହିତ ହୋଇଛି ଜଗତ ।

କୃଷ୍ଣ ରୂପ ଛାଡ଼ି ମୁହିଁ ରାଧା ରୂପ ଧରି

ମୋହନ ବାଦ୍ୟ ବଜାଏ ଧୀର ଧୀର କରି ।

ସେହି ବଂଶୀ ସେହି ବାଜା ଭୟଙ୍କର ନାଦ

ଉଛୁଳନ୍ତେ ତିନିପୁର ହୋଇଛି ସ୍ତବଧ ।

ତୁମ୍ଭର ମୋହନ ବେଶ କେ କହିପାରିବ

କୋଟିନେତ୍ର ହେଲେ ଅବା କେ ଅନ୍ତ କରିବ ।

ସେ ମୋହନ ରୂପ ତାର ଦେଖି ମୁଁ ନୟନେ

କପଟେ ତୋହରି ରୂପ ଦେଖିଛି ଯତନେ ।

ଯେ ମୋହନ ବାଦ୍ୟନାଦ ଶୁଣୁଛୁରେ ସହୀ

ସେ ବାଦ୍ୟ ବଜାଏ ମୁହିଁ ରାଧା ସଙ୍ଗେ ରହି ।

ଶୁଣି ସେ ମୁରଲୀନାଦ ଭୟ କଲୁ ତୁହି

ତାହାକୁ ତୁ ବଜାଉଛୁ ରାଧାରୂପ ହୋଇ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବଚନେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବୋଲୁଛନ୍ତି ପୁଣ

ଯେବେ ହୋଇଲା ସୁଦୟା ମୋତେ ଭଗବାନ ।

କଥାଏ ପୁଚ୍ଛଇ ଆଉ ତବ ପାଦ ତଳେ

କେହୁ କଲା ବଂଶୀ ଜାତ ରାଧା କାହୁଁ ହେଲେ

କେମନ୍ତ ମୁରଲୀ ସ୍ଵନ ଜଗତ ମୋହଇ

କହ ନାଥ ମୋର ହୃଦୁ ସଂଶୟ ଫିଟାଇ ।

ଶୁଣ ପ୍ରାଣପ୍ରିୟା ବୋଲି ବୋଇଲେ ଅଚ୍ୟୁତ

ଯଜ୍ଞ କୁଣ୍ଡରୁ ବାଂଶେକ ହୋଇଥିଲା ଜାତ ।

ସେହି ବାଂଶ ଚିହ୍ନି ବ୍ରହ୍ମା ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କଲେ

ଅଗ୍ରଭାଗ ଖଣ୍ଡକ ଯେ ଯତ୍ନେ ରଖିଥିଲେ ।

ମୁଁ ଜାତ ହୋଇଲି ଯହୁଁ ଗୋପେ ନନ୍ଦଘରେ

ବାଳକ୍ରୀଡ଼ା କରିବାକୁ ପାଞ୍ଚିଲି ମନରେ ।

ତୁମ୍ଭେ ଥିଲ ରାଧାରୂପେ ଗୋପୀଗଣ ଧରି

କେଳି କରିବାକୁ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ଶ୍ରଦ୍ଧା କରି ।

ନ ଚିହ୍ନିଣ ତୁମ୍ଭେ ମୋତେ କହିଲ ଧିକ୍‌କାରି

ତେଣୁ ଜଗିଲି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନାନାରୂପ ଧରି ।

ତୁମ୍ଭ ପାଇଁ ଜଗେ ବସି ଯମୁନାର ଘାଟ

ନ ମାନି ଦୂତୀ ବଚନ କଲେ ମଧ୍ୟ ହଟ ।

ଦଇବେ ପଡ଼ିଲେ ଭେଟ ବାଟ ଭାଙ୍ଗିଯାଉ

ବିନୟେ କହିଲେ ପୁଣି କେତେ ଗାଳିଦେଉ ।

ବେନିହସ୍ତ ବେନିପାଦ ଧରି ଜଣାଇଲି

ବିନୟ କରି ତୁମକୁ ବହୁତ କହିଲି ।

ଦିନୁଦିନ ପୀଡ଼ିଲା ମୋ ଅଙ୍ଗେ ପଞ୍ଚଶର

ସହି ନ ପାରି ମୁଁ ବଳେ ଗଲି ତୋର ପୁର ।

ପଦାଘାତ କରି ମୋତେ କ୍ରୋଧଭର ହୋଇ

ସେ ଘାତେ ପଲ୍ୟଙ୍କୁ ଗଡ଼ିପଡ଼ିଲି ଯେ ମୁହିଁ ।

ପୁଣି ବିନୟ ହୋଇ ତୋ ପାଦ ମୁଁ ଧରିଲି

ହସ୍ତେ ଫିଙ୍ଗିଦେଲେ ଯହୁଁ ନିରାଶ ହୋଇଲି ।

ନ ରହି ଗୋପେ ମୁଁ ତହୁଁ ବୃନ୍ଦାବନ ଗଲି

ତୋହର ବିଚ୍ଛେଦେ ସବୁ ବିଷ ମୁଁ ମଣିଲି ।

ମନେ ବିଚାରିଲି କିମ୍ପା ଗୋପପୁରେ ଥିବି

ସକଳ ବରଜି ଘୋର ବନରେ ପଶିବି ।

ମୁନି ବ୍ରତ ଧରି ତହିଁ ବଞ୍ଚିବି ମୁଁ ଦିନ

ରାଧାର ପ୍ରେମକୁ ଯେବେ ନୋହିଲ ଭାଜନ ।

ବ୍ରହ୍ମା ସିନା ମୋତେ ଏଥି ଜାତ କରାଇଛି

ଜାଣିଲି ବିବେକ ତାର ହୃଦେ ନାହିଁ କିଛି ।

ମୋତେ ସେ କହିଲା ଗୋପଲୀଳା ତୁ କରିବୁ

ଅସୁର ବିନାଶି ଧରା ଭାରା ଉଶ୍ୱାସିବୁ ।

ତେବେ ଦେବେ ରହିବୁଟି ସ୍ଵର୍ଗ ସୁଖ ପାଇ

ଧାତାର ବଚନ ସତ୍ୟ ହୋଇଲା ବା କାହିଁ ।

ଯାଉଛି ମୁଁ ଯୋଗୀହୋଇ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଧ୍ୟାୟିବି

ତାହାଙ୍କୁ ସେବିଲେ ମୁହିଁ ଆନନ୍ଦେ ରହିବି ।

ବିଧିର ସଂସାର ଏଥି ମୋର କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ

ମୁଁ ଯାଉଛି ଧାତା ଏବେ ପାଳୁ ତାର ମହୀ

କେମନ୍ତେ ପୃଥିବୀ ଭାରା ହୋଇବ ଉଶ୍ୱାସ

କେମନ୍ତେ ଦୁଷ୍ଟ ଅସୁରେ ଭଜିବେ ବିନାଶ ।

କେହ୍ନେ ନିର୍ଭୟେ ରହିବେ ସ୍ୱର୍ଗେ ଦେବଗଣ

ଦେଖିବି ବିଧାତା ଅଟେ କେଡ଼େ ବିଚକ୍ଷଣ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଯୋଗେ ବସିଲି ଯେ ମୁହିଁ

ଦେଖୁଥିଲେ ନାରଦ ତା ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ରହି ।

ତକ୍ଷଣେ ସେ ଯାଇ ବ୍ରହ୍ମା ଆଗରେ କହିଲେ

ବେନିକର ଯୋଡ଼ିଣ ସେ ସବୁ ଜଣାଇଲେ

ନାରଦଙ୍କ ମୁଖୁ ଶୁଣି ସକଳ ବୃତ୍ତାନ୍ତ

ମଉନେ ରହିଲେ କ୍ଷଣେ ସାବିତ୍ରୀର ନାଥ ।

ଯେଉଁଠାରେ ବସି କରୁଥିଲି ଯୋଗଧ୍ୟାନ

ସେଠାରେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ଚତୁର ଆନନ ।

ଡାକିଲେ ବିନୟେ ଯୋଗ ରଖ ଦଇତାରି

ତୁ ହୋଇଲେ ଯୋଗୀ ନାଶ ଯିବ ସ୍ଵର୍ଗପୁରୀ ।

କରିବେ ଦୁଷ୍ଟ ଅସୁରେ ତିନିପୁର ନାଶ

ଭାଜିବ ଏ ଖେଳଘର ତୋର ପୀତବାସ ।

ସାକ୍ଷାତେ ତୁ ନାରାୟଣ କୃଷ୍ଣରୂପେ ଜାତ

ତୁଁ ଥାଉଁ ସଂସାର ଯେବେ ନାଶିବେ ଦଇତ ।

ତୁହି ସିନା ସ୍ଵର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳ ରଚିଲୁ

ଛପନ କୋଟି ଜୀବଙ୍କୁ ତୁହି ଜାତ କଲୁ ।

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତୟା ଦ୍ୱାପର କଳି ଭିଆଇଲୁ

ସ୍ଵର୍ଗରେ ଦେବଗଣଙ୍କୁ ତୁହି ଯେ ସ୍ଥାପିଲୁ ।

ରଖ ଏବେ ସେହି ଯୋଗ ଆହେ ଦାମୋଦର

ଅସୁର ମାରି ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ କରିବ ବିହାର ।

ଏମନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାର ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଯୋଗାସନ ତ୍ୟାଗ କରି ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ ଚାହିଁ ।

ବୋଇଲି ହେ ପିତାମହ ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

ଭାରା ଉଶ୍ୱାସିବା ପାଇଁ ହୋଇଲି ଜନମ ।

ରାଧାଙ୍କୁ କେବେ ମୁଁ କରି ନ ପାରିଲି ବଶ

କେମନ୍ତେ ରାକ୍ଷସକୁଳ କରିବି ବିନାଶ ।

ରାଧାକୁ ଯେବେ ମୁଁ ବଶ ନ ପାରିବି କରି

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ କାହିଁକି ମୁଁ ଥିବି ଦେହ ଧରି ।

ତୁମ୍ଭେ କହୁଥିଲ ମୋତେ ଗୋପେ କୃଷ୍ଣ ହୋଇ

ବିଳସିବୁ ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପୀଙ୍କି ମନାଇ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ଯେ ସତ୍ୟଭାମା ଜାମ୍ବବତୀ ନାରୀ

ଅଷ୍ଟପାଟବଂଶୀ ତୋର ହେବେ ମନୋହାରୀ

ଆବର ହୋଇବେ ଷାଠିଏ କୋଟି କୁମର

ଆମ୍ଭେ ଦେବେ ରହିବୁ ଯେ ଆଜ୍ଞାରେ ତୋହର ।

ପାଣ୍ଡବଙ୍କୁ ଘେନି କୁରୁବଳ ବିନାଶିବୁ

ମେଦିନୀର ଭାରା ନାଶି ନିଜ ଧାମେ ଯିବୁ ।

ସେହି କଥାମାନ ତୋର ମିଥ୍ୟା ତ ଅଟଇ

ମନରେ ବିଚାର ଦେଖି ସାବିତ୍ରୀର ସାଇଁ ।

ଆଜି ରାଧା ନିକଟକୁ ଦୂତୀକି ପେଶିଲି

ବୁଝାଇ କହିଲା ଯେତେ ନ ବୁଝିଲା ବାଳୀ ।

ସହି ନ ପାରି ମୁଁ ଗଲି ତାହାର ମନ୍ଦିରେ

ଦେଖିଲି ପଲ୍ୟଙ୍କେ ବାଳୀ ଅଜ୍ଞାନ ନିଦ୍ରାରେ ।

ରୂପ ଦେଖି ହୃଦୟକୁ ମୋର ପଞ୍ଚଶର

ପ୍ରଚଣ୍ଡରେ ପ୍ରହାରିଣ କଲା ଜରଜର ।

ବହୁତ ଚାଟୁବଚନ ତାହାକୁ କହିଲି

ବେନିହସ୍ତେ ତୋଳି ତାଙ୍କୁ ଅଙ୍ଗରେ ଧରିଲି ।

ଯେତେ ଚାଟୁ କଲି ପଦେ ନ ଦେଲା ଉତ୍ତର

ପାଷାଣେ ଗଠିତ କିବା ହୃଦୟ ତାହାର ।

ଉଠି କର ଯୋଡ଼ି ପୁଣି ବିନୟରେ ମୁହିଁ

ଯେତେ ବୁଝାଇଲି ତାହା ନ ଶୁଣିଲା ସେହି ।

ନିରାଶ ହୋଇ ବାହୁଡ଼ି ଅଇଲି ମୁଁ ଯହୁଁ

ବିଚାରିଲି କିମ୍ପା ଗୋପପୁରେ ଥିବି ଆଉ ।

ବୃନ୍ଦାବନେ ଯାଇଁ ଯୋଗ ସାଧିବି ମୁଁ ବସି

ଏହା ଭାବି ଯୋଗ ସାଧୁଅଛି ଅହର୍ନିଶି ।

ତୁ ଆଜି ଜଞ୍ଜାଳ କିମ୍ପା କରୁ କୁଶପାଣି

ନିଜ ଧାମ ଯିବି ନିଶ୍ଚେ ପାଳ ତୋ ମେଦିନୀ ।

ଶୁଣି ବେଦବର ନମି ବିନୟେ କହଇ

ତ୍ରିପୁରେ ତୋର ମାୟା କେ ଜାଣି ନ ପାରଇ ।

ମାୟା କରି ଦେବ ସିନା ଭୁଲାଉଛୁ ମୋତେ

ଯେ ରାଧା ସେ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଜାଣେ ମୁଁ ଯୁକତେ

ଏକା ଅଙ୍ଗ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ନୁହେଁ ଭିନ୍ନାଭିନ୍ନ

ମୋଠାରେ କିମ୍ପାଇ ମାୟା କରୁ ନାରାୟଣ ।

ଏବେ ମୁଁ କହୁଛି ତୋତେ ଶୁଣ କମ୍ବୁପାଣି

ଯେମନ୍ତେ ତୋଠାରେ ବଶ ହେବେ କମଳିନୀ ।

ଯଜ୍ଞକୁଣ୍ଡରୁ ବାଂଶେକ ସମ୍ଭୂତ ହୋଇଲା

ତାର ଅଗ୍ରଖଣ୍ଡ ରଖିଅଛି ନନ୍ଦବଳା ।

କେତେକାଳୁ ଯତ୍ନକରି ତାହାକୁ ଥୋଇଛି

ତୋତେ ଦେବାପାଇଁ ସେହି ବଂଶୀ ଭିଆଇଛି

ପ୍ରଥମ ରନ୍ଧ୍ରେ ଫୁଙ୍କିଲେ କରେ ଉଚ୍ଚାଟନ

ଦ୍ୱିତୀୟ ରନ୍ଧ୍ରେ ଫୁଙ୍କିଲେ କରାଏ ସ୍ତମ୍ଭନ

ତୃତୀୟ ରନ୍ଧ୍ରେ ଫୁଙ୍କିଲେ ଜଗତ ସେ ମୋହେ

କଳ୍ପଋଷି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ବିଚଳିତ ହୁଏ ।

ଚତୁର୍ଥ ରନ୍ଧ୍ରରେ ମର ଅମର ପାଗଳ

ପାଷାଣ ସହିତେ ଶୁଣି ହୁଅନ୍ତି ତରଳ ।

ପଞ୍ଚମ ରନ୍ଧ୍ରରେ ଯେବେ ବାଜିବ ମୁରଲୀ

ଯା ନାମେ ବାଜିବ ତାର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଯାଏ ଟଳି ।

ମାତା ପୁତ୍ର ପତି ପିତା ସକଳ ସେବିବ

ଅବହେଳେ ଗୁରୁଜନ ବଚନ ଲଙ୍ଘିବ ।

ଯା ନାମେ ଏ ବଂଶୀ ଧରି ବଜାଇବୁ ହରି

ଆସିଲେ ତୋ ପାଶେ ଗୃହେ ରହି ସେ ନପାରି

କୃଷ୍ଣ ହସ୍ତେ ବଂଶୀ ଦେଇ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲେ

ସେ ମୁରଲୀ ଧରି କୃଷ୍ଣ ରାସଲୀଳା କଲେ ।

ଆଜି ସେ ବଂଶୀକୁ ଧରି ବୃନ୍ଦାବନେ ହରି

ଗୋପାଳଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଗଲେ ଚରାଇ ବାଛୁରୀ ।

ମାଧବୀର ତଳେ ତାକୁ ରଖି ବନମାଳୀ

ଆନନ୍ଦେ ଚରାନ୍ତି ଧେନୁ ବନେ ବନେ ବୁଲି ।

ଗୋପାଳଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମାତି ବଂଶୀ ପାଶୋରିଲେ

ଏହି ସମୟେ ସ୍ନାନକୁ ରାଧା ବାହାରିଲେ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଝରୀକ ଥୋଇ କଦମ୍ବ ମୂଳରେ

ମାଧବୀ ଲତାକୁ ଦେବୀ ନିରେଖି ଚାହିଁଲେ ।

ଦେଖି ତହୁଁ ପୁଷ୍ପରାଜି ହୋଇଲେ ଆନନ୍ଦ

ଚହଟି ଉଠଇ ଚାରିଆଡ଼େ ତା ଆମୋଦ ।

ବିଚାରିଲେ ଏହି ଫୁଲ ତୋଳିନେବି ଆଜ

କରାଇବି ମୋ ପୁରକୁ ବିଜେ ଦେବରାଜ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ରାଧା ଲତା ତଳେ ମିଳି

ଫୁଲ ତୋଳୁ ତୋଳୁ ତହିଁ ଦେଖିଲେ ମୁରଲୀ ।

ଚଉଦିଗେ ଚାହିଁ ଦେଖି ହୋଇଲେ ଚକିତ

କେମନ୍ତେ ମୁରଲୀ ଛାଡ଼ି ଗଲେ ଗୋପୀନାଥ

କିବା ଲୁଚିଛନ୍ତି ମାୟା କରି ଦେବ ହରି

ବୃନ୍ଦାକୁ ଏହି ବନରେ କଲେ ଯେଉଁପରି ।

ମୋତେ ନିକି କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର କରିବେ ତେମନ୍ତ

ବିଚାରୁ ଏମନ୍ତ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ହେଲା ଚିତ୍ତ ।

ପୁଣି ବିଚାରିଲେ ସେ ତ କପଟିଆ ହରି

ବାଳକାଳୁ ନାନା ହଟ କଲେ ବଂଶୀଧାରୀ ।

ଦିନେକ ପାଲଟା ବାସ ଆମ୍ଭର ଚୋରାଇ

ବାନ୍ଧିଲେ କଦମ୍ବ ଡାଳେ ନ ଦେଖିଲୁ କେହି

ଆଜି ତ ମୋହନ ବଂଶୀ ଅଛି ଏହା ତଳେ

କେମନ୍ତେ ବୁଝିବି କୃଷ୍ଣ ନାହାନ୍ତି ଏଠାରେ ।

କ୍ଷଣେ ନ ଛାଡ଼ନ୍ତି କରୁ ମୋହନ ମୁରଲୀ

କେମନ୍ତେ ପାଶୋରି ଆଜ ଦେଲେ ବନମାଳୀ

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ରାଧା ହସି ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ

ଡାକନ୍ତି ଲୁଚିଛ କାହିଁ ଆସ ହେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ପୁଣିହିଁ ଡାକ ଦିଅନ୍ତି ଆସ ହେ ଶ୍ରୀପତି

ଆସ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଆସ ଆସ ଯଦୁପତି ।

ନାହାନ୍ତି ତ ତହିଁ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର କେ ଶୁଣିବ

ପୁଣିହିଁ ଡାକିଲେ ରାଧା ଆସ ହେ ମାଧବ ।

ବାରବାର ଚଉଦିଗେ ଚାହାନ୍ତି ନିରେଖି

କାହିଁ ଦେଖି ନ ପାରିଲେ ଯହୁଁ ପଦ୍ମଆଖି ।

ମୁରଲୀ କି କରେ ଧରି ନୀପମୂଳେ ଗଲେ

ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବହୁତ ଖୋଜିଲେ ।

ଆଜି ମୁଁ ଏ ରୂପ ତେଜି କୃଷ୍ଣରୂପ ହେବି

ମୋହନ ମୁରଲୀ ନାଦେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମୋହିବି ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ନିଜ ରୂପ ଗୋପ୍ୟ କରି

କପଟେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରୂପ ଧଇଲେ କିଶୋରୀ ।

ତ୍ରିଭଙ୍ଗୀ ଛନ୍ଦରେ ଉଭା ହୋଇ ବଂଶୀସ୍ୱନେ

ଡାକନ୍ତି ହେ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଆସ ବୃନ୍ଦାବନେ ।

ନିଜ ନାମେ ଘନଘନ ବାଜଇ ମୁରଲୀ

ବୃନ୍ଦାବନେ ଥାଇ ତାହା ଜାଣି ବନମାଳୀ ।

ମାୟାକରି ଗୋପାଳଙ୍କ ମନ ଭୁଲାଇଲେ

ଧୀରେ ଧୀରେ ନୀପମୂଳ ଆଡ଼କୁ ଆସିଲେ ।

କାଳିନ୍ଦୀ କୂଳରେ ଉଭା ହୋଇ ଶିରୀପତି

ଦେଖିଲେ କଦମ୍ବ ମୂଳେ ବିଚିତ୍ର ମୂରତି ।

ନିଜ ରୂପ ତେଜି ରାଧା କୃଷ୍ଣରୂପ ହୋଇ

ଡାକନ୍ତି ମୁରଲୀ ସ୍ୱନେ ଆସରେ କହ୍ନାଇ ।

କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଆସିବାର ନିମନ୍ତରେ ରାଈ

ଘନଘନ କରି ବଂଶୀ ଅଛନ୍ତି ସେ ବାଈ ।

ଏମନ୍ତ ଦେଖିଣ କୃଷ୍ଣ ହରଷ ମନରେ

ଭାବିଲେ ଏ ରୂପେ ବଶ ରାଧା ଏତେବେଳେ

ସେହି ରାଈ ରୂପ ହୋଇ ତାଙ୍କ ପାଶେ ଯିବି

ଭଲ ମନ୍ଦ ଭାବ ତହିଁ ଯାଇଣ ବୁଝିବି ।

କେମନ୍ତେ ଚିହ୍ନିବ ମୋତେ ସେ ରାଈକିଶୋରୀ

ଏମନ୍ତେ ବିଚାରି ରାଧାରୂପ ହୋଇ ହରି ।

ମୋହନ ବାଜା ବଜାଇ ଧୀରେ ଧୀରେ ଗଲେ

କଦମ୍ବ ମୂଳରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଦେଖି ମୋହନ ମୁରଲୀ ବଜାନ୍ତି କିଶୋରୀ

ଆନନ୍ଦରେ ତାଳେ ତାଳେ ନାଚନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମୋହନ ବାଦ୍ୟ ରାଧାଙ୍କ ମୁରଲୀ

ଶବଦରେ ତିନିପୁର ଯାଉଛି ଉଛୁଳି ।

ରାଧାଙ୍କୁ କହିଲେ କୃଷ୍ଣ ହରଷ ମନରେ

ତୁମ୍ଭଯୋଗେ କେତେ କଷ୍ଟ ଲଭିଲି ଅଙ୍ଗରେ ।

ସେ ମୋହନ ବାଦ୍ୟ ଶୁଣି ତୁମ୍ଭେ ଭୟ କଲ

ଯୋଗନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗି ମୋର ମୋତେ ପଚାରିଲ

ଏବେ ତୁମ୍ଭ ମନୁ ଚିନ୍ତା ତେଜ ଗୋ ସଜନୀ

ନରନାରାୟଣ କ୍ରୀଡ଼ା କରନ୍ତି ମେଦିନୀ ।

ଏହାଶୁଣି କୃଷ୍ଣପାଦେ ପଡ଼ି କମଳିନୀ

ବୋଲନ୍ତି ସୁଦୟା ଯେବେ ହେବ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଆବର କଥାଏ ପ୍ରଭୁ ପଚାରଇ ତୋତେ

ମାୟା ନ କରି ହୃଦୟେ କହିବଟି ମୋତେ ।

କିପରି ବା କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗେ ରାଧା ହେଲେ ଲୀନ

କେଉଁପରି ନାରୀଅଙ୍ଗ ହେଲେ ଭଗବାନ ।

କେଉଁରୂପେ ପୃଥିବୀରେ ରାଧା ହେଲେ ଜାତ

ଏକଥା ସଂକ୍ଷେପି ମୋତେ କହ ଜଗନ୍ନାଥ ।

କରଯୋଡ଼ି ବୋଲେ ପୁଣି ରାଜା ପରୀକ୍ଷିତ

ରାଧା କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଲୀଳା କହ ବ୍ୟାସସୁତ ।

ଚିତ୍ତବୋଧ ଗୀତ ଏ ଯେ ସୁଧାମୟ ବାଣୀ

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସକୁ ରଖ ଆହେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବଚନେ କହନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ପଦ୍ମପାଣି

ବାଛି ବାଛି ଗଣ୍ଠି କଥା ପଚାରୁ ସଜନୀ ।

ନର ନାରାୟଣ ଲୀଳା ଶୁଣିବୁ କର୍ଣ୍ଣର

କହିବା ସଂଶୟ ତୋର ଯେହ୍ନେ ହେବ ଦୂର ।

ଶୁଣ ଆଗେ କମଳିନୀ ହୋଇ ଏକ ଚିତ୍ତ

ମାନବ ବିଷ୍ଣୁର ଲୀଳା ଅଟଇ ଯେମନ୍ତ ।

ଗୋଲୋକ ମଣ୍ଡଳେ ସଖୀ ଅଛନ୍ତି ଯେ ହରି

ତାହାଙ୍କର ଆଦିଅନ୍ତ ନାହିଁଟି ସୁନ୍ଦରୀ ।

ସେହି ବିଷ୍ଣୁ ଲୋମମୂଳୁ ସର୍ବେ ହେଲେ ଜାତ

ଗୋଲୋକ ମଣ୍ଡଳ ସେ ଯେ ରହିଥାନ୍ତି ନିତ୍ୟ ।

ଦେବେ ସେ ଗୋଲୋକ ଧାମେ ନପାରନ୍ତି ଯାଇ

ବହୁ ପ୍ରଳୟରେ ଯାର ବିନାଶ ନୁହଇ ।

ଯହିଁ ମୋହ ମାୟା କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ନାହିଁ କିଛି

ବ୍ରହ୍ମରେ ଜୀବ ପରମ ଯହିଁ ମିଶିଅଛି ।

ଯହିଁ ଜଳ ସ୍ଥଳ ନାହିଁ ନାହିଁ ଯେ ଆକାଶ

ଯହିଁ ଲାଗିଅଛି ସଦା କଉତୁକ ରାସ ।

ତହିଁରେ ସର୍ବଦା ନିଦ୍ରା ବିଷ୍ଣୁ ଛନ୍ତି ରହି

ତିନିପୁରେ ସେହି ଲୀଳା କରନ୍ତିଟି ଯାଇ ।

ଛପନ କୋଟି ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ସେହି କଲେ ଜାତ

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ୱର ସେ କଲେ ସଂଭୂତ ।

ଯେଉଁ ମହୀପରେ ମୁନି କରୁଛନ୍ତି ଧ୍ୟାନ

ଯହିଁ ମାନବେ କରନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁର କୀର୍ତ୍ତନ ।

ଯହିଁ ବିହାର କରନ୍ତି ନିତ୍ୟ ଦେବଗଣେ

ନାନା ଦ୍ରବ୍ୟ ଭୋଗ ଇଚ୍ଛା ବିଚାରିଣ ମନେ ।

ଏମନ୍ତ ପୁରେ ଅସୁର ହେଲେ ଯହୁଁ ଜାତ

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳକୁ କଲେ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ।

ଅସୁରଙ୍କ ଉପଦ୍ରବ ବାରମ୍ବାର ସହି

ସ୍ୱର୍ଗରେ ଦେବତାମାନେ ନ ପାରିଲେ ରହି ।

ଆତଙ୍କେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ଧ୍ୟାନ କଲେ

ଗୋଲୋକରେ ନିଦ୍ରାବିଷ୍ଣୁ ମନରେ ଜାଣିଲେ

ସେହି ରାହାସ ମଣ୍ଡଳ ଷୋଳକଳା ହରି

ଚାରିଭାଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ହୋଇ ପେଶିଲେ ମୁରାରୀ ।

ବୋଇଲେ ମନରେ ହୁଅ ତୁମ୍ଭେ ଅବତାର

ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବକୁ ମାରି ମହୀ ଭାର ହର ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ କଳାରୁ କୃଷ୍ଣ ଅବତାର ହେଲେ

ସେହି କୃଷ୍ଣ ଗୋପମଣ୍ଡଳରେ ରାସ କଲେ ।

ଯହୁଁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ କୃଷ୍ଣ ହୋଇଲେ ସମ୍ଭୂତ

ପୁତନାଦି ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲ ପ୍ରାଣ କଲେ ହତ ।

ତେଣୁ ବିଚାରିଲେ ପାପ କଲି ମୁଁ ବହୁତ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଦର୍ଶନେ ପାପୁ ହୋଇବି ମୁକତ ।

ନିଶ୍ଚେ ଆଜ ଯିବି ମୁହିଁ ଗୋଲୋକ ଭୁବନ

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ମନେ ଯଶୋଦାନନ୍ଦନ ।

ଯହିଁ ନିତ୍ୟ ହୁଏ ରାସ ନୃତ୍ୟଗୀତ ବାଦ୍ୟ

ଯହିଁ ନିତ୍ୟ ଶୁଭେ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ବିଷ୍ଣୁନାଦ ।

ସେହିଠାରେ କୃଷ୍ଣ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ଶବଦ ଶୁଣନ୍ତେ ଦ୍ୱାରେ ଚକିତେ ରହିଲେ ।

ଗୋଲୋକରେ ଥାଇ ତାହା ତ୍ରିପୁରା ଜାଣିଲା

ନର ବା ମାନବ ବିଷ୍ଣୁ ଆସିଛି ଭାବିଲା ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରି ଯିବେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରୀ

ବିଷ୍ଣୁ ଅଂଶରୁ ଏ କୃଷ୍ଣ ଅଛି ଅବତରି ।

ତେଣୁକରି ଗୋଲୋକକୁ ଆସି ସେ ପାରିଲେ

ଭୟେ ନ ଆସି ଭିତର ଦ୍ଵାରେ ସେ ରହିଲେ

ଏତେ ବିଚାରି ତ୍ରିପୁରା ହୋଇ ହସ ହସ

କୃଷ୍ଣ ଯହିଁ ଥିଲେ ତହିଁ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ବୋଇଲେ କାହୁଁ ଅଇଲୁ ନାମ ତୋର କିସ

ଜ୍ୱଳନ୍ତା ଅନଳେ କିମ୍ପା ଆସି ଦେଲୁ ଝାସ ।

ବ୍ରହ୍ମର୍ଷିଙ୍କୁ ଅଗୋଚର ଅଟେ ଏହି ପୁର

କେ ତୋତେ ଆଣିଲା କହ କାହିଁ ତୋର ଘର

ତ୍ରିପୁରା ବଚନେ କୃଷ୍ଣ ହୋଇଣ କାତର

ଭୟରେ କହନ୍ତି ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ମୋ ଉତ୍ତର ।

ମଞ୍ଚପୁରେ ବିଷ୍ଣୁକଳା ଘେନି ହେଲି ଜାତ

ଅଳପ ଦିନରେ ପାପ କରି ମୁଁ ବହୁତ ।

ସେ ପାପୁ ପାରି ହେବାକୁ କରିବି ଦର୍ଶନ

ସେଥିପାଇଁ ଆସିଅଛି ଗୋଲୋକ ଭୁବନ ।

ମୋତେ ଦୟା ଯେବେ ତୁହି କରିବୁରେ ସଖୀ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରି ଶୁଦ୍ଧ ହେବ ଆଖି ।

ସମସ୍ତ ପାତକ ଯିବ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଦର୍ଶନେ

ଦେଖାଅ ଶରଣ ଗଲି ସଖୀ ତୋ ଚରଣେ ।

କର ମୋତେ ସୁଦୟା ଗୋ କହେ କରଯୋଡ଼ି

ବିନୟ ହୋଇ ତ୍ରିପୁରା ପାଦେ କୃଷ୍ଣ ପଡ଼ି ।

ତ୍ରିପୁରା କହଇ ଦେଖି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆକୁଳ

ବିଷ୍ଣୁ ଦରଶନ ନିଶ୍ଚେ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭର ।

ଗୋଲୋକ ରାସ ଦେଖିବ ପୁରା ନେତ୍ରଯୁଗେ

କରିବ ବିଷ୍ଣୁ ଆଜ୍ଞାରେ ଲୀଳା ଭୂମିଭାଗେ ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତ୍ରିପୁରା ଏତେ କହି ଗୁପ୍ତ ହେଲେ

ସଖୀରୂପ କରିଣ ସେ ଗୋଲୋକକୁ ନେଲେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୋଲୋକ ଦେଖି ହେଲେ କୃତ୍ୟକୃତ୍ୟ

ଦେଖିଲେ କରନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁ ସଖୀସଙ୍ଗେ ନୃତ୍ୟ ।

ମନେ ବିଚାରିଲେ ଧନ୍ୟ ଜୀବନ ମୋହର

ଦେଖିଲି ଗୋଲୋକ ରାସ ଆଜି ମୁଁ ବିଷ୍ଣୁର ।

ଧନ୍ୟ ଗୋ ତ୍ରିପୁରା ମୋତେ କଲୁ ପ୍ରତିକାର

ତୋର ଦୟାରୁ ଦେଖିଲି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ପୟର ।

ସଖୀରୂପ କରି ମୋତେ ଗୋଲୋକେ ଆଣିଲୁ

ନର ନାରାୟଣ ବୋଲି ଭୟ ତୁ ନ କଲୁ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀଆଦି ଜାତ ତୁମ୍ଭେ ଯେତେ ସଖୀଗଣ

ଲକ୍ଷ୍ମୀଠାରୁ ରୂପବତୀ ଅଟୁ ତୁ ଦ୍ୱିଗୁଣ ।

ଧନ୍ୟ ତ୍ରିପୁରା ତୋ ଋଣ ଶୁଝି ନ ପାରିବି

ତୋର ପାଦତଳେ ମୁହିଁ କିଙ୍କର ହୋଇବି ।

ତୋହର ନାମକୁ ନିତ୍ୟ କରି ଜପାମାଳି

ତୋର ନାମ ହେବ ମୋର ଜୀବନ ସଙ୍ଖାଳି ।

ତୋହର ସଙ୍ଗରେ ମୁହିଁ କେହ୍ନେ ବିହରିବି

ତୋର ନାମ ଯୁଗେ ଯୁଗେ କେମନ୍ତେ ରଖିବି

ଆଗେ ତୋ ନାମ ବିଖ୍ୟାତ କରି ତିନିପୁରେ

ମୋ ନାମକୁ ରଖିବି ତୋ ନାମର ପଛରେ ।

ତୁ ଯେବେ ସଜନୀ ମୋର କଲୁ ଉପକାର

ତୋ ପ୍ରସାଦେ ଦେଖିଲି ମୁଁ ବିଷ୍ଣୁର ପୟର ।

ଏମନ୍ତ ଭାବି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ କୃଷ୍ଣ କଲେ ଧ୍ୟାନ

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ବିଷ୍ଣୁ ଜାଣି କୃଷ୍ଣ ମନ ।

କହନ୍ତି ବଚନ ସଖୀଗଣ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟରୁ ସେ ସଖୀ ଆସି ଏଥେ ଅଛି ରହି ।

ମାନବ ଶରୀର ତୋର ଅଛି ଗୁପ୍ତ କରି

ଭୟ ନ କରିଣ ମୋତେ କହ ସତ୍ୟ କରି ।

କହ କେଉଁ ସଖୀ ଆସିଅଛି କି ନିମନ୍ତେ

ସତ୍ୟ କଥା ଗୋଟି କହ ନ ରଖି ଗୁପତେ ।

କିମ୍ପା ନିଜ ରୂପ ତୁମ୍ଭେ ଗୋପନ କରିଲ

ସଖୀ ଅଙ୍ଗ ବହି କେହ୍ନେ ଗୋପନେ ଆସିଲ ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ବଚନ ଶୁଣି କୃଷ୍ଣପାଦେ ପଡ଼ି

ବିନୟ ଭାବେ କହନ୍ତି ବେନିକର ଯୋଡ଼ି ।

ବୋଲନ୍ତି ଭୋ ପ୍ରଭୁ ଦୋଷ କ୍ଷମାକର ମୋର

ତବ ଅଂଶୁ ଜନ୍ମି ମୁହିଁ ଗଲି ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁର ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ପାତକ ଯହୁଁ ବହୁତ ହୋଇଲା

ସେ ପାପ ବହୁତ ପୀଡ଼ା ଆସି ମୋତେ ଦେଲା

ତେଣୁ ତବ ଦର୍ଶନକୁ ମୁହିଁ ଯେ ଆସିଲି

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ପାପ ହେତୁ ଚଳି ନ ପାରିଲି ।

ଜାଣି ତ୍ରିପୁରା ହୋଇଲେ ଦ୍ଵାରେ ପରବେଶ

ଶୁଣିଲେ ମୋଠାରୁ ସେହି ସକଳ ରହସ୍ୟ ।

ଯେଉଁ ତ୍ରିପୁରା ଅଟନ୍ତି ସତ ରଜ ତମ

ଯେଉଁ ତ୍ରିପୁରା ପରମ ଜୀବ କରେ ଜନ୍ମ ।

ସେ ତ୍ରିପୁରା ସ୍ଵର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳ ଅଟଇ

ତ୍ରିପୁରା ନ ଥାଇ ସ୍ଥାନ ଆଉ କାହିଁ ନାହିଁ ।

ସେହି ତ୍ରିପୁରାଙ୍କୁ ଯହୁଁ ଦ୍ୱାରେ ମୁଁ ଦେଖିଲି

ବିନୟ ଭାବେ ସକଳ ଦୁଃଖ ଜଣାଇଲି ।

ଜାଣେ ମୁଁ ତ୍ରିପୁରା ଦେବୀ ଅଟେ ଆଦ୍ୟାଶକ୍ତି

ତେଣୁ ତାଙ୍କ ପାଦେ କଲି ବହୁତ ବିନତି ।

ମୋତେ ଦେଖନ୍ତେ ତ୍ରିପୁରାଦେବୀ ଦୟା କଲେ

ସଖୀ ଅଙ୍ଗ ଦେଇକରି ଏଠାକୁ ଆଣିଲେ ।

ତାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ତବ ପାଦ ଦର୍ଶନ ପାଇଲି

ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ସକଳ ପାପ ଏବେ ମୁଁ ନାଶିଲି ।

ନ ରହିବି ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ କରୁଛି ଦୟିନୀ

ଏମନ୍ତେ ବୋଲି ପଡ଼ିଲେ ପାଦେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ବୋଲୁଛନ୍ତି ନଦ୍ରାବିଷ୍ଣୁ ଶୁଣ ନରହରି

ଯାଅ ଆସିବ ମର୍ତ୍ତ୍ୟରୁ ଭାରା ନାଶ କରି ।

କ୍ଷଣେ ନ ରହିଣ ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁର

ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବମାନଙ୍କୁ ଶୀଘ୍ର ନାଶ କର ।

ଅଛନ୍ତି ବହୁତ ଭକ୍ତ ତହିଁ ଶାପ ପାଇ

ଉଦ୍ଧାର କର ତାହାଙ୍କୁ ମୋକ୍ଷ ବାଟ କହି ।

ଯହୁଁ ରସେ ମାତି ଉଜାଡ଼ିଲେ ତ୍ରିଭୁବନ

ଭୟରେ ମୋ ଆଶ୍ରା ନେଲେ ଆସି ଦେବଗଣ

ପୃଥ୍ୱୀଭାରା ନାଶିବାକୁ ଚାରି ଭାଗ ହେଲି

କୃଷ୍ଣରୂପେ ସିନା ମୁହିଁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ରହିଲି ।

ଆବର ଭାଗେ ସକଳ ଘଟେ ଅଛି ପୁରି

ଭାଗେ ଗୋଲୋକେ ରହିଛି ବିଷ୍ଣୁରୂପ ଧରି ।

ପାତାଳେ ଅନନ୍ତ ରୂପେ ନିରାକାର ମୁହିଁ

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସରସ୍ଵତୀ ବେନି ଯୋଗନିଦ୍ରା ଯାଇ ।

ଏହିପରି ଷୋଳକଳା ହୋଇଛି ପ୍ରକାଶ

ଏକା ନିରାକାର ତହିଁ ଷୋଳକଳା ବାସ ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ମୁଖରୁ ଯହୁଁ ଏମନ୍ତ ଶୁଣିଲେ

ଆନନ୍ଦ ମନରେ ତାଙ୍କ ଚରଣେ ଲୋଟିଲେ ।

ପୁଣିହିଁ ଡାକିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଆସ ଗୋ ତ୍ରିପୁରା

ମାନବ ବିଷ୍ଣୁରେ ତୋର ଶରଧା ବଳିଲା ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ମାୟା ତ୍ରିପୁରା ନ ପାରିଲେ ଜାଣି

ଭୁଲିଗଲେ ସେହି ହୋଇ ତ୍ରିପୁର ଜନନୀ ।

ବୋଇଲେ ତ୍ରିପୁରା ତୁହି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଣିଲୁ

ସଖୀବେଶ କରାଇ ତୁ ରାସ ଦେଖାଇଲୁ ।

ଯେବେ ସଖାରୂପେ ତାଙ୍କୁ ଆଣିଲୁ ଗୋ ତୁହି

ତାଙ୍କଠାରେ କଲୁ ଭାବ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଲୁଚାଇ ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ କରି ଭୋଗ ବହୁ ତୋର ଶ୍ରଦ୍ଧା

ସେହି ମଞ୍ଚପୁରେ ଯାଆ ନାମ ହେଉ ରାଧା ।

ରହିବୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ସଖୀଅଙ୍ଗ ବହି

ସଖୀ କଲୁ ତାହାକୁ ସେ ତୋତେ ଥାଉ ବହି ।

ରହିବୁ ରାଧିକା ନାମ ବହି ଗୋପପୁର

ଏ ମାନବ ବିଷ୍ଣୁ ମୋର ଦେହୁଁ ଅବତାର ।

ତୋତେ ସତ୍ୟ କହିଲି ମୁଁ ଯାଅ ବେଗହୋଇ

ନ ରହ ଆଉ ଏଠାରେ ଦଣ୍ଡେ ମାତ୍ର ତୁହି ।

ରାଧା କୃଷ୍ଣ ନାମ କେଭେ ନୁହେଁ ଭିନ୍ନାଭିନ୍ନ

କୃଷ୍ଣ ନାମ ନରମାନେ କରିବେ କୀର୍ତ୍ତନ ।

ରାଧା କୃଷ୍ଣ ନାମ ନିତି ବୋଲିବେ ଯେ ମୁଖେ

ଭବଜଳଧିରୁ ସେହୁ ତରିଯିବେ ସୁଖେ ।

ସ୍ତ୍ରୀହତ୍ୟା ଗୋହତ୍ୟା ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ପାପମାନ

ବିଶ୍ୱାସଘାତକ ମିତ୍ରଦ୍ରୋହୀ ଆଚରଣ ।

ବ୍ରହ୍ମପତ୍ନୀ ଗୁରୁପତ୍ନୀ ରାଜପତ୍ନୀମାନ

ଚାଣ୍ଡାଳୁଣୀ ସଙ୍ଗେ ସେ ବା କରଇ ରମଣ ।

ଶୋଭା ଦେଖି ପରନାରୀ ହରେ ବଳାତ୍କାରେ

କାମେ ମତ୍ତ ହୋଇ ଜାତିକୁଳ ନ ବିଚାରେ ।

ପରର ବିତ୍ତକୁ ଯେହୁ କରନ୍ତି ହରଣ

ନିଜର ଦୋଷକୁ ଯେ ଲୁଚାନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣ ।

କପଟୀ ଲମ୍ପଟୀ ଅବା ପର ନିନ୍ଦାକାରୀ

ଯେଉଁମାନେ ବଡ଼ପଣେ ଗର୍ବ ମନେ ଧରି ।

ପ୍ରାଣୀ ହିଂସା କରନ୍ତି ଧର୍ମକୁ ନ ମାନନ୍ତି

ମିଛକହି ପରଘର ଭାଙ୍ଗି ଯେ ଦିଅନ୍ତି ।

ସେମାନେଟି କୁମ୍ଭୀପାକେ ପଡ଼ନ୍ତି ନିଶ୍ଚୟ

ଆୟୁଶେଷ ନାନାଦୁଃଖ ଲଭେ ତାଙ୍କ କାୟ ।

ସେମାନେ ଯେବେ କଥାଏ ପାରିବେଟି କରି

କୃଷ୍ଣର ନାମକୁ ଦୃଢ଼େ ହୃଦେ ଥିବେ ଧରି ।

ଜ୍ଞାନେ ବା ଅଜ୍ଞାନେ ଯେତେ ପାପ କରିଥିବେ

ରାଧାକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଯେବେ ଅନ୍ତରେ ଭାବିବେ

ନିଶ୍ଚୟ ତ୍ରିପୁରା ସେ ମୋ ଅଙ୍ଗେ ଲୀନହେବ

ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ଏହି କଥା ଅଟଇଟି ଧ୍ରୁବ ।

ଯାଅ କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ତୁହି ମଞ୍ଚେ ବିହରିବୁ

ସେ ପୁରେ ରାଧା ରୂପରେ ଜନମ ହୋଇବୁ ।

ସାକ୍ଷାତରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁହି ଅଟୁ ଗୋ ତ୍ରିପୁରା

ଅଯୋନି ସମ୍ଭୂତେ ଜାତ ହୁଅ ବସୁନ୍ଧରା ।

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟେ ଯେଣୁ ନାରୀ ରୂପେ ହେବୁ ଜାତ

ସର୍ବଦା ଗୋ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁହି ଅଯୋନି ସମ୍ଭୂତ ।

ଯେଣୁଟି କୃଷ୍ଣର ତୁମ୍ଭେ ଅର୍ଦ୍ଧଅଙ୍ଗ ହେବ

ତେଣୁଟି ପୁତ୍ର ଦୁହିତା ଜନ୍ମ ନ କରିବ ।

ଯାଅଗୋ ତ୍ରିପୁରା ତୁମ୍ଭେ ନ ଥା ଗୋଲୋକରେ

ବିଷ୍ଣୁ ଆଜ୍ଞାରେ ତ୍ରିପୁରା ଚଳେ ଧୀରେ ଧୀରେ

ଗୋଲୋକୁ ଚଳେ ତ୍ରିପୁରା ଅତି ତୋଷ ମନେ

ଗୋପେ ଆସି ଭେଟିଲା କାଳିନ୍ଦୀ ପଦ୍ମବନେ

ଦେଖି ପଦ୍ମବନ ମନେ ହରଷ ହୋଇଲା

ନିଜ ଅଙ୍ଗ ଗୋପ୍ୟ କରି କ୍ଷୁଦ୍ର ଅଙ୍ଗ ହେଲା ।

ଯବେକ ପ୍ରମାଣେ ମୂର୍ତ୍ତି ଧରିଣ ତ୍ରିପୁରା

ପଦ୍ମକେଶର ମଧ୍ୟରେ ରହି କରେ ଲୀଳା ।

ପୂର୍ବଦିଗେ ଦିନମଣି ପ୍ରକାଶିଲେ ଯହୁଁ

ପଦ୍ମବନେ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ହୋଇଲାକ ତହୁଁ ।

ପଦ୍ମକେଶରରୁ ରାଧା ହୋଇଲେ ଉଦିତ

ବିଷ୍ଣୁ ଆଜ୍ଞାରେ ସେ ରାଧା ନାମେ ହେଲେ ଖ୍ୟାତ

ଯହୁଁ ପଦ୍ମବନୁ ରାଧା ହୋଇଲେ ଉତ୍ପନ୍ନ

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ପଦ୍ମବନ ଦିଶଇ ଶୋଭନ ।

ରାଧାରୂପେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଗୋପେ କଲେ ଯହିଁ ବିଜେ

ଦ୍ୱିତୀୟ ବୈକୁଣ୍ଠ ପ୍ରାୟେ ଗୋପପୁର ରାଜେ ।

କାଳିନ୍ଦୀକୁ ବୃଷଭାନୁ ସ୍ନାନ କରି ଗଲା

ପଦ୍ମଫୁଲ ଦେଖି ମନେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲା ।

ବିଷ୍ଣୁଠାରେ ପଦ୍ମଫୁଲ ଆଜି ଚଢ଼ାଇବି

ଫୁଟିଛି ସୁନ୍ଦର ପଦ୍ମ କାଳିନ୍ଦୀରୁ ନେବି ।

ଏ ଫୁଲେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନିଶ୍ଚେ ହେବେ ଭଗବାନ

କେମନ୍ତେ ତୋଳିବି ବୋଲି ବିଚାରଇ ମନ ।

ପୁଣି ବିଚାରଇ ଏଥେ କାଳୀୟର ବାସ

ପ୍ରବେଶିଲେ ନିଶ୍ଚେ କାଳେ ପ୍ରାଣେ ହେବି ନାଶ

ପୁଣିହିଁ ଭାବଇ ମନେ ଆଜି ସତ୍ୟ କଲି

ନଦେଲେ ଫୁଲ ମୁଁ ସତ୍ୟଭଗ୍ନେ ଦୋଷୀ ହେଲି

ଚିତ୍ତେ କଳ୍ପିଲି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେବି ପଦ୍ମ ତୋଳି

ପଦ୍ମବଦନ ସୁନ୍ଦର ଦିଶିବ ଏ ବୋଲି ।

ସେ କଳ୍ପନା ମୋର ଏବେ ବିଫଳ ହୋଇବ

କାଳୀୟ ଦଂଶିଲେ ନିଶ୍ଚେ ମୋର ପ୍ରାଣ ଯିବ

ଯେ ଦ୍ରବ୍ୟ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେବି ବୋଲି କଳପିଲା

ସେ ଦ୍ରବ୍ୟ କେମନ୍ତେ ମୂଢ଼ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ନ ଦେଲା

ଏମନ୍ତେ ଦିଅନ୍ତି ନାନା ଶାସ୍ତି ଯମଦୂତେ

କଳ୍ପିଲି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ପଦ୍ମଫୁଲ ଦେବି ଚିତ୍ତେ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ବୃଷଭାନୁ ମନେ ଭାଳି

କେମନ୍ତେ ଆଣିବି ପଦ୍ମଫୁଲ ମୁହିଁ ତୋଳି ।

କାଳୀ ପଛେ ଦଂଶୁ ପଦ୍ମଫୁଲ ମୁଁ ତୋଳିବି

ନିଶ୍ଚୟ ବିଷ୍ଣୁର ପଦ୍ମପାଦେ ସମର୍ପିବି ।

ଫୁଲ ତୋଳୁ ତୋଳୁ ଯେବେ କାଳୀ କରେ ନାଶ

ଅବଶ୍ୟ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ମୋତେ ହେବେ ପୀତବାସ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ମନେ ହ୍ରଦରେ ପଶିଲା

ପଞ୍ଚମନ ବିଷ୍ଣୁପାଦେ ସମର୍ପଣ କଲା ।

ଛାଡ଼ିଲା କାଳୀୟ ଭୟ ପଶିଲା ଝସାଇ

ତୋଳଇ ପଦ୍ମକୁସୁମ ମନେ ଭୟ ନାହିଁ ।

ଯେ ପଦ୍ମଫୁଲେ ଶୟନ ରାଧା ଥିଲେ କରି

ସେ ଫୁଲି ଆଣିଲା ବୃଷଭାନୁ ହସ୍ତେ ତୋଳି ।

ଫୁଲକୁ ଆଣନ୍ତେ ପଦ୍ମକେଶର ଦେଖିଲା

ଅନାଇ ନ ପାରି ବେନି ନୟନ ବୁଜିଲା ।

ପୁଣିହିଁ ପଦ୍ମ କେଶରେ ନୟନେ ଅନାଇ

ଦେଖିଲା ଯବ ପ୍ରମାଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛନ୍ତି ଶୋଇ ।

ଦେଖି ବୃଷଭାନୁ ମନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲା

ଚକିତ ଚିତ୍ତରେ ଚଉଦିଗକୁ ଚାହିଁଲା ।

ନୟନେ ଦେଖଇ ତାର ମୁଖ ନ ଫିଟାଇ

ସୁନ୍ଦର ପଣେ ଉପମା ତିନିପୁରେ ନାହିଁ ।

ରକ୍ତପଦ୍ମ ପ୍ରାୟେ କରପଲ୍ଲବ ଦିଶଇ

ବେନିପାଦ ରକ୍ତବର୍ଣ୍ଣ ଶୋଭା ଅଛି ବହି ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଅମ୍ବୁଜ ଜିଣି ଶ୍ରୀମୁଖ ବିରାଜେ

ଚପଳା ଚମ୍ପକ ଜିଣି ଅଙ୍ଗ ଜ୍ୟୋତି ରାଜେ ।

ପୂର୍ବଦିଗେ ଅରୁଣ କି ହୋଇଛି ଉଦୟ

ପଦ୍ମ ମଧ୍ୟେ ରାଧାଦେବୀ ତେସନେ ବିଜୟ ।

ନ ଫିଟେ ତାହାଙ୍କ ମୁଖ ନେତ୍ରେ ନ ଚାହାନ୍ତି

ପୟର ନୂପୁର ଆଦି କିଛି ନ ହଲାନ୍ତି ।

ନାସାଦ୍ୱାରେ ମାତ୍ର ବାୟୁ ବହେ ଘନଘନ

ଏମନ୍ତ ରୂପରେ କରିଅଛନ୍ତି ଶୟନ ।

ପୁଣି ସେହି ରୂପେ ଦେଖି ନୟନ ବୁଜିଲା

ଲକ୍ଷ୍ମୀକି ଘେନିଣ ନିଜ ମନ୍ଦିରେ ମିଳିଲା ।

ଡାକିଲା ଚଞ୍ଚଳା ଆଗେ ବେଗ ହୋଇ ଆସ

ଅପୂର୍ବ ପଦାର୍ଥ ନିଅ ମନ କରି ତୋଷ

ଏହାକୁ ଲୁଚାଇ ଧାତା ଧନ୍ୟ ରଖିଥିଲା

ମୋର ମନ ଜାଣି ମୋତେ ସମର୍ପିଣ ଦେଲା

ଏହାକୁ ପ୍ରତିପାଳନ ନେଇ ସଖୀ କର

ପୁତ୍ର ଦୁହିତା କିଛିହିଁ ନାହିଁ ତ ଆମ୍ଭର ।

ବୃଷଭାନୁ ଡାକ ଶୁଣି ଚଞ୍ଚଳା ଯେ ଆସି

ଦେଖିଲା ଧରିଛି ବୃଷଭାନୁ ଶୁଭ୍ରକେଶୀ ।

ଆନନ୍ଦେ ଚଞ୍ଚଳା ବୃଷଭାନୁ ହସ୍ତ ତୋଳି

ରାଧାଙ୍କୁ ଧରି ସୁନ୍ଦରୀ ମନେ ମନେ ଭାଳି ।

ବୋଇଲେ ରାଜନ ଦେଖ ଦେଖ ଏ ଦୁହିତା

ନ ଚାହେଁ ନୟନେ କିମ୍ବା ନ କହଇ କଥା ।

ଅତି କୋମଳ ସୁନ୍ଦର ଅଙ୍ଗ ତ ଏହାର

ଉପମା ଦେବାକୁ କାହିଁ ନ ଥିବେ ତ୍ରିପୁର ।

ଶଚୀ ଯେ ସାବିତ୍ରୀ ଆଦି ଯେତେ କନ୍ୟାମାନେ

ଏହାର ସଙ୍ଗେ ସମାନ ନୋହିବେ ସେମାନେ

ପାର୍ବତୀହିଁ ସଙ୍ଗେ ୟାର ନୋହିବେ ସମାନ

କିମ୍ପାଇଁ ନ ଚାହେଁ ଏହୁ ନକରେ ରୋଦନ ।

ଚଞ୍ଚଳାର ବାକ୍ୟ ଶୁଣ ବୃଷଭାନୁ କହି

ଆଜି କାଳିନ୍ଦୀକି ଯାଉଥିଲି ମୁଁ ଗାଧୋଇ ।

ପଦ୍ମଫୁଲ ଦେଖି ମୋର ଶରଧା ବଳିଲା

ସ୍ନେହେ ତୋଳିଲି ପଙ୍କଜ ତହିଁରେ ଏ ଥିଲା ।

ମନେ ବିଚାରିଲି ପଦ୍ମଫୁଲ ମୁଁ ତୋଳିବି

ନେଇଣ ତାହାକୁ ବିଷ୍ଣୁ ପାଦେ ଚଢ଼ାଇବି ।

ବିଷ୍ଣୁ ନାମ ଧରି ଯହୁଁ ହ୍ରଦେ ମୁଁ ପଶିଲି

ଆଣିଲି କୁସୁମ ତୋଳି ନ ଦଂଶିଲା କାଳୀ ।

ଶୁଣରେ ସଖୀ ତୁ ଏବେ ଏ ଦୁହିତା ନେଇ

ଗମ୍ଭୀରା ଭିତରେ ରତ୍ନ ପଲଙ୍କ ବିଛାଇ ।

ତହିଁରେ ଏହାକୁ ନେଇ ଶୟନ କରାଅ

ଅତି ଯତନ କରି ତୁ ଏହାକୁ ରଖାଅ ।

ବୃଷଭାନୁର ବଚନେ ରାଧାଙ୍କୁ ସେ ଧରି

ଗମ୍ଭିରୀ ଘରେ ପଶିଲା ତକ୍ଷଣେ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଗଜଦନ୍ତ ପଲ୍ୟଙ୍କକୁ ଯତନେ ବିଛାଇ

ତଥିପରେ ରାଧାକୁ ସେ ଶୁଆଇଲା ନେଇ ।

ଦେଖିଲା ଦିଶିଲା ଗୃହ ତା ତେଜେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ

ନିଶାକାଳେ ଚନ୍ଦ୍ର ତେଜେ ଯଥା ଧରାତଳ ।

ନୟନେ ଦେଖନ୍ତି ତହିଁ ନ ଫିଟେ ବଦନ

ଖେଳନ୍ତି ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଚାଳି ଅବୟବମାନ ।

କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ନିଦ୍ରା ନାହିଁ ତାହାଙ୍କ ଶରୀରେ

ଦେଖି ଚଞ୍ଚଳା ବିଷାଦ ଭରିଲା ମନରେ ।

କବାଟ ଦେଇ ବାହାର ତହୁଁ ରାଜାରାଣୀ

ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଶୟନ କରିଛନ୍ତି ଠାକୁରାଣୀ ।

ଏ ତ ରାଧା ଜନ୍ମ କଥା ଶୁଣିଲୁ ଗୋ ସହୀ

ଯେଣୁ ପଚାରିଲୁ ତାହା କହିଦେଲି ମୁହିଁ ।

ରାଧା ଜନ୍ମିଥିଲା ଯହୁଁ କହିଲେ ଅନନ୍ତ

ପୁଣି ପଚାରିଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯୋଡ଼ି ବେନି ହସ୍ତ ।

ତୁମ୍ଭେ ତ କହିଲ ରାଧା ଜନମ ହୋଇଲେ

କିମ୍ପା ନ ଫିଟେ ନୟନ କଥା ନ କହିଲେ ।

ଏ କଥା ସଂକ୍ଷେପି ମୋତେ କହ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ତବ ମୁଖୁଁ ଶୁଣିବାକୁ କୌତୁକ ଜନ୍ମଇ ।

ନ ହୋଇଲା କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ତାହାକୁ କିମ୍ପାଇ

କହନ୍ତୁ ଏ କଥା ନାଥ ଦାସୀକୁ ଫିଟାଇ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ଆଗରେ ଯାହା ନାରାୟଣ ଭଣି

ପରୀକ୍ଷିତ ଆଗେ ତାହା କହେ ଶୁକମୁନି ।

ଏଥି ଉତ୍ତାରେ କହନ୍ତି ଦେବ ନାରାୟଣ

ଯାହା ପଚାରିଲୁ ସଖୀ ମନଦେଇ ଶୁଣ ।

ଯେ ଦିନ ଜନ୍ମିଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ରାଧା ରୂପ ଧରି

ସେଦିନ ନଥିଲେ କୃଷ୍ଣ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଅବତରି ।

ତେଣୁ ଗୋ ରାଧିକା ତାଙ୍କ ମନ ଦୁଃଖ କଲେ

କୃଷ୍ଣ ଜନମିବା ଯାଏ ମଉନେ ରହିଲେ ।

ନ କହି ବଚନ କିମ୍ବା ନ ଦେଖି ନୟନେ

କୃଷ୍ଣର ଚରଣ ଭାବୁଅଛନ୍ତି ଶୟନେ ।

ଶୁକଦେବ କହୁଛନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ରାଜନ

ଯହୁଁ ଜନ୍ମିବେ ମଥୁରାପୁରେ ନାରାୟଣ ।

ବସୁଦେବ ଆଣି କୃଷ୍ଣ ଗୋପରେ ଛାଡ଼ିଲେ

ସେଦିନ ନାରଦ ଆସି ଗୋପପୁରେ ଥିଲେ ।

ନନ୍ଦଙ୍କ ମନ୍ଦିରେ ଆସି ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ମୁନିଙ୍କି ଦେଖିଣ ନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ହରଷ ।

ଗଙ୍ଗାଜଳେ ପାଦଧୋଇ ନମସ୍କାର କଲେ

ଆସନେ ବସାଇ ଆଣି କୃଷ୍ଣ କୋଳେ ଦେଲେ

କୃଷଙ୍କୁ କୋଳରେ ଧରି କହନ୍ତି ନାରଦ

ଏ ପୁତ୍ରର ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇବ ହେ ନନ୍ଦ ।

ଏତେ ବୋଲି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନନ୍ଦ ହସ୍ତେ ଦେଲେ

ତଦନ୍ତେ ଜଟିଳା ପୁରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଦେଖିଣ ଜଟିଳା ସଖୀ ପାଦରେ ପଡ଼ିଲା

ବେନିକର ଯୋଡ଼ିଣ ସେ ମୁନିଙ୍କ ପୂଜିଲା ।

ବୋଲଇ ଦେଖ ଆମ୍ଭର ନବଯଉବନ

କୃଷଙ୍କୁ ଚାହିଁ ଆମର ବିଅର୍ଥ ଜୀବନ ।

ମୁନି କହୁଛନ୍ତି ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଗୋ ଜଟିଳା

ଏତେଦିନେ ଆସି ତୁମ୍ଭ ଦୁଃଖ ଦୂର ହେଲା ।

ଅଳପ ଦିନେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପାଇବ ବୋଇଲେ

ତଦନ୍ତରେ ଯାଇ ବୃନ୍ଦା ଗୃହେ ପ୍ରବେଶିଲେ ।

ମୁନିଙ୍କି ଦେଖିଣ ବୃନ୍ଦା ବହୁ ପୂଜା କଲେ

ରାଧାଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ମୁନି ତହୁଁ ଚଳିଗଲେ ।

ବିଶାଖା ମନ୍ଦିରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ତାହାର ଭାବ ଦର୍ଶନେ ହେଲେ ଅତି ତୋଷ ।

ସେଠାରୁ ଲଳିତା ଗୃହେ ନାରଦ ଚଳିଲେ

ତାର ରୂପ ଦେଖି ମନେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ।

ତହୁଁ ହେଲେ ବୃଷଭାନୁ ମନ୍ଦିରେ ପ୍ରବେଶ

ରାଧାଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ମନେ ହୋଇଲେ ବିରସ ।

ସେଠାରୁ ନାରଦ ଚମ୍ପା ସୁଚିତ୍ରା ସୁରେଖା

ସଖୀଙ୍କ ଗୃହରେ ପଶି ଖୋଜନ୍ତି ରାଧିକା ।

ନ ପାଇ ନାରଦ ମୁନି ଦୂତୀପୁରେ ଯାଇ

ପ୍ରବେଶିଲେ ଦୂତୀ ଦେଖି ପ୍ରମାଣ କରଇ ।

ପଚାରେ ଭୋ ମୁନିବର କିବା ଆଗମନ

କିମ୍ପାଇଁ ବିରସ ଆଜି ଦିଶୁଛି ବଦନ ।

ଶୁଣି ନାରଦ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଗୋ ଦୂତିକା

ଗୋପରେ ତ ନ ଦେଖିଲି କାହିଁ ମୁଁ ରାଧିକା ।

ଅବତରି ରାଧାଦେବୀ ରହିଲେ ଗୋ କାହିଁ

ଦର୍ଶନ ନିମନ୍ତେ ଖୋଜି ଖୋଜି ମୁଁ ବୁଲଇ ।

ମୁନିଙ୍କ ବଚନେ ଦୂତୀ କହନ୍ତି ଉତ୍ତର

ଅତୀତ ଆଗତ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣ ମୁନିବର ।

ମାୟାକରି ପଚାରୁଛ କିମ୍ପା ମୁନି ମୋତେ

ବୃଷରାୟ ଗୃହେ ରାଧା ଅଛନ୍ତି ଗୁପତେ ।

ନ ଦେଖନ୍ତି ନୟନେ ସେ ନ କହନ୍ତି ବାଣୀ

ନିଶ୍ଚଳ ପ୍ରତିମା ପ୍ରାୟେ ହୋଇ ଠାକୁରାଣୀ ।

କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ନାହିଁ ତାଙ୍କୁ ପଦ୍ମବନୁ ଜାତ

ତୁମେ କି ନ ଜାଣ ତାହା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସୁତ ।

ଦୂତୀର ବଚନ ଶୁଣି ନାରଦ ଫେରିଲେ

ବୃଷଭାନୁ ପୁରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ନାରଦଙ୍କୁ ବୃଷଭାନୁ ଦେଖି ପ୍ରଣମଇଁ

ଗଙ୍ଗାଜଳେ ପାଦ ଧୋଇ ଆସନେ ବସାଇ ।

ବେନିକର ଯୋଡ଼ିଣ ସେ କହଇ ବଚନ

ବାରମ୍ବାର ମୋ ପୁରକୁ କିମ୍ବା ଆଗମନ ।

ଆଜ ଦିନ ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟ ମୋହର ଦିଶିଲା

ତବ ପାଦ ରେଣୁ ଯେଣୁ ମୋ ପୁରେ ପଡ଼ିଲା ।

ଏକାଳେ ପ୍ରବେଶି ଯହୁଁ ବୃଷଭାନୁ ନାରୀ

ମୁନିଙ୍କର ପାଦେ ପଡ଼ି କହେ କରଯୋଡ଼ି ।

ଆହେ ତ୍ରିକାଳଜ୍ଞ ମୁନି ବେଦବର ସୁତ

ଭାଗ୍ୟ ଦୋଷରୁ ମୋହର ନାହିଁ କନ୍ୟା ପୁତ୍ର

ଆଜି କାଳିନ୍ଦୀକି ସ୍ଵାମୀ ସ୍ନାନ କରି ଗଲେ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ପୂଜା ନିମନ୍ତେ ପଦ୍ମେକ ତୋଳିଲେ ।

ସେହି ପଦ୍ମ ମଧ୍ୟେ ଥିଲା ଏକଇ ଦୁହିତା

ତାକୁ ସ୍ନେହେ ଆଣି ମୋତେ ଦେଇଛନ୍ତି ଭର୍ତ୍ତା ।

ବୋଇଲେ ରେ ସଖୀ ଏହା ପ୍ରତି ଯତ୍ନ କର

ସଙ୍ଖାଳି ହୋଇବ ଏହୁ ଜୀବନେ ଆମ୍ଭର ।

ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ବଚନେ ତାକୁ ମନ୍ଦିରକୁ ନେଲି

ରତ୍ନ ଖଟେ ଯତ୍ନକରି ଶେଯେ ଶୁଆଇଲି ।

କି କହିବି ମୁନିବର ତା ରୂପ ମାଧୁରୀ

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳେ କେ ନଥିବ ତାପରି ।

ମାତ୍ର ଏଡ଼େ ଭାଗ୍ୟହୀନ ଅଟେ ଦେବ ମୁହିଁ

ଗୋଟାଇଲା ଧନ ପ୍ରାପ୍ତ ଯୋଗ ମୋତେ ନାହିଁ

ନ ଫିଟେ ନୟନ ତାର ନ କହେ ବଚନ

କିଛି ନ ଭୁଞ୍ଜିଣ କନ୍ୟା କରିଛି ଶୟନ ।

ଆହେ ମୁନିବର ମୋତେ କହ ପ୍ରତିକାର

କିପରି କହିବ କନ୍ୟା ବଚନ ମୋହର ।

କେମନ୍ତେ ଫିଟିବ ତାର ମୁଦ୍ରିତ ନୟନ

କୃପାକରି କହ ମୋତେ ଆହେ ତପୋଧନ ।

କେଉଁପରି କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ହୋଇବ ତାହାର

କରଯୋଡ଼ି ମାଗେ ମୁନି କର ପ୍ରତିକାର ।

ଶୁଣିକରି ନାରଦ ଯେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ଆଗୋ ମାଏ କଥା ଏକ କର ତୁ ବୋଇଲେ

ଯେଉଁ ଘରେ ଅଛୁ ତୁହି ଦୁହିତାକୁ ରଖି

ସେ ଘରକୁ ଆଉ କେହି ନ ଯିବେଟି ଦେଖି ।

ଅଉଷଧି ଦେବି ତାର ଫିଟିବ ନୟନ

ଅତି ଚଞ୍ଚଳରେ ସେହୁ କହିବ ବଚନ ।

ପଦ୍ମବନରୁ ସେ ଯେଣୁ ହୋଇଅଛି ଜାତ

ପଦ୍ମିନୀ ନାୟିକା ସେଟି ଅଯୋନି ସଂଭୂତ ।

ତୋହର ଗୃହେ ଅଛନ୍ତି ଆଜି ଯେତେ ଜନ

ବାହାର କରାଅ ତାଙ୍କୁ ମାନି ମୋ ବଚନ ।

ମୁନିଙ୍କ ବାକ୍ୟେ ଚଞ୍ଚଳା ପ୍ରବେଶିଲା ଘରେ

ଯେତେ ଲୋକ ଥିଲେ ତାଙ୍କୁ ତଡ଼ିଲା ବାହାରେ ।

କେହି ନ ରହିଲେ ଜଣେ ସଙ୍ଗେ ତହୁଁ ଗଲେ

ଯେଉଁ ଗୃହେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବୀ ରାଧାରୂପେ ଥିଲେ

ସେଠାରେ ନାରଦ ଋଷି ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

କବାଟ ଫିଟାଇ ଚାହିଁଦେଲେ ହୋଇ ତୋଷ

ଚାହିଁ ନ ପାରିଣ ମୁନି ନୟନ ବୁଜିଲେ

ପୁଣି ବହୁ କଷ୍ଟେ ମୁନି ନିରେଖି ଚାହିଁଲେ ।

ଦେଖିଲେ ରାଧିକା ରହିଅଛନ୍ତି ଶୟନେ

କୋଟି ଚନ୍ଦ୍ର ଉଦୟ କି ହୋଇଛି ସେ ସ୍ଥାନେ ।

ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ବୋଲି ମୁନି ରାଧା ପାଦେ ପଡ଼ି

ଉଠି ଉଭା ହୋଇ ପୁଣି କରିପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ।

ନାନା ସ୍ତୁତି ପଢ଼ି ହୋଇ ଭାବେ ଗଦଗଦ

ବେନିକର ଯୋଡ଼ି ଶିରେ କହନ୍ତି ନାରଦ ।

ଜୟ ଜୟ ରାଧିକା ଗୋ ଜଗତଜନନୀ

ଜୟ ଜୟ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଜଗତପାଳିନୀ ।

ଜୟ ଜୟ ତ୍ରିପୁରା ଗୋ ଜୟ ଆଦିମାତ

ଜୟ ଜୟ ତ୍ରିପୁର ପାଳିନୀ ଗୋ ସଂଭୂତ ।

ଜୟ ପଦ୍ମବାସିନୀ ଗୋ ପଦ୍ମବନୁ ଜାତ

ନେତ୍ର ଫେଡ଼ି ଚାହିଁଦିଅ ଜଗତର ମାତ ।

ଜୟ ସଙ୍କଟତାରିଣୀ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଘରଣୀ

ଭାରା ଉଶ୍ୱାସିବା ପାଇଁ ଜନ୍ମିଛ ଧରଣୀ ।

ଅବତାର ଘେନି କୃଷ୍ଣ ହୋଇଲେଣି ଜାତ

ସଂଶୟ ନକର ମନେ କହୁଅଛି ସତ୍ୟ ।

ତାଙ୍କୁ ଘେନି ଗୋପେ ଲୀଳା କର କମଳିନୀ

ଉଠ ଉଠ ଜନନୀ ଗୋ ସଂସାରତାରିଣୀ ।

କୃଷ୍ଣରୂପେ ବିଷ୍ଣୁ ଜନ୍ମି ଦେବକୀ ଉଦରେ

ଏ ଗୋପକୁ ଆସି ରହିଛନ୍ତି ନନ୍ଦଘରେ ।

ଦେଖ ତୁ ସ୍ୱାମୀକୁ ତୋର ନୟନ ପୁରାଇ

ତବ ଲୀଳା ଦେଖି ମାଗୋ ନିସ୍ତରୁ ଏ ମହୀ

ସାଧୁସନ୍ଥ ଭକ୍ତଜନେ ତବ ଲୀଳା ଦେଖି

ନିସ୍ତାର ଲଭିବେ ଭବୁ ହୋଇ ମହାସୁଖୀ ।

ମହାଦୁଷ୍ଟ ଦୈତ୍ୟକୁଳ ଭଜିବେ ବିନାଶ

ସ୍ୱର୍ଗରେ ଦେବତାମାନେ ହୋଇବେ ହରଷ ।

ମାତ ଦୟାକରି ନିଜ ରୂପ ତୋର ଧର

ଯେଉଁ ରୂପ ଦେଖି ତୃପ୍ତି ଭଜିବ ସଂସାର ।

ଏହିରୂପ ସ୍ତୁତି ଯହୁଁ ନାରଦ ବଖାଣି

ଅନ୍ତର୍ଗତେ ଜାଣିଲେ ତା ଦେବୀ କମଳିନୀ ।

ଫିଟାଇ ନୟନ ଦେବୀ କହିଲେ ବଚନ

ପଦ୍ମ ପୁଷ୍ପ ପ୍ରାୟ ତାଙ୍କ ଦିଶିଲା ବଦନ ।

ବସିଣ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଚଉଦିଗେ ଅନାଇଲେ

ପ୍ରମାଣ କରି ନାରଦ ତହୁଁ ଚଳିଗଲେ ।

ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲେ ଯହୁଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ କୁମର

ଗମ୍ଭିରୀ ଘରୁ ରାଧିକା ହୋଇଲେ ବାହାର ।

ରାଧାଙ୍କୁ ଦେଖି ଚଞ୍ଚଳା ବେଗେ କୋଳକରି

ବୃଷଭାନୁ ଆନନ୍ଦ କେ ମୁଖେ କହିପାରି ।

କହିଲେ ଅନନ୍ତ ଶୁଣ ଶୁଣ ଠାକୁରାଣୀ

ମଉନରେ ଥିଲେ ରାଧା କହିଲେ ସେ ବାଣୀ ।

ପୁଣି ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ପ୍ରଭୁ ପାଦତଳେ ପଡ଼ି

ବିନୟ ହୋଇ କହନ୍ତି ପୁଣି କରଯୋଡ଼ି ।

ତୁମ୍ଭେ ତ କହିଲେ ଲୋମୁ ରାଧା ହେଲେ ଜାତ

ପୁଣି ତ କହିଲ ହେଲେ ଗୋଲକୁ ସମ୍ଭୂତ ।

କହିଲ ପାତାଳ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ସ୍ଵର୍ଗ ତିନିପୁର

ପୁଣିହିଁ ବୋଇଲ ଅଛି ଗୋଲୋକ ମଣ୍ଡଳ ।

ଯେବେଟି ସୁଦୟା ମୋତେ କଲ ଭଗବାନ

ସଂଶୟ ବିନାଶି କିମ୍ପା ନ କହ ବଚନ ।

ଏଥିରେ ବହୁ ସଂଶୟ ଜନମିଲା ମୋର

ଅନୁଗ୍ରହ କରି କୁହ ଏହି ସମାଚାର ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ବଚନ ଶୁଣି କହନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ

ଗଣ୍ଠି କଥାମାନ ସଖୀ ପଚାରୁଛୁ ତୁ ତ ।

ଗୋଲୋକର ଲୀଳା ଯାହା ପଚାରୁଛୁ ମୋତେ

ତିନିପୁର ବାହାର ସେ ନାହିଁ ଏ ଜଗତେ ।

ଯହିଁ ନାହିଁ ଜଳସ୍ଥଳ ଅନଳ ପବନ

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ନ କରନ୍ତି ଯେ ପୁରେ ଗମନ ।

ଦେବଗଣଙ୍କୁ ଯେ ପୁର ଅଟେ ଅଗୋଚର

ଶୂନ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ମହାଶୂନ୍ୟ ସେ ଗୋଲୋକ ପୁର

ନାହିଁ ଧର୍ମ ନାହିଁ କର୍ମ ଅଟେ ସେ ଗୋଲକ

ସେହି ଗୋଲୋକ ପୁରର ନାହିଁ ରୂପରେଖ ।

ସେ ଗୋଲକ ପୁରେ ବିଷ୍ଣୁ କରୁଛନ୍ତି ଲୀଳା

ତୁମ୍ଭେ ତ ଗୋଲୋକେ ଅଛ ଶୁଣ ଗୋ କମଳା

ଚୌରାଶୀ ସହସ୍ର ସଖୀ ତବ ଲୋମୁ ଜାତ

ଶତଗୁଣେ ତୁମ୍ଭଠାରୁ ଅଛନ୍ତି ଦୀପିତ ।

କରନ୍ତି ସେ ମୋରି ପାଦେ ସେବା ନିରନ୍ତର

ତୋ ଅଙ୍ଗୁ ଜାତ ମୋ ସଙ୍ଗେ କରନ୍ତି ବିହାର ।

ଗୋଲୋକ ମଣ୍ଡଳେ ନିତ୍ୟ କରନ୍ତି ରାହାସ

ସ୍ଵୟଂ ବିଷ୍ଣୁ ସେହିଠାରେ କରୁଛନ୍ତି ବାସ ।

ତୁହି ଗୋ କମଳା ତହିଁ ସଖିଗଣ ସଙ୍ଗେ

ରାସମଣ୍ଡଳେ ବିହାର କରୁ ନାନାରଙ୍ଗେ ।

ଶୁକମୁନି କହନ୍ତି ଯେ ପରୀକ୍ଷ ନୃମଣି

ଚିତ୍ତବୋଧ ଗୀତ ଏ ଅମୃତମୟ ବାଣୀ ।

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କହଇ ଧ୍ୟାୟି କୃଷ୍ଣ ପାଦ

ପ୍ରସନ୍ନ ହେବାରୁ ହରି କଲ ଚିତ୍ତବୋଧ ।

କହନ୍ତି ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ଶୁଣ କମଳିନୀ

ମନ୍ଦିରେ କୁଙ୍କୁମ ଦିନେ ଘେନିଲୁ ସଜନୀ ।

କୁଙ୍କୁମ ମଳି ସହିତେ ତୋ ଲୋମୁ ଝଡ଼ିଲେ

ଜଳରେ ପଡ଼ନ୍ତେ ଖସି ବିରାଗ ହୋଇଲେ ।

ବିବର୍ଣ୍ଣ ମଳି କୁଙ୍କୁମେ ହୋଇ ଲୋମାବଳୀ

ପୁଣି ତବ ଅଙ୍ଗେ ସେ ଯେ ନ ପାଇଲେ ଝଳି

ତବ ଶ୍ରୀମୁଖକୁ ଚାହିଁ ନ ପାରନ୍ତି ଚଳି

ଆପଣାର ସ୍ଥାନ ଶୂନ୍ୟ ଦେଖି ଲୋମାବଳୀ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଙ୍ଗେ ଥାଇ ଭୋଗ କରୁ ଭଗବାନ

ଏବେ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ହୋଇବ ସ୍ୱପନ ।

ଏତେ ବୋଲି ଲୋମେ ନବପାଦେ କଲେ ଧ୍ୟାନ

କଲୁ ତାଙ୍କୁ ଦୟା ଜାଣି ତାହାଙ୍କର ମନ ।

ବୋଇଲୁ ଆଶ୍ଵାସି ଲୋମମାନଙ୍କୁ ଅନାଇଁ

ମୋର ଅଙ୍ଗ ଲୋମ ତୁମ୍ଭେ ନିରାଶ କିମ୍ପାଇଁ ।

ଚୌରାଶୀ ସହସ୍ର ସଖୀ ହୁଅ ଲୋମାବଳୀ

ମୋର ସଙ୍ଗେ ଥାଇ ବିଷ୍ଣୁ ଅଙ୍ଗେ କର କେଳି

ତୋ ଆଜ୍ଞାରେ ତବ ଲୋମେ ସଖୀଗଣ ହେଲେ

ତୋହଠାରୁ ଶତେଗୁଣ ସୁନ୍ଦର ଦିଶିଲେ ।

ମହାଶୂନ୍ୟ ପୁରେ ଶୂନ୍ୟ ପୁରେକ କରାଇ

ସେହି ସଖୀଗଣ ଧରି ରହିଲୁ ଗୋ ସହୀ ।

ବୀଣାତନ୍ତ୍ରେ ବଂଶୀରନ୍ଧ୍ରେ ମଧୁ ସ୍ୱନ କରି

ବଜାନ୍ତି ଅପ୍‌ସରାମାନେ ମଙ୍ଗଳ ମହୁରୀ ।

ନାନାଜାତି ବାଦ୍ୟସହ ସଖୀଗଣ ଘେନି

ସେହି ପୁରେ ଲୀଳା କରୁଥିଲା ଗୋ ସଜନୀ ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ମୁହିଁ ସେଠାରେ ପ୍ରବେଶ

ଦ୍ଵାରପାଳଙ୍କୁ ପୁଚ୍ଛିଲି କାହିଁର ଏ ଘୋଷ ।

ସେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭଦ୍ଵାରେ ଯାଇନାହିଁ କେହି

କେମନ୍ତ କହିବୁ ପ୍ରଭୁ କାହିଁ ଏ ଶୁଭଇ ।

ତହୁଁ ତବ ପାଶେ ମୁହିଁ ହୋଇଲି ପ୍ରବେଶ

ସଖୀମାନେ ମୋତେ ଦେଖି ହେଲେ ହସହସ

ନୃତ୍ୟଗୀତ ବାଦ୍ୟ ଛାଡ଼ି ମୋ ପାଦେ ପଡ଼ିଲେ

ଲଜ୍ଜାବତୀ ହୋଇ ତୋର ପଛରେ ରହିଲେ ।

ସେ ସଖୀମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ପଚାରିଲି ତୋତେ

କହିଲୁ ତାଙ୍କର ଜନ୍ମ ଗଲି ମୁଁ ପରତେ ।

ବିଚାରିଲି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଙ୍ଗୁ ଏମାନେ ବାହାର

ଶତଗୁଣେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଠାରୁ ଦିଶନ୍ତି ସୁନ୍ଦର ।

ଏଠାରେ ଅଗମ୍ୟ ପୁରେ ବାସ ମୁଁ କରିବି

ତେବେ ଅଗୋଚର ସ୍ଥାନ ସୁଖେ ବିହରିବି ।

ନ ଶୁଭିବ ଏ ସ୍ଥାନକୁ ଶବଦ କାହାର

ନୋହିଲେ ଏ ପୁରେ ଉଦେ ଚନ୍ଦ୍ର ଦିବାକର ।

ଏ ସଖୀଗଣକୁ ଧରି କରିବଇଁ ରାସ

ମନରେ ଏମନ୍ତ ଭାବି ହୋଇଲେ ହରଷ ।

ତୋତେ ମୁଁ ହୋଇଲି ସଖୀ ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

ନିତ୍ୟେ ମୁଁ କରିବି ରାସକ୍ରୀଡ଼ା ଏ ଭୁବନ ।

ଏହି ସଖୀମାନେ ତବ ଅଙ୍ଗରୁ ପ୍ରକାଶ

ଏଣୁ ମୁଁ ଏହାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ କରିବି ରାହାସ ।

ତ୍ରିପୁର ବାହାର ନାମ ଏହାର ଗୋଲୋକ

ଯହିଁ ଏ ପୁରର କିଛି ନାହିଁ ରୂପରେଖ ।

ତବ ଅଙ୍ଗୁ ଜାତ ଯେହୁ ହୋଇଥିବ ସହୀ

ଯେ ଅବା ବିଷ୍ଣୁକଳାରେ ଥିବ ଜାତ ହୋଇ ।

ଯେ ଅବା ପାଶରେ ମୋର ହୋଇବ ପ୍ରଧାନ

ସେମାନେ ଏ ପୁରେ ସିନା କରିବେ ଗମନ ।

ଏତେ ବୋଲି ତବ ଲୋମ ସଖୀଗଣ ଘେନି

ନିତ୍ୟେ ମୁଁ ଗୋଲୋକେ ରାସ କରଇ ସଜନୀ

ନ ଜାଣଇ କଳ୍ପଯୁଗ ଅବା ରାତ୍ରଦିନ

ତବ ଲୀଳାରେ ମୋହର ମୋହୁଅଛି ମନ ।

ତୁହି ପରା ସଖୀ ମୋର ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଥାଇ

ତୋ ଲୋମ ସଖୀମାନଙ୍କୁ ନାମ ଦେଲୁ ତୁହି ।

ତ୍ରିପୁରା ନାମ ଯାହାତୁ ଦେଲୁ କିରେ ସହୀ

ସେ ତ୍ରିପୁରା ରାଧା ନାମେ ଜନ୍ମିଅଛି ଏହି ।

ସୁନ୍ଦର ପଣରେ ସେ ଗୋ ମୋହୁଛି ଜଗତ

ଯେଣୁ ସେ ଲୋମରୁ ତବ ହୋଇଅଛି ଜାତ ।

ଶୁଣିଲୁଟି ପ୍ରାଣସହୀ ମୋହର ମହିମା

ନ ପାରଇ ଅନ୍ତ କରି ଯାହା ଦେବବ୍ରହ୍ମା ।

ଏମନ୍ତ ବିଷ୍ଣୁର ମୁଖୁ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶୁଣି

ବୋଲନ୍ତି କଥାଏ ଆଉ କହି ଚକ୍ରପାଣି ।

ତୁମ୍ଭେ କହିଥିଲ ବିଷ୍ଣୁ ଅଟନ୍ତି ଯେ ଏକ

ଏବେ ତ ବୋଲୁଛ ବିଷ୍ଣୁ ଅଟନ୍ତି ଅନେକ ।

ଶଂସୟ ହୁଅଇ ମନେ ଶୁଣି ଏ ବଚନ

ବୋଇଲା ଯେ ବୈକୁଣ୍ଠରେ ଛନ୍ତି ଭଗବାନ ।

ପୁଣି ବୋଇଲେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ଛନ୍ତି ନରହରି

ଅନନ୍ତରୂପେ ପାତାଳପୁରେ ବିଜେ କରି ।

ନିତ୍ୟ କରୁଅଛ ରାସଲୀଳା ଗୋଲୋକରେ

ତବ ମୁଖୁ ଶୁଣି ଜାତ ସଂଶୟ ମନରେ ।

ହେ ନାଥ ମୋଠାରେ ଯେବେ କରିଛ ସୁଦୟା

ସଂଶୟ ଫିଟାଇ କହ ନ କରିଣ ମାୟା ।

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ଅନନ୍ତ ହସି ଟହ ଟହ

ବୋଲନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ କଥା ଶୁଣିବାର ସ୍ନେହ ।

ଜନ୍ମିଅଛି ବଡ଼ ତେଣୁ ପଚାରୁ ସଜନୀ

ସେ ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାକୁ ମୁହିଁ ନ ପାରଇ ଜାଣି ।

ଯେଉଁ ବିଷ୍ଣୁ ପାତାଳରେ ବୋଲାନ୍ତି ଅନନ୍ତ

ତାହାଙ୍କଠାରୁ ଅନେକ ବିଷ୍ଣୁ ହେଲେ ଜାତ

ସେ ବିଷ୍ଣୁ କଳାରେ କୃଷ୍ଣ ମଞ୍ଚରେ ଜନମ

ଅଷ୍ଟକଳା ଧରି କଲେ ଲୀଳା ଗୋପଧାମ ।

ସେ ବିଷ୍ଣୁର ଅଷ୍ଟକଳା ବଇକୁଣ୍ଠ ହରି

ଲୀଳା କରୁଛନ୍ତି ସେ ଯେ ଦେବଗଣ ଧରି ।

ସେ ଗୋଲୋକ ବିଷ୍ଣୁକଳା ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ଧରି

ଯୁଗକୁ ଯୁଗ ହୁଅନ୍ତି ହରି ଅବତାରୀ ।

ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବକୁ ନାଶ କରିବା ନିମନ୍ତେ

ମାନବ ରୂପରେ ହରି ଜନ୍ମନ୍ତି ଜଗତେ ।

ପୁଣି ସେ ମାନବ ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରଳୟ କାଳରେ

ବିହାର କରନ୍ତି ଯାଇ ଅନନ୍ତ ଶରୀରେ ।

ଆହୁରି କଥାଏ ତୁହି ଶୁଣ ଆରେ ସହି

ଷୋଳକଳା ଧରି ଯେଉଁ ବ୍ରହ୍ମ ଯେ ଅଟଇ ।

ସେ ବ୍ରହ୍ମ ମୋହର ଦେହେ କରୁଅଛି ଲୀଳା

ପୁଣି ତୁମ୍ଭ ଦେହରେ ସେ କରୁଅଛି ଖେଳା ।

ଅଛନ୍ତି ଛପନ କୋଟି ଜୀବ ଏ ଜଗତେ

ସେ ବ୍ରହ୍ମ ଅଛନ୍ତି ରହି ସର୍ବ ହୃଦଗତେ ।

ବ୍ରହ୍ମାଦି ଯେତେକ ଦେବ ଛନ୍ତି ଅବତରି

ସର୍ବଘଟେ ଅଛନ୍ତି ସେ ବ୍ରହ୍ମ ବିଜେ କରି ।

ଆହୁରି କଥାଏ ପୁଣି ଶୁଣ କମଳିନୀ

ତିନିପୁରେ ତାହାଙ୍କୁ କେ ନ ପାରଇ ଚିହ୍ନି ।

ତାହାଙ୍କର ପାଦ ପାଣି ଚକ୍ଷୁ ନାସା ନାହିଁ

ଆହାର ନ କରି ନିରାହାରୀ ସେ ବୋଲାଇ ।

ପଞ୍ଚ ଇନ୍ଦ୍ରିୟାଦି କିଛି ନାହିଁଟି ତାଙ୍କର

ତେଣୁକରି ବୋଲନ୍ତି ସେ ବିଷ୍ଣୁ ନିରାକାର ।

ସଖି ଗୋ ସେ ବିଷ୍ଣୁରଟି ନାହିଁ ଆଦିଅନ୍ତ

ତେଣୁ ସେ ବିଷ୍ଣୁର ନାମ ହୋଇଲା ଅନନ୍ତ ।

ଉତ୍ପତ୍ତି କରଇ ସେହି କରଇ ପାଳନ

ଯୁଗଶେଷେ ପ୍ରଳୟରେ ସବୁ କରେ ଲୀନ ।

ପୁଣି ପଚାରନ୍ତି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶୁଣ ମହାବାହୁ

କିମ୍ପାଇଁ ଏମନ୍ତ ମାୟା କରି ମୋତେ କହୁ ।

କହିଛି ଯୁଗ ପ୍ରଳୟ ଯୁଗରେ ହୁଅଇ

ବ୍ରହ୍ମା ପ୍ରଳୟରେ ସିନା ସବୁ ନାଶଯାଇ ।

ଆହୁରି କଥାଏ ମଧ୍ୟ ଗୁପତେ କହିଲ

ତୋର ଅଙ୍ଗଲୋମ ଅଟେ ତ୍ରିପୁରା ବୋଇଲ ।

ମୋର ଅଙ୍ଗେଲୋମ ଯେବେ ତ୍ରିପୁରା ହୋଇଲା

ମୋଠାରୁ ଅଧିକ କିମ୍ପା ସେହୁ ବୋଲାଇଲା ।

ତ୍ରିପୁରାର ଜନ୍ମ କୁହ ମୋ ଆଗେ ଅନନ୍ତ

ମାୟା ନ କରି କହ ହେ ଭ୍ରାନ୍ତି ହେଉ ହତ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀର ମୁଖୁଁ ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ଭଗବାନ

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଗୋ ସଖି ନିଗମ ବଚନ ।

ପ୍ରଳୟ ହୁଅଇ ଯୁଗ ଯେବେ ଆଗ ସହି

ପୁଣି ହିଁ ଆରେକ ଯୁଗ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୁଅଇ ।

ଏହିରୂପେ ଚାରିଯୁଗ ହୁଏ ଆତଯାତ

ଯୁଗକୁ ଯୁଗ ପ୍ରଳୟ ଜଳ କରେ ହତ ।

ବାଳମୁକୁନ୍ଦ ରୂପରେ ରହନ୍ତି ମୁରାରୀ

ପୁଣିହିଁ ସଂସାର ଯୁଗ କରନ୍ତି ବିଚାରି ।

ମାନବ ରୂପରେ ହରି କରନ୍ତି ବିହାର

କେତେଯୁଗ ଅନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମପ୍ରଳୟ ବା ସାର ।

ପୃଥ୍ୱୀ ବାୟୁ ଆକାଶ ଯେ ଶୂନ୍ୟ ମହାଶୂନ୍ୟ

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ କରଇ ବହନ ।

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳାଦି ଜନ୍ମିଥିଲେ ଯେତେ

ବ୍ରହ୍ମ ପ୍ରଳୟରେ ନାଶ ଲଭିଲେ ସମସ୍ତେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ୱର ଆଦି ଦେବଗଣ

ଏହି ପ୍ରଳୟରେ ସର୍ବେ ହୋଇଲେଟି ଲୀନ ।

ସକଳ ନାଶି ପ୍ରଳୟ ହୋଇଲା ସ୍ଥକିତ

ସେ ପ୍ରଳୟ ଜଳୁଁ ମହାଧୂମ ହେଲା ଜାତ ।

କେବଳ ପ୍ରଳୟ ଜଳ ଘୋର ନାଦ କରେ

ଅନ୍ଧକାର ଦିଶେ ମିଶେ ସେ ଧୂମ ଜଳରେ ।

ପ୍ରଳୟରେ ଧୂମଜଳ ହେଲେ ମିଶାମିଶି

କେବଳ ଗର୍ଜନ ଶବ୍ଦ ଚଉପାଶେ ଘୋଷି ।

ଶୁଣ ଆଗୋ କମଳିନୀ ହୋଇ ଏକଚିତ୍ତ

ପୁଣି ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜନା ଗୋ ହୋଇଲା ଯେମନ୍ତ ।

ନିଗମ ବଚନ ଏହୁ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

ଯହୁଁ ପଚାରିଲୁ ମୋତେ କହୁଅଛି ମୁହିଁ ।

ବ୍ରହ୍ମପ୍ରଳୟ ଜଳେ ଯେ ଶବଦ ହୋଇଲା

ସେ ଶବହୁ ଆଦିମାତା ଜନମ ହୋଇଲା ।

ଦେଖିଲେ ଜଳ ଭିତରେ ଆଦିମାତା ରହି

ବିଚାର କଲେ ପ୍ରଳୟ ସବୁ ଗଲା ଦହି ।

ବିଷ୍ଣୁ ଆଦି ଦେବଗଣ ସର୍ବେ ନାଶଗଲେ

ଆପଣାର ତନୁ କେହି ରଖି ନ ପାରିଲେ ।

ବ୍ରହ୍ମପ୍ରଳୟକୁ ବ୍ରହ୍ମା ନ ପାରିଲେ ଜାଣି

ଏବେ ସଂସାର ରଚନା କରିବି ମୁଁ ପୁଣି ।

ବ୍ରହ୍ମା ପ୍ରଳୟ ହୋଇଛି ଏତ ଉପସ୍ଥିତ

ତେଣୁ ସିନା ଏ ସକଳ ହୋଇଛି ବିଧ୍ୱସ୍ତ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଜଳେ ଥାଇ କଲେ ଧ୍ୟାନ

ଭାବିଲେ ପୃଥିବୀ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇଲାଟି ଜାଣ ।

ଆପଣାର ହୃଦୟରୁ କାଢ଼ିଲେ ପରମ

ବୋଇଲେ ସଂସାର ପୁଣି କରାଅ ଜନମ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ପରମ ପୁରୁଷକୁ ଧରି

ଛାଡ଼ିଲେ ଜଳ ମଧ୍ୟରେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ସୁମରି ।

ଭାସିଲେ ଜଳ ମଧ୍ୟରେ ପରମପୁରୁଷ

ନ ପାଇଣ ସ୍ଥାନ କାହିଁ ନ କରନ୍ତି ବାସ ।

ପୁଣି ଆଦିମାତା ମନେ କରନ୍ତି ବିଚାର

ଏକ ପରମରେ କାହିଁ ହୋଇବ ସଂସାର ।

ପୁଣିହିଁ ମନରୁ ଜାତ କଲେ ମହାମାୟୀ

ସଞ୍ଚିଲେ ନିଜ ଜୀବନ ତାହାଠାରେ ନେଇ ।

ଗଭୀର ପ୍ରଳୟ ଜଳେ ତାକୁ ଦେଲେ ମେଲି

ବୁଡ଼ିଗଲେ ଜଳେ ପଡ଼ି ତକ୍ଷଣେ ସେ ବାଳୀ ।

ବୋଇଲେ ଗୋ ମହାମାୟୀ ବିଷ୍ଣୁ ପାଦେ ସେବ

ତୋର ଅଙ୍ଗ ତିନିପୁର କର ଗୋ ଉଦ୍ଭବ ।

ସଦାକାଳେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ହେବୁ ତୁ ଘରଣୀ

କୋଳେ ଧରି ବିଷ୍ଣୁ ତୋତେ କରିବେ ଭ୍ରମଣି ।

ତିନିପୁରକୁ ଯେଣୁ କରିବୁ ଅଙ୍ଗୁ ଜାତ

ତେଣୁ ତ୍ରିପୁରା ତୋ ନାମ ହୋଇବ ବିଖ୍ୟାତ ।

ଆଦିମାତା ଅଙ୍ଗୁ ଜୀବ ପରମକୁ କାଢ଼ି

ପ୍ରଳୟ କାଳରେ ତାକୁ ଦେଲେ ତହୁଁ ଛାଡ଼ି ।

କରୁଥିଲା ଗର୍ଜନ ଯେ ପ୍ରଳୟର ଜଳ

ଦଶଦିଗ ଥିଲା ଧୂମମୟ ଅନ୍ଧକାର ।

ଆଦିମାତା ଅଙ୍ଗ ଯହୁଁ ବିଷ୍ଣୁ କଲେ ଜାତ

ପୁଣିହିଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବୀଙ୍କି କଲେ ସେ ସମ୍ଭୂତ ।

ଯେଉଁ ପରମାୟା ତାଙ୍କ ଶରୀରରୁ ଗଲେ

ପ୍ରଳୟ ଜଳ ମଧ୍ୟରେ ବିଶ୍ରାମ ସେ କଲେ ।

ସେ ମହାପ୍ରଳୟ ଜଳ ଶବଦ ରହିଲା

ଶୂନ୍ୟ ହୋଇ ଜଳ ରାଶି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଦିଶିଲା ।

ପୁଣି ଅଦିମାତା ସଙ୍ଗେ ଲୀନ ହେଲେ ଯାଇ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେଖି ପ୍ରଳୟ ଉପରେ ନ ବହି ।

ସଂହାରିଲେ ପ୍ରଳୟକୁ ଗର୍ଭ ଆଦିମାତ

ବେନିପଦ ରସାତଳେ ଲାଗିଲା ତ୍ୱରିତ ।

ରସାତଳେ ଯହୁଁ ବେନି ଚରଣ ଲାଗିଲା

ଆଦିମାତା ବଚନକୁ ସୁମରି କମଳା ।

ମର ଅମର ପାତାଳ ଭିଆଣ ସେ କଲା

ପ୍ରଳୟ ଜଳରାଶି ଯେ କ୍ଷଣକେ ଶୁଖିଲା ।

ଆଦିମାତ ଅଙ୍ଗରୁ ଯେ ନିଜ ଜୀବ କାଢ଼ି

ମହାପ୍ରଳୟର ଜଳେ ଦେଇଥିଲେ ଛାଡ଼ି ।

ସେହି ଜୀବ ସିନା ତୁହି ଅଟୁ କମଳିନୀ

ଆଦିମାତା ବଚନେ ତୁ କଲୁ ପୁର ତିନି ।

ଯହୁଁ ତିନିପୁର ତୋର ଅଙ୍ଗୁ ଜାତ କଲୁ

ତ୍ରିପୁରା ବୋଲିଣ ନାମ ତହୁଁ ତୁ ବହିଲୁ ।

ସେ ଆଦିମାତା ଜୀବନ ଅଟୁ ସିନା ତୁହି

ଏବେ ତୋତେ ପାତାଳେ ମୁଁ ଧରିଅଛି ରହି ।

ସେହି ପରମ ସିନାଟି ଅଟଇ ଗୋ ମୁହିଁ

ଶୁଣିଲୁଟି ଯାହା ପଚାରିଲୁ ପ୍ରାଣସହୀ ।

ସେହିଦିନୁ ପାତାଳେ ଗୋ ନିଜ ବାସ ମୋର

ତୋର ସଙ୍ଗେ ଥାଇ ମୁଁ ଯେ କରଇ ବିହାର ।

ମୋର ଲୋମମୂଳୁ ତହୁଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହୋନ୍ତି ଜାତ

ତୋ ଅଙ୍ଗ ଅନେକ ସଖୀ ଜଗତ ବିଖ୍ୟାତ ।

ଶୁଣିଲୁଟି ପ୍ରିୟସହୀ ଜଗତ ସର୍ଜନା

ତ୍ରିପୁରା ଜନ୍ମ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ଆଗୋ ସୁଲୋଚନା

ଯେ ଅଟେ ତ୍ରିପୁରା ସଖୀ ସେହି ସିନା ତୁହି

ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ଅଟନ୍ତି ସେହି ଅଟଇ ଗୋ ମୁହିଁ ।

ମୋଠାରୁ ସକଳ ଦେବେ ହୋଇଛନ୍ତି ଜାତ

ସର୍ବ ଘଟେ ବାସ କରି ଚାଳେ ମୁଁ ଜଗତ ।

ମୁଁ ପରମ ବ୍ରହ୍ମ ତୁମେ ଜୀବ ଅଟ ସହୀ

ମୁଁ ଯହିଁ ଥିବି ଗୋ ତୁମ୍ଭେ ତହିଁ ଥିବ ରହି ।

ଜୀବ ପରମର କିଛି ନାହିଁ ଭେଦାଭେଦ

ପୁରିଣ ସକଳ ଘଟେ କରିବା ଆନନ୍ଦ ।

ତୁମ୍ଭେ ଜୀବ ହୋଇ ସଖୀ ସର୍ବଘଟେ ଥିବ

ମୌନଭାବେ ରହି ନାନାସୁଖେ ବିଳସିବ ।

ମୁଁ ପରମବ୍ରହ୍ମ ସବୁ କରିବି ରଚନା

ସର୍ବ ଘଟେ ସାକ୍ଷୀରୂପେ ଦେଖୁଥିବି ସିନା ।

ସର୍ବଘଟେ ସାକ୍ଷୀରୂପେ ଦେଖୁଥିବି ମୁହିଁ

ମୋତେ ନୟନରେ ସଖି ଦେଖିନାହିଁ କେହି ।

ଏମନ୍ତ ଶୁଣିଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯୋଡ଼ି ବେନିକର

ବୋଇଲେ ସଂଶୟ ପ୍ରଭୁ ନ ଗଲା ମୋହର ।

ସକଳ ଘଟରେ ଯେବେ ପୂରିଅଛୁ ତୁହି

ତୁ ଦେଖୁନାହୁଁ କି ତୋତେ ନ ଦେଖନ୍ତି କେହି ।

କେ ଯେବେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କରି ନାହାନ୍ତି ଦର୍ଶନ

କିପରି ବା କଲେ ତୁମ୍ଭ ରୂପ ନିରୂପଣ ।

ଏଥିରେ ସଂଶୟ ମୋର ଚିତ୍ତେ ଜନମଇ

କହ କହ ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ସକଳ ଫିଟାଇ ।

ତବ ମୁଖୁ ଶୁଣି ଚିତ୍ତ ହୋଇବ ନିର୍ମଳ

କୁହ ଯେବେ ଦୟା ମୋତେ ଆହେ ଆଦିମୂଳ

ଶୁଣି ଆନନ୍ଦେ କହନ୍ତି ଦେବ ଚକ୍ରପାଣି

କେତେ ଛନ୍ଦକଥା ମୋତେ ପଚାର ସଜନୀ ।

କେବଳ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଭକ୍ତ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଚିହ୍ନନ୍ତି